Komt er een nieuwe bevolkingspolitiek? Het plan van het kabinet om te gaan morrelen aan de criteria voor het recht op een sociale huurwoning werd vorige week gepresenteerd door minister Ollongren.

Zeker is dat dit veel gemor zal geven, en niet alleen van de Woonbond. Als klap op de vuurpijl komen de argumenten die het kabinet geeft recht uit de ransel van het CDA.

.. wil de inkomensgrens voor sociale huur – nu 38.000 euro voor alle huishoudens – laten afhangen van de samenstelling van het huishouden. Dat betekent dat gezinnen die meer verdienen dan 38.000 euro straks toch een goedkope sociale huurwoning kunnen krijgen. ,,We willen meer aandacht voor de middenhuur, voor de agent en de verpleger’’, zegt minister Kajsa Ollongren van Binnenlandse Zaken.

En de vrees lijkt gerechtvaardigd dat het kabinet nog een stapje verder wil:

In de plannen van het kabinet komen eenpersoonshuishoudens minder snel in aanmerking voor een huurhuis in de sociale sector. Voor die groep Nederlanders gaat de inkomensgrens juist omlaag. Wat de nieuwe inkomensgrenzen precies worden, is onbekend. Dat zoekt het kabinet nog uit.

In de praktijk zal het er mogelijk op neerkomen dat voor alleenstaanden uiteindelijk helemaal geen woningmarkt meer bestaat. Dit ruikt naar een bevolkingspolitiek die het CDA welgevallig zal zijn, maar direct in gaat tegen de traditionele D66-ideologie. Tenzij je natuurlijk redeneert dat de vooral jonge alleenstaanden die je hiermee treft maar heel beperkt D66-stemmers zijn.

Het is sociaal nogal een ingrijpende maatregel die opnieuw veel kwaad bloed zal zetten. De invulling van de criteria zal essentieel zijn, en dat stemt me niet gerust. Het gaat in tegen de behoeften van een sterk geïndividualiseerde samenleving, en dat op zichzelf wijst al in een richting die me niet lekker zit. Want niet alleen is het een indicatie dat het kabinet geen plannen heeft voor een actief stimuleren van de bouw van meer woningen terwijl daar grote behoefte aan is, maar ook de bewoning door nieuwe bewoners valt met criteria te sturen in een richting waarvan ik me afvraag of dat nu is wat we willen moeten.

Iets om in de gaten te blijven houden.