Islamisering dreigt de westerse maatschappij te vernietigen. Maar dankzij onze zelfhaat lijken we er zelf maar al te zeer op uit door bewust weg te kijken.

In een interview afgenomen door De Zondag  zegt mijn voorzitter (van VlaamsBelang, red) Tom van Grieken dat ‘onze ongelooflijke zelfhaat een groter gevaar is dan de islamisering’. Hij heeft een punt: in mijn recente boek Voor vrijheid dus tegen islamisering  wijd ik een apart hoofdstuk aan wat ik ‘de typisch westerse zelfhaat’ noem.

‘Tirannie van het berouw’
Ik verwijs daarin naar de schrandere Franse filosoof Pascal Bruckner met zijn boek La tyrannie de la pénitence: Essai sur le masochisme occidental (vertaald als: Tirannie van het berouw: essay over het Europese masochisme). Bruckner stelt dat ‘niets meer westers is dan haat jegens het Westen’ en dat ‘alle moderne gedachten worden herleid tot haast mechanische zelfbeschuldigingen van het Westen door het benadrukken van zijn hypocrisie, geweld en slechtheid’. Zeker de West-Europeaan, aldus de Franse filosoof, ziet zichzelf als ‘de zieke man op de planeet’, die de oorzaak is van elk probleem in de wereld. Het politiek correcte dogma luidt dat de blanke westerling, waar hij ook kwam, alleen maar voor vernieling en ellende heeft gezorgd. Hoewel Europa zijn demonen – zoals slavernij en fascisme – ‘min of meer heeft overwonnen’, aldus Bruckner, kiest het er echter voor om slechts te blijven stilstaan bij de slechtste feiten.

Erfzonde
Het gewelddadige en totalitaire verleden is, zo vervolgt de Franse filosoof, bevroren in de tijd, als een last die de Europeanen nooit lijken te zullen kunnen of willen loslaten, als een erfzonde. Bruckner stelt dat de oorzaak de centrale idee van het christendom is, namelijk de erfzonde, schuldbesef en de plicht tot boetedoening: ‘Het [Westen] draagt alle zonden van de mensheid waardoor andere beschavingen van hun schuld worden verlost. De plicht om door het stof te gaan, dwingt ons om steeds weer te zwijgen over de misdaden van anderen. Daardoor zijn we gaan denken dat alleen blanken in slaven hebben gehandeld en zijn sommigen zelfs in staat om de jihadisten die ons vermoorden gelijk te geven.’

Terecht verwerpt Bruckner dit, en hij stelt dan ook dat Europeanen onterecht worden geboren met een stigma van moreel falen: ‘Het is absoluut zo dat Europa monsters heeft gebaard, maar tegelijkertijd heeft het theorieën gecreëerd die het mogelijk hebben gemaakt om deze monsters te begrijpen en te vernietigen.’

Onevenwicht
Kom daar eens om in andere werelddelen en beschavingen. Bruckner ziet immers een compleet onevenwicht: ‘We zijn ons zelfs te veel bewust van de wonden die het kolonialisme en de slavernij hebben geslagen. Wij gaan ervan uit dat de hele wereld ons haat en dat wij dat verdiend hebben. Bovendien klinkt de oproep om berouw te tonen over het kolonialisme altijd maar aan één kant. Waarom hoeven de nazaten van de Moren zich niet te verontschuldigen voor de bezetting van Spanje die vijf eeuwen heeft geduurd? Waarom vraagt niemand de Turken rekenschap af te leggen voor hun bezetting van het Midden-Oosten?

Met de slavernij is iets soortgelijks aan de hand. Je hoort er nooit iets over, maar de Arabieren hebben meer Afrikanen gedeporteerd dan de Europeanen en ze gingen er langer mee door: Jemen en in Saoedi-Arabië verboden de slavenhandel in 1962, Mauritanië in 1980. Maar voor ons is de slavernij een witte misdaad en wij laten ons dat maar al te graag inpeperen.’

