Persoonlijk heb ik minister Blok hoog zitten, al was het maar omdat ik een zwak heb voor autisten die zich geen ongeschreven wetten laten voorschrijven. Blok wil dingen weten waarvan hij vindt dat we die allemaal willen weten, Ook, omdat vast staat dat het feiten zijn die een minister dient te kennen als hij zijn beroep goed wil uitoefenen. De linkse oppositie is nu woest.

Gisteren (toen ik bovenstaande inleiding al schreef) werden de Blokken gescheiden van de schapen, als u mij een klein grapje veroorlooft. Vermoedelijk veroorlooft u mij dat niet, als u zelf gisteren maar voldoende verontwaardigd was. In dat geval hoeft u thuis ook verder niet in de spiegel te kijken; dat zal niet helpen. U zult boos en verontwaardigd blijven.

Uit alles bleek gisteren dat de enormiteit van Blok niet was dat hij – in een besloten overleg – een maatschappelijk probleem aan de orde stelde waarvan hij vindt dat dat moest worden uitgezocht. De enormiteit was dat hij tegen een heersend paradigma in ging, maar ook dàt wilde hij laten uitzoeken. Maar in zijn publiek waren mensen geschokt, en zo kam het naar buiten.

Waren wij niet van de cultuur, waarin men enige tientallen jaren schreef over het slechten van de laatste taboes?

Dat we onze nieuwe set taboes al in ons meedroegen beseften we niet. Gisteren werd ons duidelijk gemaakt dat we het niet willen weten ook. Wie het wel wil weten wordt aan de publieke schandpaal genageld. Hoe werken taboes ook al weer?

Elsevier vatte de hele rel gisteren perfect samen:

‘Noem mij een voorbeeld van een multi-etnische of multiculturele samenleving, waar de oorspronkelijke bevolking nog woont (…) en waar een vreedzaam samenwerkingsverband is,’ vroeg Blok een zaal met zo’n tachtig Nederlanders die werken bij internationale organisaties. ‘Ik ken hem niet,’ beantwoordde de minister zijn eigen vraag. De bijeenkomst, die onder meer ging over xenofobie, werd door geïnteresseerden in het buitenland via een videoverbinding gevolgd. Een van hen heeft daarvan opnames gemaakt en die doorgestuurd naar het BNNVARA-programma Zembla.

En ook bij BNR gingen ze er prompt op los. Men weet wat goed is, men weet wat er gedacht dient te worden. Prachtig èn vreselijk om te zien (waarom trouwens video’s van een radioprogramma verspreiden?).

"Er staat gewoon een minister van Buitenlandse Zaken rassentheorieen te verkondigen" @MeredithGreer en @BGiesbergen bespreken de uitspraken van Stef Blok pic.twitter.com/wdBnDp3Mcl

— BNR Nieuwsradio (@BNR) July 18, 2018

Minister Blok is na gisteren een politiek lijk vrees ik. Hij gaat op zijn minst onder de Haagse tram. Smoesjes zullen hem niet helpen. Ik leef met hem mee, maar wie de taboes van een beschaving schendt, heeft geluk als alleen hijzelf op de brandstapel belandt, en niet gelijk zijn hele familie tot in de 13e graad.

Minister Blok dacht vermoedelijk dat het doodverklaren van de multiculturele samenleving al was gedaan, en dat daarom voor zijn toespraak gisteren een voldoende fundament was? Wat een jaar of zeven terug werd verwoord,door mensen als Maxime Verhagen – maar ook Angela Merkel –  blijkt nu niet meer geweest dan het naar de mond praten geweest van het populisme. Je verwacht het niet, van politici. Een pijnlijke waarheid die een deur opende in een richting die men als onwenselijk beschouwt.

Onwenselijk is ze, maar dat het binnenhalen van miljoenen mensen die inderdaad het bewijs van wat Blok zei lijken te ondersteunen, geeft een bekend beeld. Het is als dat jongetje dat met zijn vinger in de dijk staat. Terwijl dertig meter verderop de dijk ondergraven wordt door alles waarvan dijkgraven nachtmerries horen te hebben. De massa immigratie leert ons dingen over de wereld die we niet weten wilden. Veel van die dingen willen we ook nu nog niet weten, maar ze worden ons opgedrongen, en de realiteit zoals zij is laat zich niet meer stoppen. Dat kun je wel aan de realiteit over laten.

De realiteit kun je alleen van je afhouden door de wereld van je af te houden. Hoge muren rond een klein stukje grond, en dan filosoferen over de wereld alsof die als jouw tuin is, dat soort werk.

Aangezien dat nu net is wat we zeggen niet te willen, is het een kansloos parcours dat gedoemd is. Gedoemd is het onvermijdelijk, maar zeker zo vasthoudend. Of wij in staat zijn het probleem in de ogen te kijken? Er is weinig dat daar op wijst. Gisteren hoorde ik vooral de brandstapels knetteren.