Beursplein Amsterdam vol betogers! kopt teletekst bij de NOS. Het is me wat. Er blijken wel 1000 mensen te staan, maar of dat op een prachtige herfstzaterdagmiddag nu een prestatie van formaat mag worden genoemd? Het is ook nog eens een klein pleintje, en nergens zie ik berichten dat winkelend Amsterdam last heeft van overloop vanaf het Beursplein. Een jaar of 15 terug speelde Herman Brood op een zomeravond gratis op het Beursplein, en toen stond het om 11 uur ‘s avonds vol tot aan de Dam. Erg onder de indruk ben ik dus niet.

De betogers verwijten politici onvoldoende toezicht te hebben gehouden op de financiële sector. Terecht, maar politici zijn op dat gebied ook onvoldoende deskundig, anders hadden ze wel een ander beroep gekozen.

Wie staan daar eigenlijk, op dat Beursplein? Ik zie vooral veel aspirant-yuppen en geschokte dertigers, die zich door de financiële crisis niet op het door hen gedroomde levenspad kunnen begeven. Stijgende huizen prijzen blijken plotseling niet langer een vaste waarde in het leven, en zo zijn ze niet opgevoed. Het besef, dat de generatie van hun ouders door opsouperen van aardgasbaten en andere onverstandige politieke handjeklap een belangrijke oorzaak van deze ellende is, zal tot hen niet doordringen. De overheid, altijd de overheid, moet hen redden.

Nu de werkelijkheid zich van zijn onaangename kant laat zien (de zichtbare!), zijn deze betogers tot in het diepst van hun veronderstelde ziel geschokt. Tjeemie! Wat nu?

Hard werken, en minder overheid zijn het antwoord. Maar dat zal tot hen niet doordringen, geïndoctrineerd als ze zijn met de plicht anderen te onderhouden van hun overvloed. Maar mee laten delen in de overvloed is iets anders dan eerlijk delen. Het zou inderdaad prachtig zijn, als men ook in andere werelddelen dezelfde overvloed zou krijgen als bij ons, maar helaas, met 7 miljard bewoners van deze planeet kun je niet anders dan concluderen dat de grondstoffen daarvoor feitelijk ontbreken. Als het langer dan een jaar of twintig duren moet, natuurlijk.

Deze betogers kan dat eigenlijk niet schelen. Hun beursbeleggingen hebben niet opgebracht wat ze ervan hoopten, ze zijn bang dat ze van het pensioen dat over 30 jaar voor hen overblijft niet vanaf hun 54ste de gehele wereld kunnen bereizen. En het is de schuld van de overheid, en die moet het oplossen.

Wat zeggen ze eigenlijk? Druk alstublieft geld bij overheid, en laat het eeuwig mooi weer zijn! Laat gastarbeiders onze WC’s schoonmaken, onze AOW veilig stellen, en breng ons het paradijs terug, waarin onze ouders ooit woonden!

Maar willen ze daarvoor hard werken?

I rest my case.

---

Eerder verschenen op Artikel7.nu