Via de strikt neutrale Publieke Omroep – “NTR: speciaal voor iedereen” en “NTR: Open voor Elkaar”– is Raoul Heertje er op uit gestuurd om Israël eens kritisch te gaan bekijken. Voor de verandering.

U begint nu een kritiek te lezen op aflevering acht van “Het Israël van Heertje en Bromet”. Ook alle eerdere afleveringen van de serie zijn door mij gefileerd – links vindt u onder dit artikel.

God zij dank de laatste aflevering van de foute linkse emo-bagger die deze keer door 255.000 mensen werd bekeken. De Jodenhaat, die ik desgewenst ook wel Israël-irrationalisme wil noemen, heeft in deze acht afleveringen een flinke boost gekregen. Israël is door het duo Heertje en Bromet voor de achtste maal flink belasterd. En dat hebben ze gedaan voor een publiek van honderdduizenden al flink door de NPO gehersenspoelde kijkers.

Hoeveel gelijk kan een mens krijgen? In deze laatste uitzending raadpleegt Heertje een blond psychologie-meisje en . . . . . . hoort haar tot een conclusie komen die ik al trok in mijn analyse van aflevering één. Ik citeer mezelf:

“Dat hij, zoals hij zegt, in 1983 naar Israël ging zonder dat de Holocaust daarbij een rol speelde, is alleen geloofwaardig als je uitgaat van die totale verdringing. Hij snapt nog wel dat zijn ouders iets met de Shoah hadden, want ja, tenslotte was de halve familie uitgemoord, maar met hem was wat dat betreft niks aan de hand. Kijk hij neemt het zijn ouders niet kwalijk dat hij Zionistisch opgevoed is, want die mensen hadden die geestelijke toevlucht nu eenmaal nodig.”

Jammer dat in dit therapeutische gesprek Heertjes eindeloze liefde voor de door Israël nodeloos, aanleidingsloos en willekeurig onderdrukte “Palestijnen” minder sterk naar voren kwam, want anders was deze geestes-specialiste misschien tot een tweede conclusie gekomen die ik eveneens al trok bij aflevering één:

“Maar ik denk dat het dieper zit: Heertje begint te beseffen dat hij altijd een goedmenselijke Palestijnen-lover is geweest vanwege dat onder Joden wel meer voorkomende Stockholmsyndroom: liefde voor de gijzelnemer.”

Heertjes verdringing zit inderdaad diep en dat leidt tot het antwoord op de vraag gesteld in de titel hierboven. Dat antwoord luidt: nee. Als Heertje besluit naar Israël te emigreren – (en in deze aflevering zegt-ie dat te overwegen) – dan krijgen ze er in Israël gewoon een linkse gek bij die de geschiedenis en de werkelijkheid ontkent. Heertje zit nagenoeg genetisch vast in het met de islam collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat. Raoul Heertje is een genotzuchtige, kruiperige jankerd die het alleen maar fijn in zijn eigen hoofd wil hebben, een morele comfortabelist, die geen zin heeft in volwassen dilemma’s. Deze zelfmanifestant is alleen maar bezig om op een zo groot mogelijk podium zijn zogenaamde diepe emoties uit te venten. Wát een kwal! Moet je kijken hoe hij bij dat psychologische blondje zit te spelen of hij ter plekke tot de ontdekking komt dat-ie al zijn leven lang heeft gedaan of Auschwitz er niet geweest is.

Enfin. We gaan deze aflevering, net als alle andere, chronologisch afwerken.

We beginnen bij een homosweel stel[1] in een steriel-artistiekerige ruimte en er wordt vastgesteld dat vragen stellen typisch Joods is. Waarna Heertje opgewekt zegt dat het duo Heertje en Bromet dus typisch Joods bezig is met dat voortdurende interviewen in al die acht afleveringen. Ik zou zeggen: het is óók typsch Joods om af en toe een boekje te lezen. En dat heeft het duo echt te weinig gedaan. Ze weten niks reëels van de geschiedenis van Israël. Geheel in lijn met zijn weigering zijn Joodsheid onder ogen te zien, sluit Heertje het gesprek af met de woorden: “We zijn toch allemaal ménsen. Dat is belangrijker dan Jóden. Dat is alleen maar verwarrend als je jezelf Jood noemt.”

