Ybeltje Berckmoes, stemvee van de VVD
De laatste tijd duiken er steeds vaker insiders op die politieke partijen betichten van wantoestanden. En van het houden van stemvee.
Sinds de oprichting van de PVV krijgt Geert Wilders veel kritiek over het democratische gehalte van zijn partij. En eerlijk is eerlijk; Wilders is het enige lid van de PVV. Lange tijd leek het erop dat andere politieke partijen hun shit wel op orde hadden. Dat wil zeggen: berichten over het tegendeel bleven uit. Na de Tweede Kamerverkiezingen klappen voormalig Kamerleden achtereenvolgens uit de school. Eerst was Ton Elias aan de beurt. Daarna volgde Sharon Gesthuizen, die vol in de aanval ging tegen de SP. Daaruit bleek dat het democratische gehalte van de SP overeenkomt met Rocket Man’s boevenbende in Noord-Korea. In navolging van deze voormalige Kamerleden bijt Ybeltje Berckmoes nu van zich af. In haar onlangs verschenen boek verschaft Ybeltje ons een zeldzaam kijkje in de keuken van de VVD.
Waarschijnlijk kent u haar niet eens. Dat zal ze u niet kwalijk nemen. Ze ging door het leven als het meest onopvallende Kamerlid. Daarnaast waant ze zich geen illusies; zo is ze bijvoorbeeld erg kritisch op haar functioneren in de Tweede Kamer. Maar nu terug naar Ybeltjes bevindingen. Hieruit blijkt dat de baantjescarrousel onverminderd ronddraait, en dat de VVD zich totaal van het electoraat heeft vervreemdt. Toch blijft het de vraag of de voormalige Kamerleden slechte verliezers zijn of dat er sprake is van een levensecht moeras in Den Haag?
Stemvee en de baantjescarrousel
“We zijn gewoon stemvee”, zegt fractiegenoot en mede-muurbloempje Michiel van Veen tegen Ybeltje Berckmoes. “Geniet er maar van. Zolang als het duurt.” Ybeltje heeft echter niet bepaald van haar tijd als Kamerlid genoten. Fractievoorzitter Halbe Zijlstra zit haar herhaaldelijk op de huid: “Hoe ben jij in godsnaam in de Tweede Kamer terechtgekomen?” Het is duidelijk dat de VVD van haar af wil. Na enige tijd wordt ze door haar partij benaderd of ze interesse heeft in het burgemeesterschap van een kleine gemeente. Dit aanbod zal ze uiteindelijk afslaan om haar termijn als Kamerlid als muurbloempje uit te zitten. Michiel van Veen gaat er echter wel op in, en bekleedt sinds 2016 het ambt in Gemert-Bakel. De baantjescarrousel dendert onverminderd hard door om fractiegenoten zoet te houden. Via staatssecretaris Sander Dekker vernemen VVD’ers welke interessante overheidsfuncties vrijkomen.
Overige ontboezemingen
Maar er is meer. Als snel komt Ybeltje erachter dat er in de partij geen ruimte is voor een open discussie. De partijtop legt iedereen haar wil op. Zo krijgen de Kamerleden stalorders over de te volgen lijn. Afwijken is politieke zelfmoord. Maar de absurditeiten beperkten zich niet tot de VVD. Ybeltje kreeg de portefeuille met betrekking tot het defensiepersoneel. Toen zij in gesprek ging met toenmalig Minister van Defensie Hans Hillen (CDA) ging het nauwelijks over de inhoud, maar over een presentje van 160 miljoen aan ‘Karla’. Karla Peijs was Comissaris van de Koningin te Zeeland. In casu ging het over de verplaatsing van een marinierskazerne naar Vlissingen. Negen maanden later ging Karla alsnog met pensioen. Niet lang daarna werd Ybeltjes portefeuille afgepakt, nog voordat ze helemaal was ingewerkt. Op deze manier laat de partij zien wie de baas is.
Nadat de buitenwereld lucht kreeg van het ordinaire zakkenvullen besloot de VVD hier intern niet tegen op te treden. In plaats daarvan werd er getracht het imago van de partij extern bij te schaven. Ook merkt Ybeltje op dat kersvers Minister Jeanine Hennis naar de pijpen van Han ten Broeke moet dansen. Ten Broeke dicteert, Hennis kopieert. Uiteindelijk blijken de woorden van Michiel van Veen al te waar; veel Kamerleden zijn slechts stemvee dat dient op te draven wanneer de voederbel klinkt. Die voederbel is in dit geval een oproep om te komen stemmen. Voordat het zover is, doden Kamerleden de tijd door zich vol te gooien met alcohol of simpelweg te netflixen, of een combinatie daarvan.
Perspectief
Gisteren schoof Ybeltje aan bij Pauw om haar verhaal te doen. Ze gaf toe dat ze van tevoren niet wist wat ze kon verwachten in de Tweede Kamer. Deze naïviteit spreekt niet in haar voordeel, maar het is niet vreemd om te denken dat er ruimte is voor een open discussie. Dat betekent echter niet dat je ook maar iets in de melk hebt te brokkelen. Integendeel, het is vanzelfsprekend dat de partijtop over het beleid gaat. De hiërarchie is allesbepalend.
