In België is dezer dagen een rel gaande over een jochie dat in Marokko omkwam tijdens een rit op een quad. De Belgische media berichtten: Jonge Vlaming overlijdt in Marokko na ongeluk. Veel Belgen zagen dat een slagje anders. Èlke wederkerigheid ontbrak.

Veel lawijt om de reacties van Belgen die onverstoorbaar teruggaven: dat is geen Vlaming, dat is een Marokkaan. Om er vervolgens nog een schepje bovenop te gooien, dat het maar goed was dat het dáár gebeurd was, en niet in Vlaanderen – je weet immers maar nooit wie er nog meer bij zo’n ongeluk betrokken zouden zijn geraakt.

Gisteravond riep men op de Belgische TV al hard: Racisme!! Ik heb daar met opgetrokken wenkbrauwen naar gekeken. Tevens vroeg ik me af hoe de kranten in Marokko hierover zouden hebben bericht. Ook over een jonge Vlaming? Serieus kun je dat eigenlijk niet vragen: de redacties van Marokkaanse kranten zouden deze vraag hoogstvermoedelijk niet eens begrijpen. En niet alleen zien zij dit jonge slachtoffer van eigen overmoed als Marokkaan – ik betwijfel ook zeer of deze jongen zichzelf anders zag dan als Marokkaan.

De klucht van die Turkse demonstraties van afgelopen weekend in Duitsland heeft in PC-Vlaanderen kennelijk weinig indruk gemaakt. Of denkt men nu werkelijk dat Belgische  Marokkanen hierover fundamenteel anders denken dan Turken? Het is een lachwekkende reflex.

Natuurlijk is het vreselijk voor die jongen en zijn familie, daar gaat niks van af. Maar de fixatie in de Belgische Politiek-correcte media over een jonge Vlaming die zou zijn overleden is bespottelijk omdat het evenmin respect toont voor de gevoelens van mensen die zich nog zodanig Marokkaans voelen dat ze elk jaar weer naar Marokko gaan in de zomer om het contact levend te houden. Of dat nu als vrijwilliger is of niet. En zoals de link in deze alinea overduidelijk toont: het is weer een prachtige gelegenheid de eigen correctheid te etaleren over de rug van het lijk van die 15-jarige jongen. Bij politiek-corecten is gebruik van de kans om politieke opponenten om de oren te slaan met verondersteld moreel falen nooit ver weg.

Over moreel falen gesproken.

Het probleem dat nooit ter discussie wordt gesteld is dat die doorsnee-Vlamingen nooit iets van wederkerigheid hebben gevoeld. Geen respect van de politie-correcten die hen met elk verondersteld moreel vuiltje om de oren slaan als vroeger meneer pastoor hen met hel en verdommenis deed. En niet van die nieuwe medelanders, die zich onder de vlag van het politiekcorrecte discours allengs moreel meerderwaardig begonnen te voelen. Het is de arrogantie van de politiek-correcten die dit gehele probleem veroorzaakte, en het is aan hen de komende twintig jaar de snavel gesloten te houden wil er weer iets van genoedelijkheid terugkeren in de onderlinge verhoudingen. Wederkerigheid is niets dat zonder inspanningen van beide zijden ontstaat.