Waarna Bromet in een voice-over stelt dat jezelf Jood noemen niet alleen verwarrend is maar ook gevaarlijk:

“Jezelf als Joods definiëren is vragen om problemen. Dat bewijst de geschiedenis en ook het heden. Ik zou er als halve Jood verstandig aan doen om voor eens en voor altijd het besluit te nemen niet meer in de verleiding te komen om mezelf met het Jodendom te associëren. Maar het tegendeel is waar. Hoe ouder ik word hoe meer ik een Joods gevoel ontwikkel. Maar met Israël heb ik het, net als Raoul, moeilijk. Het bestaansrecht van Israël staat niet ter discussie. Wel hoe het zich gedraagt ten opzichte van niet-Joden.”

Als Bromet het béstaansrecht van Israël erkent, zou het handig zijn als hij iets meer zou weten van Israëls óntstaans-geschiedenis én van de islam. Want dat bestaan is gevormd door 100 jaar islamistische terreur van de Palmaffia’s. Het gaat er dus niet om hoe Israël zich gedraagt “ten opzichte van niet-Joden”, maar ten opzichte van islamitische terreur. De realisten in Israël snappen inmiddels dat de 19e-eeuwse Joodse geschiedschrijving over de islam véél te rooskleurig is geweest en dat die terreur nooit zal ophouden, omdat de islam een 1400 jaar oude moordenaarsideologie is, die telkens opnieuw hetzelfde resultaat zal opleveren: terreur.

Volgt een buiten-scène bij de ingang van een kleine synagoge met een oude dame die verklaart dat de komst van de Messias aanstaande is en dat dan iedereen de Grootheid van het Joodse Volk zal inzien. Uiteraard vraagt Heertje hoe het Uitverkoren Volk dan de niet-Joden zal behandelen. Goed, zegt het vrouwtje. Waarna Heertje gaat grapgrollen over de Joodse identiteit. En dat is natuurlijk waarom die triviale scène niet bij de montage gesneuveld is: via een verwarde bejaarde even een stukje Joods Messianisme belachelijk maken.

De opnamen uit deze laatste aflevering zijn blijkbaar van maart 2019, want we zien Heertje in een café met vrienden op de televisie volgen hoe Jodenclub Ajax een overwinning behaalt op Real Madrid en dat was op 5 maart. Chauvinistisch feest daar in die kroeg in Tel-Aviv, uiteraard! Want je bent op zo’n moment niet voor niks Hollander, Amsterdammer én Jood.

Het duo gaat ten derde male op bezoek bij Etgar Keret – zie ook hier en hier – de favoriete schrijver van Heertje, die als zijn visie ontvouwt dat niet die islamitische haat-oceaan die voortdurend op de grenzen van Israël beukt het gevaar vormt, maar een uitholling van de Joodse waarden. Dat is een idioot en pervers standpunt, met uw welnemen. De dreiging is natuurlijk net zo groot als in 1948, 1967 en 1973 en komt nu vooral van Iran en zijn proxies. Keret hangt die dreigende morele ondergang van Israël op aan één enkele uitspraak van Naftali Bennett die gezegd heeft dat Israël moet ophouden zich te verontschuldigen. Lijkt mij een prima idee: Samaria-Judea grotendeels annexeren, in feite het plan-Glick uitvoeren, en daarvoor géén sorry zeggen. Maar Keret wenst in die uitspraak de voorbode te zien van een totale mentaliteits-verandering ten kwade bij de Israëlische Joden, waarbij Yom Kippoer tegelijk met alle Israëlische zelf-reflectie wordt afgeschaft.

Wát een gelul!

Waarna Heertje en Keret er samen nog eens op wijzen dat er in het orthodoxe Jodendom best een flinke vleug racistisch superioriteits-denken zit. Ja hoor. Is zo. Maar ik zou dat niet willen zien in het realisme van Bennett, die eindelijk de juiste conclusie uit 100 jaar Palmaffia-rejectionisme trekt. Vooral niet als je, zoals Keret doet, vervolgens een exposé geeft over de waarde van het botsen van meningen waaruit allerlei moois kan ontstaan, zoals het bijstellen van je eigen mening. Nou, dan zou ik zou hem adviseren eens in debat te gaan met Bennett.

