Op Tweedekamerlid Tofik Dibi, nieuwbakken kandidaat voor het lijsttrekkerschap van GroenLinks, valt een hoop aan te merken. Eén voordeel heeft hij: een uiterlijke gelijkenis met Femke Halsema ontbreekt volledig.

In situaties waarin Dibi probeert stoer in de camera te staren, zag je bij Halsema in dergelijke gevallen vaak juist een dromerige blik ontstaan. Als Dibi boos is, is hij lachwekkend – een boze Halsema roept eerder associaties op met langssuizende bezemstelen. Ook het politieke instinct van Halsema vind je bij de aspirantleider niet terug, maar dat ontbreekt thans bij de gehele GL-afvaardiging in het parlement.

Jolande Sap, fractievoorzitter sinds La Halsema plotseling haar vertrek aankondigde in december 2010, vertoont daarentegen een oppervlakkige gelijkenis met het voormalige politieke icoon, en heeft daarbij nog de handicap, dat ze zich nooit geheel aan Halsema’s schaduw heeft weten te ontworstelen. Een niet onbelangrijke factor daarbij is wellicht geweest, dat Halsema via Twitter heel benaderbaar bleef. Daardoor zag je in tijden van ophef rond punten waarvan bekend was dat ze Halsema na aan het hart lagen, dat mensen eerst bij FH gingen informeren naar haar mening, en dan als een soort brainwave achteraf ook nog eens keken wat het officiële GL-standpunt ondertussen geworden was. Zo ook vanmorgen:

Wat de overheid van ‘allochtoon’ moet leren is dat je vreselijke taal kan introduceren, maar ‘ingeburgerd’ jargon afschaffen is fictie #vk

Natuurlijk mag Halsema haar mening geven over van alles en nog wat. Maar het besef dat ze haar opvolgster voor de voeten loopt lijkt onvoldoende doorgedrongen. En ja, als je een bepaalde sterrenstatus hebt bereikt, gaat de vereiste terughoudendheid verder dan niets zegen over actuele politieke strijdpunten.

GroenLinks als partij lijkt ondertussen ietwat geschokt door de kandidering van verschillende tegenkandidaten tegen de huidige leidster. De Kandidatencommissie liet vanmorgen al snibbig weten:

Wie solliciteert, moet namelijk voldoen aan het profiel voor lijsttrekker en krijgt dus sollicitatiegesprekken met de kandidatencommissie.

Wat door iemand op Twitter eloquent werd samengevat met:

er zijn pas lijsttrekkerskandidaten als de Kandidatencommissie dat vindt’.

Altijd leuk, als men binnen linkse partijen onenigheid krijgt over de korste weg naar het socialisme, en wie daartoe de meest geschikte leider is. Enfin. Dibi is dus niet de enige, maar op 31 mei maakt genoemde Kandidatencommissie pas bekend wie door hun ballotage heen gekomen is. Vervolgens is het het Verkiezingscongres dat op 30 juni de knoop moet doorhakken.

Jolande Sap liet vandaag al weten dat ze haar eigen stekker nog niet zocht, met de oorlogszuchtige boodschap:

Als er sterke tegenkandidaten opstaan die zich met mij willen meten, dan ga ik met plezier de strijd aan!

Wat zo’n Kunduz-coalitie al niet aanricht in iemands persoonlijk leven.

Een en ander maakt wel duidelijk, dat de beslissing om deel te nemen in de Kunduz-club, die GL een paar weken terug een stuk meer tijd kostte dan D66 en CU, intern hard bevochten is. Politieke analisten waren het er daags erna over eens, dat Sap er vooral zoveel belang bij had, omdat haar leiderschap door de Kunduz-missie niet onomstreden was. Ondanks het voorlopige succes in de media, heeft een niet onaanzienlijk deel van de partij weinig fiducie in een toekomst met Sap.

De manoeuvres tussen het akkoord niet willen verdedigen tijdens de verkiezingen, en de houdbaarheid van het akkoord na 12 september sowieso, zullen de in sofistiek gepokte en gemazelde GroenLinks-leden uit hun sluimer hebben opgeschrikt. In feite stelde Sap haar partij voor een fait accompli: door het akkoord zou GL weinig anders kunnen doen dan deze lijn in de verkiezingen verdedigen, al dan niet voluit. Maar het is binnen GL niet gebruikelijk dat de leider de politieke koers al te nadrukkelijk zelf bepaalt, en eigenlijk is dat wat hier gebeurde. In feite is het verbazingwekkend, dat er nog niet eerder aanwijzingen voor partijpolitieke moord en doodslag naar buiten kwamen.

Ondertussen moet het kabinet de komende twee maanden toekomstige bezuinigingen invullen volgens de lijnen van het Kunduz-akkoord. In ieder geval zodanig, dat het CBP er mee wil gaan rekenen. En dienen de onderhandelaars zich te realiseren, dat de handtekening van Jolande Sap vóór 30 juni weinig meer waard is dan een handtekening onder een Griekse schuldbekentenis – na de verkiezingen is immers alles mogelijk anders.

De sfeer binnen de GL-fractie zal dan nu niet al te best meer zijn, wees er zeker van dat Dibi er opnieuw deel van zal uitmaken na 12 september. Niet dat haatdragendheid bij GL geen bestaande emotie is, maar omdat hij door de oude stromingen binnen de partij zal worden gehuldigd als een waardevol Kamerlid dat behouden dient te blijven.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.