Werelderfgoed – gezeik
We gaan niet vaak genoeg kijken bij ons werelderfgoed volgens Omrop Fryslan. Wie is hier nu gek?
Wij kijken niet genoeg bij onze eigen bezienswaardigheden. Hoe goed dat is lijkt maar niet door te dringen bij de werelderfgoedverdedigers.
Werelderfgoed blijft het best in de staat waarin men het wenst te houden als er helemaal nooit iemand naar kijken komt. En als bevolking dragen we er toch ons steentje aan bij – via de belastingen. Dat zou iedereen tevreden moeten stemmen.
Nu schijnt dat niet het geval te zijn, maar zoals ik al zei: kletspraat! Als kind werd ik door mijn ouders meegenomen naar Carnac. Veel rechtopstaande stenen, en zelfs Obelix scheen er te hebben rondgelopen. Maar toen ik een jaar of 15 geleden weer tussen die megalithische stenen door wilde lopen stuitte ik op een groot hek, waarop de lokale overheid in haar beste Frans uitlegde dat dankzij het gestamp van duizenden toeristen de stenen leken te gaan verzakken. Men had er een groot hek omheen gezet, inclusief een tribune aan de korte kant voor de residuën van overmatig toeristisch enthousiasme. Maar het liefst zag de overheid van Carnac en omgeving, dat je verblijf ging houden op een der schreeuwend dure campings met veel teveel sterren die rond de alignements waren verrezen in de tijd dat je er nog gewoon op mocht.
Ik pleit niet voor campings rondom de molens van Kinderdijk; ik pleit voor het weghouden van meutes toeristen die de Wadden vertrappen op weg naar een smadelijke verdrinkingsdood richting Schiermonnikoog. Toeristen zijn natuurlijk hartstikke leuk, en voor medewerkers hoogst bevredigend. Maar voor werelderfgoedsites is hun voortdurend af- en aanlopen geen zegen. Om niet te zeggen: het is destructief. Laat al die toeristen lekker gaan blowen in een Amsterdamse coffeeshop. Dat is ook goed voor onze economie, en dan hebben ze er alleen in Amsterdam last van.
Interessant artikel en een zeer scherp opgemerkt. Ik heb zo’n 40 jaar geleden op de fiets een maand door de provincie Cork in Ierland gereden. In de pubs was het toen leuk, tenminste als je geen Ier was en niet hardop het Katholieke geloof in twijfel durfde te trekken. Ik ging toen ook een morgen vanuit de stad Cork naar het nabijgelegen dorpje Blarnet. Daar stond op een praktisch verlaten vrij toegankelijk landgoed een heel oud vervallen kasteel (Blarney Castle). In dat kasteel bevindt zich bovenin de beroemde Blarney Stone. Wie die steen kust krijgt de gave van welbespraaktheid (gift of eloquence).
De steen hangt buiten en je moet achterover uit een opening leunen en dan kun je hem kussen (ze leggen een schone doek bij elk nieuw slachtoffer). Er was precies één persoon aanwezig om je te helpen met het kusritueel. Er stond wel een schaaltje en men verwachtte dat je daar wat kleingeld in deponeerde.
Ik heb onlangs op internet een documentaire gezien over de hedendaagse Blarney Stone. Het open landgoed is nu omheind en het is een attractiepark geworden waar je entree voor moet betalen. Ik stond 40 jaar geleden moederziel alleen bij de steen, maar nu stond er alleen bovenin al een rij wachtenden van zo’n 40 personen van allerlei nationaliteiten. Het oude vervallen kasteel was compleet gerenoveerd en waar ik in onbestemde ruimtes doolde was het nu ingericht zoals het vroeger was zoals , keuken, kamers etc.
@ Thomas
Het zou natuurlijk heel goed mogelijk zijn dat kasteel ruïne Blarney Castle, nu 40 jaar later helemaal weg was geweest als ze de boel niet hadden opgeknapt.
Landgoederen veelal privé moeten nu eenmaal gefinancierd worden en een vaak voorkomende manier is dan een pretpark.
Want zeg nu eerlijk, uit dat vrijwillige schaaltje waar u over schrijft zal het niet komen.