Frans Groenendijk las en recenseerde een boek dat hij anders nooit ter hand genomen had, maar besloot er nuttige lessen uit te trekken. Zijn extra inspanningen naar verdere achtergronden maken dit tot een nuttig uitstapje naar de wereld van het kromdenken. Al leverde het hem ook een barstende hoofdpijn op.

Wanneer de redactie van VOL me niet gevraagd had om dit wonderlijke boek te recenseren – ik bedoel dat waarvan hier direct boven links de voorpagina wordt getoond – was ik het nooit gaan lezen. In dat geval had ik vooraf wat meer informatie gezocht over het boek en/of de auteur, Peter Stuivenberg. Nu deed ik dat pas toen ik het boek uit had. Ik stuitte daarbij op het boek waarvan de voorpagina rechts getoond wordt: “De (!) geschiedenis als complot“.

Dat ik het las, kwam dus in zekere zin voort uit een misverstand. Jammer, maar ik heb er wel wat van geleerd. En zo’n les is toch altijd meegenomen. Ik doe mijn best om u mee te laten profiteren.

Ik begon dus met de veronderstelling dat ik hier te maken had met een mogelijk waardevol boek over onderwerpen die mij interesseren. Het was me na een paar minuten lezen al duidelijk dat de stijl van het boek totaal anders was dan die waarin ik zelf schrijf. Maar dat is op zichzelf natuurlijk niets negatiefs. Dat geldt ook voor de constatering dat de belevenissen van de schrijver nogal avontuurlijk overkomen. Op pagina 15 is hij bezig “van een paar meter afstand mensenetende tijgers in de Sundarbans” te filmen. Er staat niet letterlijk dat hij aan het filmen was terwijl er voor zijn neus mensen uiteen gereten werden door roofdieren, maar bij deze regel kwam wel een van mijn eerste uitroeptekens in de kantlijn. Tijdens het lezen van de eerste helft van het boek kwam af en toe de gedachte op dat ik hier mogelijk gestoten was op een soort tussenvorm van Arthur van Amerongen en Arnold Karskens; een positieve kwalificatie dus. De rauwheid in zijn verhalen kwam aanvankelijk over als een aanwijzing dat hier iemand “er geen doekjes om wond”, en dat is iets dat mij wel aanspreekt. Ook iets met “dat verzin je niet”.

Het grootste deel van de directe eigen waarnemingen waar hij over schrijft, komen van zijn reizen door de Sahara. Smeuïge verhalen. Min of meer ingekapseld in het verslag van zijn eigen reizen – nergens staat overzichtelijk aangegeven wanneer ze nu precies hebben plaatsgevonden – zit een verhaal over dingen die de schrijver in 1999 heeft gehoord van mensen uit het (Franse) Vreemdelingenlegioen. Drie hoofdstukken zijn volgens de titel ervan zelfs gewijd aan “de voorspellingen van de legionairs“. Die voorspellingen hebben te maken met de operatie Sparrowhawk die van 1986 tot 2014 uitgevoerd werd in samenwerking tussen Frankrijk en Tsjaad. Die voorspellingen hebben betrekking op zaken die na 1999 gebeurd zijn en het verbaast niet echt dat die ook zijn uitgekomen. Het doet me denken aan lieden die na wetenschappelijke ontdekkingen opnieuw in de Bijbel of Koran gaan lezen en dan met de bewering komen dat overduidelijk de schrijver van dat oude boek het ook al bij het juiste eind had over dat onderwerp. Ja, ik ben hier wat sarcastisch. Mijn sarcasme wordt aangewakkerd door het voortdurende heen en weer springen in de tijd en in de ruimte. Serieus aangepakt zou een vergelijking van die voorspellingen met wat later werkelijk gebeurde vreselijk interessant kunnen zijn: Stuivenberg suggereert beslist niet dat die legionairs helderzienden waren, dus blijkbaar bevatten hun analyses destijds waardevolle elementen. De auteur doet echter geen serieuze poging die elementen in beeld te brengen.

