Dat de gelijkheidsmaffia het niet helemaal goed in de bovenkamer heeft is al een tijdje bekend. Maar het woordenspel dat men in Cardiff speelde is te dol voor … woorden.

Bekijk onderstaand rijtje. Allemaal heel normale Brits-Engelse woorden.

Belastingambtenaar (Tax man) mag ook niet meer – er komt het woord  ‘man’ in voor. Manumission (vrijlating uit slavernij) zal ook wel fout zijn dan. En zo kun je aan de gang blijven. Wat willen deze mensen? Nou:

Zo lief. En zo goed bedoeld ook. Maar wel ietwat dram- en dwingerig. Want in plaats van een nieuwe taal te ontwerpen waarin ze hun eigen probleem oplossen, proberen ze andere mensen te dwingen te doen wat zij belangrijk vinden.

Dat illustreert nog wel het beste wat er met de moderne dictatortjes eigenlijk mis is: er is in hun jonge jaren door hun ouders teveel naar hen geluisterd, en dat heeft hen het gevoel gegeven dat dat de normale gang van zaken dient te zijn. En dus moeten we allemaal naar hen luisteren, of anders…

Het doet me denken aan een eertijdse vriendin, die er toe neigde als we uit gingen zich met iedereen te bemoeien en mensen een grote bek te geven. Als er dan mot van kwam, mochten wij mannen van het gezelschap het probleem oplossen – zoiets deden vrouwen veel beschaafder, knokken was voor mannen.

Nog steeds zegen ik de dag dat we een groep tegen kwamen die niet alleen een vrouw bevatte die zich de wet niet liet voorschrijven, maar ook acuut onze vriendin een pak op haar donder gaf. Iets dat lang geleden had moeten gebeuren, maar wij waren er te beschaafd voor geweest. Achteraf heb ik er nog steeds spijt van deze kenau geen schouderklopje te hebben gegeven – het was ruim verdiend. Mijn eertijdse vriendin heb ik daarna niet veel meer gezien, maar van haar man weet ik dat hij al jaren geleden de benen genomen heeft. Volkomen terecht natuurlijk.