Overigens en terzijde: zou Keret last hebben van de oeroude Joodse vrees dat God zijn Uitverkoren Volk verlaat omdat de Joden zondige dingen doen? Gouden Kalveren aanbidden en zo? Maar ik denk nu juist dat Keret zélf een soort gouden kalf aanbidt en dat het kalf dit keer is gemaakt van linkse leuterkoek. Keret is het Kwaad aan het zoeken waar het niet zit. Jesaja (5:20) legt uit hoe God zelf daarover denkt : “Wee hen die het kwade goed noemen en het goede kwaad”. Zou het kunnen zijn dat het naïef-goedmenselijk ontkennen van het Echte Kwaad een gruwel is in de ogen van de God van Abraham, Isaac en Jacob? Bromet:

“Als je door de straten van Israëlische steden wandelt, ziet het er heel vreedzaam uit. Maar dat is schijn. Altijd broeit er wat. Vredesbesprekingen met de Palestijnen zijn er niet meer. Een duidelijke strategie bij de politieke leiders om de situatie weer in beweging te krijgen, lijkt maar opgegeven te zijn. We vragen het aan voormalig minister van staatsveiligheid en voormalig directeur van de Israëlische veiligheidsdienst Avi Dichter.”

Let op de onnozele pedanterie van hierboven. De heren Bromet en Heertje wensen dat er nou eindelijk eens wat gedaan wordt aan het vreselijke lot van de “Palestijnen”. Gaat u vooral vanaf 13:27 eens bekijkluisteren hoe Heertje met diepe verontwaardiging grijze eminentie Avi Dichter zit te bemoraliseren. Hij is die extreem ervaren man gewoon de les aan het lezen, ter verantwoording aan het roepen. Want? Want Israël dient het probleem met de “Palestijnen” op te lossen! En wel onmiddellijk! Heeft deze opgeblazen kikker werkelijk geen enkel idee van 100 jaar Palmaffia-rejectionisme? Geen notie heeft-ie bijvoorbeeld van het feit dat de Palmaffia, toen nog onder leiding van Arafat, voor 100% verantwoordelijk is geweest voor het mislukken van Oslo-1993. Dichter – die ook al in aflevering twee zat – en die mede de onderhandelingen voerde in het daaropvolgende “vredesproces”, moet ‘m dat vertellen. Niet voor 99% was de “Palestinian Authority” verantwoordelijk voor de mislukking, zegt Dichter, maar voor 100%. En luister dán eens naar het toontje waarop-ie Dichter vervolgens smalend vraagt: “En Israël deed niks fout?”

Nee, niks, pedante zak. En Arafat alles.

Waarna Heertje er nog eens blijk van geeft een totale nitwit te zijn. Begint-ie wéér, zo mogelijk nóg hoger van de toren blazend, bijna knappend van verontwaardiging, over de Arabieren die in 1948 gevlucht zijn en hoe erg dat allemaal was. Schijtziek word je van deze links-regresssieve rotzakken die je niks aan het verstand gepeuterd krijgt. Voor de koppen van dit duo geldt wat ik ooit over de harses van Femke Halsema zei, namelijk dat die kanis geheel opgetrokken is uit het hardste rotsgesteente dat in de hele Jura van de Pyrenese Allepenijnen gevonden kan worden. Als je in zo’n knar een deukje wil krijgen moet je eerst langdurig met zoutzuur aan het werk om het poreus te maken en dan moet je vlammenwerpers inzetten.

Wie overigens wil weten hoe het zat met deze Arabische vluchtelingen, mag naar mijn analyse van aflevering vier en daar beginnen te lezen vanaf de zinsnede “Als ik terug ga naar 1948 dan zie ik een Palestina . . . .”

Avi Dichter blijft rustig onder Heertjes hysterische provocatie. Zegt: “Begin de geschiedenis nooit op een punt dat jou goed uitkomt”, fijntjes refererend aan het feit dat er aan “1948” nogal wat vooraf ging. Én . . . . . Dichter geeft toe dat er vanuit zijn woonplaats Ashkelon (het vroegere Al Majdal) dat aan de kust even ten noorden van Gaza ligt, wel degelijk nog in 1949 een groot aantal Arabieren gedeporteerd zijn naar Gaza.