Op blz 123 schrijft hij over zijn eigen activiteiten in Nigeria in 2015: samen met iemand uit Finland zet hij daar “een beveiligingsbedrijf op voor de gemeenschappelijke bazen.” In welke mate dat bedrijf van de grond is gekomen, komen we niet te weten. Het noemen van die onderneming is slechts een aanloopje om de meest uiteenlopende anekdotes op te dissen over het nachtleven, over corruptie en over domme Afrikanen, een brei die dan weer ‘naadloos’ overgaat in een ongestructureerde opsomming van berichten over Nigeriaanse piraterij van begin 2016, onder de noemer “Hierbij de statistieken“.

In deel 6 vermeldt hij (op blz 180) dat hij inmiddels 12 jaar in Zuid-Afrika woont. Wel bijzonder, dat hij tegelijkertijd zo’n 5000 km naar het noorden bezig was een bedrijf op te zetten. Hij start zijn verhaal over Zuid-Afrika met wat misdaadstatistieken van het jaar 2015 en wat opmerkingen over het racisme tegen blanken in dat land, gaat het dan ineens hebben over een wel heel domme Zimbabwaan die wat klusjes voor hem doet; dan gaat het weer over 2009. “De volgende dag” zit hij dan “aan het bureau van mijn baas Anton, de administratieve bestuurder van de gemeente“, de volgende 3 bladzijden gaat het over het ANC en over het geweld tegen blanken en dan gaat het ineens weer verder over dat gesprek met die Anton: de auteur blijkt verantwoordelijk voor de organisatie van een werkbezoek van de burgemeester en nog wat politieke en ambtelijke figuren uit zijn gemeente, aan Nederland. Die mannen zijn niet alleen dom: ze gaan zich in Nederland ook nog misdragen. Deel 7 is nog slordiger en gemakzuchtiger geschreven. Met zo van internet geplukte citaten achter elkaar gekwakt.

Ik vermoed dat meneer Stuivenberg iemand is die in eerste instantie helemaal niet overkomt als uitgesproken dom. Hij is bekend met ontzaglijk veel, zeer uiteenlopende weetjes, theorietjes en associaties, maar het ontbreekt hem aan de onmisbare zorgvuldigheid en twijfel aan het eigen gelijk, die nodig zijn om welk vraagstuk dan ook te analyseren.

Als afsluiting van mijn recensie over dit boek een illustratief citaat in twee stukjes (van blz 130):

“Denkt u echt dat een jongen tot geweld of terrorisme vervalt omdat hij in een kansarme en krakkemikkige omgeving opgroeit? Of omdat hij wellicht geen vader of moeder heeft om hem het rechte pad te wijzen? Fout! Hij heeft niets anders te doen en vindt het leuk! Hij geniet ervan. Eindelijk is hij een man.“

Krasse uitspraken, maar in eerste instantie komt het op mij nog over als een mogelijk serieus te nemen waarschuwing. Maar zie hoe hij zijn uitspraken gaat onderbouwen.

“Eindelijk is hij een man. Hieronder ziet u de elementen die zijn wereldbeeld bepalen:

– Zwarte magie, nog steeds worden lichaamsdelen van albino’s gebruikt;

– Kinderhuwelijken;

– Het verkrachten van baby’s om van aids af te komen; (…)

– Besnijdenissen van 120 miljoen vrouwen; met soms een scheermesje (sic) wordt de clitoris weggehaald. Sinds kort ook ook in West-Europa. “

Het is duidelijk dat hij zich boos maakt over een aantal zaken. Het zijn zaken waar ik me ook boos over maak, maar terwijl hij zijn opsomming zit in te typen, is hij al weer helemaal vergeten wat hij ook al weer aan het opsommen was.

