Het is vandaag Wereldvluchtelingendag. Geen feestdag, zolang er vluchtelingen komen is dat een teken dat het ergens niet goed gaat op de wereld. Op heel veel plaatsen gaat het niet goed en tegenwoordig geldt dat vooral voor de tribale islamitische wereld.

Velen zien daar geen toekomst meer voor zichzelf en hun kinderen. Voor een aantal vluchtelingen is vluchten dan ook eigenlijk het ‘nieuwe emigreren’.

Als we Vluchtelingenwerk Nederland moeten geloven heeft iedere vluchteling een kapotgeschoten huis achtergelaten en een barre tocht achter de rug om in een veilig land aan te kunnen komen. Het is voor een belangrijk deel propaganda die tot doel heeft om de acceptatie van vluchtelingen in onze samenleving te vergroten. Wie er met zijn neus boven op zit, weet wel beter. Anders dan in de jaren negentig toen het overwegend om vluchtelingen ging die wegens vervolging in hun land een goed heenkomen moesten zoeken, zijn de meeste vluchtelingen nu ‘gelukszoekers’. Dat mag je in Nederland eigenlijk niet hardop zeggen. Maar ik ben van het ‘nieuwe realisme’, een in Nederland vervolgde groep, waarvan het stemgeluid wordt onderdrukt met verwensingen en verdachtmakingen.

Ik heb goede getuigen voor mijn conclusies. Over sommigen moet ik zwijgen omdat ze zich op een kwetsbare positie bevinden en hun baan niet in gevaar willen brengen. Mijn beste getuigen bevinden zich echter onder de groep van vluchtelingen uit de jaren negentig die zich afvragen of Europa ‘gek’ is geworden. Als geen ander kunnen zij beoordelen wie onvermijdelijke redenen heeft om te vluchten.

Van de stroom van vluchtelingen die de woelingen in de wereld veroorzaakt, zijn het de best gepositioneerden die Europa weten te bereiken. Ze hebben voldoende geld en zijn goed geïnformeerd. Ze trekken naar een beperkt aantal landen in Noord-West Europa, waar de voorzieningen en het sociale klimaat het gunstigst zijn. Ze weten dat je zodra je de grens met Europa hebt weten over te steken je volgehangen bent met rechten. Je krijgt zelfs een gratis advocaat toegevoegd om die rechten te behartigen. Zodra de media belangstelling voor je hebben roep je dat de asielopvang een teleurstellend zootje is, maar dat je hier bent gekomen om iets te betekenen voor het nieuwe vaderland. Laten we over tien jaar, in 2026, nog eens naar hen kijken.

Een van de ‘oude’ vluchtelingen gaf me het advies om de nieuwe vluchtelingen bij aankomst te voorzien van een boek met foto’s van gaybars, zoenende homo’s, meisjes met korte rokjes en een naveltruitje, naaktstranden, geëmancipeerde vrouwen met een stevig decolleté, door immigratie verpauperde buurten als toekomstige huisvesting en protesten tegen het grote aantal vluchtelingen. “Daar willen ze hun kinderen niet mee groot brengen”, verzekerde ze me, “die willen snel weer terug”. Ik vermeld het omdat het vrij nauwkeurig aangeeft welk probleem we in huis halen.

Maar eerst even iets anders. Ik heb niets tegen goed geïntegreerde immigranten. Ik ken er genoeg om te kunnen beweren dat ze hier een goed leven hebben en genieten van de vrijheden die ons land biedt. Je kunt je afvragen hoeveel uit de stroom die ons land binnenkomt daar over tien jaar bij zal horen. Een minderheid, voorspel ik. Een groot deel blijft hangen in de eigen cultuur en religie en heeft behoefte om de eigen sociale omgeving aan te passen aan wat ze thuis gewend waren. Met hen komt de islam en de politieke islam mee en de nagestuurde imams zullen integratie afraden omdat die strijdig is met het islamitisch geloof.

De Oost-Europese Visegrádgroep van landen die de islam buiten de deur willen houden heeft geleerd van wat er in Europa mis ging. In Europa zelf wil het maar niet doordringen dat de leer van de islam volledig in strijd is met grondwettelijke bepalingen en mensenrechten. Precies de bepalingen waarop vluchtelingen zich beroepen bij aankomst en waarvan een groot deel over tien jaar zal zeggen dat ze in strijd zijn met hun geloof.

De Volkskrant liet vandaag vanwege ‘wereldvluchtelingendag’ het menselijk gezicht van vluchtelingen zien. Hoeveel mensen zullen bij het lezen beseffen dat er maar één kant van de medaille wordt getoond.

---

Dit artikel verscheen eerder op Peter’s Blogboek