Dichter laat doorschemeren dat die deportatie in verband stond met het feit dat enkele duizenden van hun dorpsgenoten eerder uit zichzelf naar Gaza waren gevlucht. Dat wist ik niet. Wat ik wel weet: deze naoorlogse deportaties zijn uitzonderingen geweest. Een aanzet tot onderzoek naar het geval Ashkelon/Al Majdal is gegeven door Benny Morris: hier en scroll vervolgens naar beneden tot de kop “The Transfer of Al Majdal’s Remaining Arabs to Gaza, 1950”. Morris dient als historicus overigens gewantrouwd te worden.

Bromet weet er uiteraard álles van en trekt uit dit ene geval meteen een breed generaliserende conclusie over de zware schuld van Israël:

“Hoor ik dat goed? Altijd is beweerd dat de Palestijnen vrijwillig vertrokken. Voor en tijdens de onafhankelijkheids-oorlog. [quasi citerend]‘Tijdens een oorlog vluchten mensen nou eenmaal.’ Nu blijkt dat ze ook ná de onafhankelijkheidsoorlog eruit gegooid zijn.”

Dat is dus niet zo. Ik verwijs nogmaals naar mijn analyse van aflevering vier en daarin de passage die begint met de zinsnede “Als ik terug ga naar 1948 dan zie ik een Palestina”.

Dichter besluit met te zeggen dat in elk geval een terugkeer van de vluchtelingen – en hun nazaten tot in het derde en vierde geslacht – niet zal plaats vinden en dat ze hun geluk elders zullen moeten vinden. Vervolgens komt er een stukje dialoog waarvan ik geen chocola kan maken. Op Heertjes vraag wat Dichters advies aan de Palestijnen zou zijn, zegt Dichter:

“Probeer de oplossing op andere plekken te vinden . . .”
Heertje: “Welke andere plekken? Ook ergens anders dan op de Westoever?”
Dichter: “Niet op de Westbank, maar in andere landen. Ze zullen zich overal verspreiden.”

Ik begrijp hier oprecht niks van. Dichter kan niet bedoelen dat de “Palestijnen” uit Samaria-Judea zullen verdwijnen of dat ze daaruit verdreven zouden moeten worden. Er is geen enkel Israëlisch plan voor “de Westbank” zó extreem. Nogmaals: ik snap er dus oprecht niks van. Maar Bromet weet het precies:

“Palestijnen moeten maar ergens ander naar toe. Wég! Met andere woorden: maak ze het leven zuur. Zó zuur dat ze vrijwillig vertrekken. Tóch een plan. Een dúívels plan.”

Bromet trekt dus de conclusie dat Dichter bedoelt wat nog nooit een beleidsverantwoordelijke in Israël heeft gezegd, namelijk dat de “Palestijnen” Samaria-Judea uitgepest moeten worden. Verder bedoelt Bromet hier uiteraard nog maar eens een moreel oordeel te geven over de huidige manier waarop Israël de “Palestijnen” aldaar behandelt. Waarmee hij – mijn verhaal wordt eentonig, zei Multatuli – 100 jaar terreur en rejectionisme van de Palmaffia’s als oorzaak van die behandeling wegpoetst. Bromet zegt gewoon: die rechtse Joden deugen niet, die smeden duivelse plannen omdat ze puur slecht zijn en zin hebben om mensen te vertrappen.

Bromet doet ook aan beeldrijm. Let op het volgende staaltje subliminale hersenspoeling: beelden van twee zeer verschillende types vrouwen die met tien seconden tussenpoos (19:10 en 19:20) vlak na elkaar volgen, terwijl Bromet de hier boven geciteerde woorden uitspreekt:

“Maak ze het leven zó zuur dat ze vrijwillig vertrekken. Tóch een plan. Een dúívels plan.”

Nog meer manipulerende montage. Niet alleen is er bovenstaand beeldrijm, maar vlak na zijn opmerking over rechtse Joden met een duivels plan, heeft Bromet een wijsheid gemonteerd van zijn favoriete schrijver Keret, die beweert dat er twee mogelijkheden zijn in het leven. Namelijk dat je alles en iedereen gelijkwaardig wil maken óf dat je een hiërarchie wil waarin jij zelf aan de top staat om de mensen onder je te kunnen vertrappen. (Zegt-ie dat echt? Ja echt, dat zegt-ie echt.) U begrijpt? Dat zijn de slechte rechtse Joden die dat willen, dat vertrappen. Dat is het duivelse plan van Dichter.