David Icke
Toen ik alsnog wat informatie zocht over de auteur ontdekte ik dus pas dat hij al eerder dat andere boek schreef: “De Boogeyman“. Het is nog te bestellen bij een uitgever uit Delft. Op de site van die uitgever staat een verwijzing naar een begeleidende website bij het boek die inmiddels is opgeheven, maar dankzij het onvolprezen webarchief kunnen we nog achterhalen wat op die website allemaal te lezen was

Daar een tekstje uit 2009:

Het boek start met de vraag ‘zijn de 11 september aanvallen op het World Trade Centre en het Pentagon doorgestoken kaart?’
En indien dit het geval is, wat klopt er dan nog meer niet van belangrijke gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis die hebben geleid tot oorlogen en economische ellende.

De zoektocht naar de waarheid duurt 311 pagina’s en beantwoordt de vraag ‘bestaat er een overkoepelende nieuwe wereldorde die de geschiedenis manipuleert’, positief. Het boek De Boogeyman legt de bewijzen ervoor op tafel, hetgeen inmiddels door tientallen auteurs en journalisten wordt erkend.

Je kunt via die uitgeverij ook de complete inhoudsopgave lezen. Daar wordt een mens niet vrolijk van. Maar eigenlijk wordt de geschiftheid van het complete werk – en deze woorden gebruik ik terwijl ik van het boek zelf geen letter gelezen heb! – correct samengevat in de subtitel: “De geschiedenis als complot“. Zelfs Bin Laden bedacht niet zelf wat hij van dingen vond maar hij werd gemanipuleerd.

Omdat ik het boek zelf dus niet gelezen heb kan ik het niet met 100% zekerheid zeggen, maar het lijkt er heel, heel erg op dat die Boogeyman ‘de’ Jood is. In de appendices vinden we Illuminati, Rothschilds en de beruchte Protocollen van de ouderen van Zion. Stuivenberg schrijft ook in dit hoofdpijnboek over die protocollen. Nu vermeldt hij terloops dat dat werkstuk van de Russische geheime dienst niet is waar het voor gehouden wordt in de werelden van de Jodenhaters: van de nazi’s en van de mohammedanen. Je zou het een – altijd toe te juichen – vorm van voortschrijdend inzicht kunnen noemen, maar van de andere kant: je geloofwaardigheid krijgt wel een grote knauw wanneer je zo’n grote verandering van je standpunten in het geheel niet toelicht.

In dit hoofdpijn boek wordt Bin Laden niet meer opgevoerd als lijdend voorwerp van manipulatie maar nu wordt IS neergezet als poppetje aan westerse touwtjes. Op blz 25 van het hoofdpijnboek heet het dat “De Islamitische Staat is geboren in Afghanistan en gefinancierd door de Amerikanen. Allereerst om in (sic) Afghanistan de Russen het land uit te gooien en vervolgens om in Iran de regering van de sjah omver te werpen.” Op zich is de bewering dat de Amerikanen achter de revolutie tegen de sjah van Perzië zaten al best opmerkelijk maar dat ‘vervolgens’ in die zin maakt het hilarisch onzinnig. De Khomeini-revolutie tegen de sjah vond plaats in de loop van 1979 en de Russen stuurden pas in december van datzelfde jaar troepen náár Afghanistan, en trokken hun laatste troepen pas terug in 1989.

Het Boogeyman-boek is verder stevig gebaseerd op de wonderlijke denkwereld van David Icke. Er gaat een wereld open als je daar een kijkje neemt! Zo wist ik bijvoorbeeld helemaal niet dat de maan een door buitenaardsen uitgeholde planetoïde was, u wel?

Mijn favoriete BBC-journalist, Andrew Neil, nam meneer Icke eerder dit jaar heel onvriendelijk te grazen. Hij vroeg hem of hij nog steeds achter de opvatting staat dat Buckingham Palace wordt bewoond door reptielachtige buitenaardsen. Icke hield zich groot: hij barstte niet in tranen uit. Hij protesteerde alleen zachtjes: ja hij stond nog steeds achter die uitspraak, maar door het zo plompverloren op die manier aan hem te vragen, had de gemene journalist gelijk alle kijkers op zijn hand: dat was niet eerlijk. Het ging heel goed met zijn diverse optredens voor fans over de hele wereld.