Trots en eergevoel
Dat er van islamitische zijde geen berouw of zelfkritiek wordt getoond, is evident, zoals de Nederlandse columnist en schrijver Leon de Winter stelt: ‘Imperialisme en kolonialisme zijn de islam eigen, en gelovigen ontlenen daaraan trots, niet schaamte.’ De essentie is dan ook dat de in het christendom gewortelde westerling zichzelf voortdurend schuldig acht en zich almaar blijft afvragen wat hij verkeerd doet, terwijl de trotse en zelfverzekerde moslim die het islamitische slachtofferdenken en de suprematistische islam cultiveert en wars is van enige zelfkritiek, ons voortdurend als schuldige – kolonialist, racist (islamofoob), onderdrukker – aanwijst. Dat politiek correcte, zelfhatende gedrag is een voor het Westen zelfvernietigende en islamiserende vicieuze cirkel. Het Westen heeft eigenlijk veel te weinig van wat de islam veel te veel heeft: trots en eergevoel.

Oikofobie
Voor deze dus typisch westerse zelfhaat muntte de Britse filosoof Roger Scruton in 1994 de term ‘oikofobie’. Via zijn boek Oikofobie, de angst voor het eigene  (2013) bracht Thierry Baudet, de Nederlandse oprichter en voorman van de politieke partij Forum voor Democratie, dit begrip in het debat als tegenhanger van de gekende politieke strijdterm ‘xenofobie’ (en de specifieke variant ‘islamofobie’). Oikofobie is de angst voor of afkeer van het eigene, van thuis; een afkeer van onze eigen cultuur met onze eigen waarden, normen, gebruiken en tradities. Het is eigenlijk zelfhaat gecombineerd met (blinde) liefde voor hetgeen anders of exotisch is (‘xenofilie’).

Baudet
Baudet stelt dat het ‘een instinctieve neiging is het eigen volk, de eigen cultuur, de eigen gebruiken, de nationale identiteit en geschiedenis af te vallen. Belachelijk te maken. Te verzwakken, te beschimpen’. Volgens hem is de huidige, oikofobe tijdgeest een soort puberale fase waarbij men zich afkeert van zijn of haar eigen wortels (van zijn of haar ouders). Deze fase is ingezet na de Tweede Wereldoorlog, toen men de eerste ‘gastarbeiders’ naar hier liet komen, en ze is nog altijd bezig.

Baudet stelt dat de hele maatschappelijke elite van deze oikofobie doortrokken is, wat zich op ten minste drie manieren manifesteert: ‘Via het multiculturalisme en het enthousiasme voor immigratie en open grenzen; via het modernisme in de kunsten; en via het Europese project (de EU). Alle drie maken ze de oikos – het thuis – stuk. Het multiculturalisme doet dat door immigratie toe te juichen en deze immigranten aan te sporen vooral niet te integreren.’

Van Grieken heeft een punt
Zonder massa-immigratie zou de islam niet in onze samenleving zijn en worden binnengehaald; en zonder multiculturalisme en het daarmee gepaard gaande cultuurrelativisme zou de islam hier niet dusdanig zijn omarmd en gefaciliteerd dat hij wortel kon schieten en een belangrijke invloed kon uitoefenen, een impact die groeit naarmate er meer moslims zijn die de islam serieus nemen (‘islamisering’). In die zin heeft Van Grieken dus een punt, daar zelfhaat of oikofobie onmiskenbaar een oorzaak is van het stimuleren van massa-immigratie, van het enthousiasme voor multiculturalisme en van de drang naar het creëren van ‘(super)diversiteit’ (op etnisch-cultureel vlak, helaas niet op het vlak van ideeën en opvattingen).