In de VVD gaat het dan met name om de enge kliek van Mark Rutte, waar Zijlstra, Schippers, Blok, en Hennis deel van uitmaken. Zij schuiven elkaar al vele jaren ministersposten toe, ook al zijn ze daarvoor totaal ongeschikt (Kamp, Blok, Hennis, Opstelten, van der Steur, Teeven). De rest dient zich maar in zijn rol te schikken, vooral als je geen grote naam of relevante achterban hebt. Dat Ybeltje bij de verkiezingen op slechts 1.196 voorkeurstemmen (0,011% van alle stemmen) kon rekenen, helpt haar zaak ook niet. Dan ben je kwetsbaar, en komt het er op neer dat je inbreng nihil zal zijn.
Desondanks heeft het er alle schijn van dat de VVD compleet is ontspoord. Een streng regime is logischerwijs vereist om ervoor te zorgen dat fractieleden niet rogue gaan, maar wie weerhoudt de partijtop daarvan? (Quis custodiet ipsos custodes?) Dat is precies wat er al decennialang aan de hand is in de Haagse slangenkuil politiek. I get it, politiek gaat in de regel gepaard met liegen en bedriegen. Wanneer er echter sprake is van een heuse baantjescarrousel, zakkenvullers (Keizergate?), en de structurele integriteitsschandalen valt er alleen maar te concluderen dat de VVD is vervallen tot een slap aftreksel van wat het vroeger was. En dat heeft niets maar dan ook niets met een democratie te maken. Het is tijd voor een grote schoonmaak. Kom er maar in, Thierry.
Source Featured Image: Screenshot: Forum voor Democratie – De baantjescarrousel van het partijkartel (YouTube).
Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op SomeRandomFuck.nl
Zaterdag zal Hannibal op Veren of Lood haar boek recenseren.
Er is wel een verschil tussen de mate van democratie binnen een politieke partij, en de wijze waarop binnen een fractie wordt gewerkt.
interne partij politiek is niet zo relevant, want het is uiteindelijk de kiezer en niet het partij lid wat bepaald wat de politieke invloed is op regeringsbeleid.
in twgendeel, partijen die in congressen een klein deel van de leden en zeker een irrelevant deel van de kiezers mag bepalen of het wel mee kan doen aande regering en voorwaarden daarvoor kan opwerpen, is pasecht ondemocratischbezig. daarom moet ook losvan de verkiezingen de regeringsleider direct door de bevolking worden gekozen, los van de verkiezingen van 2deKamer en die kan dan zelf metde keuze van minsters het beleid voor vier jaar bepalen. en kan niet door de kamer afgezet worden.
daarnaast is dekwestie hoe binnen fracties de discussie wordt georganiseerd. Dat de fractieleiders hun leden laat verworden tot stemvee is stom vanuit het onbenut laten van argumentatie, betere oplossingen boven tafel krijgen en eigen verantwoordelijkheid.
probleem daarbij is wel dat in het huidige systeem van op partijen in plaats van personen stemmen je per definitie partijvertegenwoordigers en geen volksvertegenwoordigers in de kamer hebt, waarbij helaas de plaatsing op de kieslijst toch voornamelijk de beloning is – niet van kwaliteit en inbreng – maar demate warop je je kunt inlikken in de partij-elite.
Daarom zal men in de politiek moeten erkennen, dat de tweedekamer bestaat uit een partijenkartel met partijvertegenwoordigers en dus geen (onafhankelijke) volksvertegenwoordigers. en als dat erkent is is fundamentele wijziging van ons vertegenwoordigend systeem onvermijdelijk.
of we erkennen dat, zoals onze grondwet nog steeds (zonder last en ruggespraak) vaststelt dat het onafhankelijke VOLKSvertegenwoordigers zijn – ook als ze maar met 1000 stemmen in de kamer zijn gekomen, en dat we erkennen en toestaan dat alle parlementariers bij iederestemming stemt naar eer en eigen geweten,en over die stemming bereid is aan de burgers verzntwoording af te leggen.
veel ellende zou dan voorkomen zijn geworden.
Het enquête-debat gisteren, en zeer zeker ook eerder, de wijze waarop de partijen om zijn gegaan met de uitkomst van de Oekraïne-enquête, past naadloos in het patroon dat hierboven wordt geschilderd, dit keer bij de VVD.
De democratie is op sterven na dood. Geen politicus die nog verantwoordelijkheid neemt en een regering die geleid wordt door een MP die zelf zegt ‘niet zo van de ‘visies en vergezichten’ te zijn.
Het stokje moet naar Baudet en liefst dit jaar nog.
Als je dit boek terzijde wilt schuiven als rancuneus, dan is er ook nog het boek van een onafhankelijke NPO-journalist:
“De rekening voor Rutte”.