Waarna Heertje Keret confronteert met het verschrikkelijke lot van de “Palestijnen” die leven 40 kilometer van het vrijgevochten Sodom & Gomorrah dat Tel Aviv heet. Want die moeten leven “achter een muur”. Hij zegt er nog net niet bij: opgetrokkem door slechte Netanyahu-Joden uit pure kwaadaardige willekeur. Wist u trouwens, lezer, dat die “muur” voor 80% uit “hek” bestaat en dat het stuk dat uit muur bestaat, in stedelijk gebied is opgetrokken om te voorkomen dat scherpschutters vanaf Palmaffia-gebied mensen op Israëlisch grondgebied beschieten?

Keret heeft overigens wel een goed antwoord op die 40 kilometer van Heertje. Kijk, zegt-ie, het maakt niet uit hoeveel kilometer jij in Holland verwijderd bent van een hongerend Afrikaans kind terwijl jij aan de patat met mayonaise zit. Ik vind, zegt-ie, Tel Aviv een prima plaats vol vrijheid en ik zou willen dat de hele wereld zo leefde. In Tel-Aviv doe ik mijn best de wereld een betere plek te maken. Ik doe niet genoeg, dat besef ik, maar ik doe wat ik kan.

Mooi antwoord!

Mag ik opnieuw wijzen op een slim stukje monteren van Bromet? Hij onderbreekt het interview met Keret door een stukje therapeutische sessie van Heertje met het blonde psychologie-meisje in te voegen. Dan gaat het dus uiteraard over Heertjes trauma’s. Daarachter laat hij weer direct een stukje interview volgen met Keret waar het gaat over . . . . . . “trauma’s in Israël”. In Israël, zegt Keret dan, praat je niet over je trauma’s, want de Israëli aan wie je het vertelt, zal je ongetwijfeld toevoegen dat zijn of haar trauma’s véél groter zijn. Waarmee Heertjes onvolwassen gedrag, namelijk het ontkennen van zijn trauma’s, een cultureel excuus krijgt. Een echte vriend, die Bromet.

Ook de daaropvolgende episode heeft Bromet speciaal uitgezocht om het ontkennen door Heertje van zijn trauma’s én zijn “Palestijnen-liefde” in een nobel licht te zetten. Daartoe gaan we nóg maar eens luisteren naar Elhanan – (zie aflevering 6) – de man die een dochter aan de Palmaffia-terreur heeft verloren en daar de conclusie uit heeft getrokken dat er dialoog met De Andere Kant moet komen.

Wat-ie beweert komt kort gezegd op het volgende neer: vanuit het reële Joods slachtofferschap onderdrukken we nu uit angst de Palestijnen. Maar dat is dus gelul: de Palmaffia’s zijn de bewezen erfgenamen van de nazi’s en het is volstrekt realistisch om ze te “onderdrukken”. En dat praten met De Andere Kant is wat de Joden al 100 jaar proberen. En dat werkt al 100 jaar niet.

Tenslotte: Heertje zegt in zijn therapie-sessie ergens dat het echt niet de bedoeling is geweest om Israël te bashen. Wérkelijk? Ik ga er maar niet meer op in. Maar ik hoop wel dat het even klaar is met linkse reisjes naar Israël gefinancierd door reisburo NPO.

---

1. Ik merk dat het gebruik van het woord “homosweel” tot groot onbegrip en beroering heeft geleid bij een deel van mijn lezers. Vandaar deze officiële verklaring. Namelijk. Een beroemde homoswele boekhandelaar uit Amsterdam-Zuid wiens naam ik vergeten ben gebruikte dat woord bij voorkeur. Ik hoorde het hem jaren geleden bezigen in een radio-uitzending. Hij had een rant waarin het woord homoseksueel een aantal keren voorkwam en hij deed grappenderwijs net alsof hij het woord zóveel gebruikte dat het handig was om het een beetje in te korten. Hij liet het zelfs bijna klinken als “homsweel”. Het heeft een grappige klank met een suggestie van “zwoel”. Zoals in: “Kunst kommt von können, wenn es van schwellen käme, hätte es schon Schwulst geheissen.”

---

Deze bespreking verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings.

Eerdere (èn latere) afleveringen op Veren of Lood vindt u hier.