De gutmenschliche  utopist
Oikofobie is echter zeker niet de enige oorzaak, want naast de ‘links-progressieve’ wereldverbeteraar en gutmenschliche  utopist (de ‘culturele globalisten’) – schaar daar ook de westerse, postmoderne christendemocraat onder – zijn het evenzeer de liberaal en de kapitalist (de ‘economische globalisten’) die pleiten voor massa-immigratie en zogenaamde ‘diversiteit’. De ‘links-progressieve’ wereldverbeteraar en gutmenschliche  utopist kan het in wezen niet echt schelen of de geïmmigreerde ‘cultuurverrijkers’ willen en zullen werken en op economisch vlak iets zullen bijdragen of kosten, want ze dromen vooral van een ‘superdiverse’ samenleving die niet meer dominant blank, christelijk en westers is; en de afkeer van hun eigen cultuur en beschaving (oikofobie), die door hen wordt overladen met alle zonden van Israël, is zo groot dat ze alles omarmen wat anders is, ook wanneer dat andere, zoals de islam, haaks staat op of zelfs vijandig staat tegenover hun eigen cultuur en vrije samenleving.

De liberaal en de kapitalist
De liberaal gelooft dan weer dat mensen louter individuen zijn die men, al dan niet door er veel belastinggeld en energie in te steken, kan en moet kneden en omvormen tot de gewenste (westerse) modelburger dan wel globalistische, kosmopolitische wereldburger. De kapitalist, tot slot, kan het weinig schelen welke armoedige, achterlijke of barbaarse religieuze cultuur nieuwe werkkrachten (die vaak werkloos blijven) en consumenten met zich meebrengen – de maatschappelijke en sociaaleconomische kosten daarvan worden immers op de belastingbetaler afgewenteld. (Paul Scheffer: ‘Het bedrijfsleven heeft in het verleden een groot stempel gedrukt op de immigratie, zonder enige verantwoordelijkheid te voelen voor de langetermijngevolgen.’)

De economisch-opportunistische drijfveer
De zelfhaat-mentaliteit die heerst bij het establishment en die zich helaas ook in de hoofden van een groot deel van de bevolking heeft genesteld, is dus niet de enige aanjager van wat Pim Fortuyn in 1997 al in zijn boek ‘de islamisering van onze cultuur’ noemde: ons economisch opportunisme (denk ook aan onze olieverslaving) is zeker niet minder van belang. Er zijn met andere woorden dus ook belangrijke maatschappelijke, invloedrijke actoren die niet zozeer doordrongen zijn van oikofobie, maar die wel een sterke economisch-opportunistische drijfveer hebben om massa-immigratie en ‘(super)diversiteit’ aan te moedigen, wat echter uitmondt in islamisering of het islamitischer worden van onze samenleving. In dat verband kan men overigens ook met recht en rede de amerikanisering van onze cultuur betreuren en bestrijden, maar áls we zouden moeten kiezen: dan toch maar liever Coca-Cola, McDonalds en Hollywood dan halal, moskeeën en Pallywood.

Overigens is islamisering dan wel het grootste, meest existentiële gevaar dat voortkomt uit onder meer de westerse zelfhaat of oikofobie, maar beslist niet het enige: als muziekcentrum Tivoli-Vredenburg beslist om onder druk van enkele zogenaamde antiracisme-activisten geen kinderfeesten meer te organiseren met indianen en cowboys, dan is dat een schoolvoorbeeld van capitulatie als gevolg van oikofobie.

Wilders/Dewinter versus Baudet
Daar waar Geert Wilders in Nederland en Filip Dewinter bij ons bekend zijn van hun strijd voor vrijheid die concreet is gericht tegen de islamisering van onze cultuur, richt Thierry Baudet zich eerder tegen het afvallen en het verzwakken van onze eigen cultuur door de oikofobe ‘maatschappelijke elite’, met name die in de politiek, het onderwijs, de media en de cultuursector. Zij vullen elkaar dus eigenlijk goed aan, en dus droom ik al hardop van het eerste Nederlandse kabinet Wilders-Baudet (desgevallend aangevuld met een patriottische afscheuring van de VVD die tot de jaren van verstand is gekomen). Vlaanderen zal dan, zij het wat jaren later, wel volgen.

---

Dit essay verscheen eerder op de Belgische opiniesite Doorbraak.