Dezer dagen vergaderen de Ministers van Defensie van de 28 NAVO landen om de slotverklaring op te stellen van de NAVO conferentie die 8 en 9 juli in Warschau wordt gehouden.

Drie grote problemen
De relatie met Rusland staat voorop. De laatste jaren is al door diverse stakeholders, zoals revanchistische buurlanden, geldbeluste wapenhandelaren en EU-federalisten het beproefde recept van dictators van een grote buitenlandse vijand gecreëerd ten einde de EU geliefder te makende. Ze doen alsof Russen niet al eeuwenlang hetzelfde doel nastreven: neutrale buurlanden, een beschermende houding jegens andere Slavische volken en landen, en een begrijpelijke obsessie voor ijsvrije havens. Omdat er tegenwoordig ook vliegtuigen zijn, worden momenteel tot grote schrik van het westen de Chino-Russische vriendschapsbanden aangehaald.

Het is dus bepaaldelijk geen verrassing dat Rusland niet gelukkig is met toenemende EU en Navo penetratie in landen waarmee het een gedeeld verleden heeft. Het gaat om de geplande toetreding tot de EU van vroegere Sovjet Republieken zoals Moldavië, de Oekraïne, en Georgië die deels respectievelijk geheel oostelijk van Moskou liggen. Bovendien is de EU via Euronest / Eastern Partnership een militaire alliantie aan het opbouwen met Oekraïne, Moldavië, Georgië, Armenië, Wit-Rusland, Azerbeidjan en Wit-Rusland.

Rusland wil met een veilig gevoel door de Oostzee en de Zwarte Zee varen, en daar hebben machtsbeluste EU-bureaucraten door hun ondoordachte uitbreidingsideologie een eind aan gemaakt. In de Oekraïne is inmiddels een burgeroorlog aan de gang, waarvan de passagiers van MH-17 het slachtoffer van werden. De OVSE, die ooit eeuwigdurende bewondering oogstte door een geraffineerde mandjes-politiek die de détente tussen Oost en West naderbij bracht, is thans gedegradeerd tot een soort poetsvrouw van de EU, om de rommel en politieke onrust op te ruimen die onder andere door mensen als Guy Verhofstadt en VVD’er Van Baalen werd veroorzaakt.

In de vergadering in Warschau zal in ieder geval worden besloten om permanent Navo-troepen te legeren in Polen en de Baltische staten. En zo escaleert het onnodig verder, want de EU en de Navo hebben vooralsnog weinig te vrezen: anders dan in de Koude Oorlog heeft Rusland – behalve Syrië – elders in de wereld geen bondgenoten meer. Achteraf gezien zullen de Russen zich momenteel gelukkig prijzen met de Duitse afwijzing van het Russische aanbod Kaliningrad te verkopen in de jaren tachtig.

Die steeds verder opgeklopte Rusland-haat is buitengewoon kwalijk. Plotseling is de haat gericht tegen ménsen en niet tegen ideologieën. (Vergelijk: “we hebben niets tegen moslims, maar wel tegen de islam”). Het gaat niet om haat tegen communisten of nazi’s doch om haat tegen Russen. Bovendien zijn wij in onze contreien veel vergevingsgezinder: de meeste mensen vonden het al in de vijftiger jaren geen probleem dat overal langs de kust bordjes met ‘Zimmer Frei’ stonden en dat we samenwerkten met Duitsland en Italië in EEG en Navo.

Die vooral door (ex)-MOE-landers in de EU, maar ook in de VS geïnspireerde oorlogshitserij veroorzaakt een spagaat: want er is nog een tweede Rusland, namelijk het Rusland dat onze vriend is en dat we hard nodig hebben in Syrië om Isis c.s. te bestrijden.

En zo zijn we beland bij de troebelen in de Arabische wereld aan de andere kant van de Middellandse zee. De onstabiele Mena-landen met hun staatsgrepen, tribale oorlogen, de bedreiging van de vrije doorvaart door het Suezkanaal en de door het telkens weer verkeerd inschatten van sociologische structuren niets bereikt hebbende militaire interventies door westerse landen, die voedingsbodem blijken voor steeds verder groeiende anti-westerse sentimenten.

Verder hebben we in het zuiden van Europa de illegale immigratie van mensen op drift met onbekende oorsprong en onduidelijke intenties. Ook hier opereren de Russen aan onze kant.

Moderne problemen
Die drie kwesties zijn territoriaal, dus eigenlijk ietwat klassiek. De andere dreigingen zijn modern: wat te doen als we worden belaagd door een cyberaanval in allerlei facetten zoals de eenvoudige DDOS-aanvallen of het razendsnel kunnen verspreiden van valse informatie via Facebook of Twitter, die kan uitlokken tot gevechtshandelingen of zelfs een oorlog. Het via internet ondersteunen van de vijand, en veel erger nog het via inbreken in computers rampen veroorzaken met kerncentrales, luchtverkeersleiding, stuwdammen, waterkeringen, rioolzuiveringsinstallaties enz. Wat te doen tegen drones bij luchthavens of in de stad beladen met explosieven of gif? En dan is er nog een groeiend aantal terroristische groeperingen – waar de Navo niet voor is opgericht en waarop men vooralsnog geen antwoord heeft – die al dan niet geholpen door regeringen in een ver buitenland er op uit zijn onze samenleving te ontwrichten en zelfs te vernietigen, of die hun pijlen richten op nieuwe inwoners groepen waarmee ze vetes uitvechten waarvoor ze uit hun thuisland waren gevlucht.

Interne verdeeldheid
Maar de grootste dreiging wat mij betreft van binnen uit. De Navo-landen zijn niet meer de gelijkgezinde communistenvreters, maar door de uitbreidingen en het EU-beleid staan landen steeds meer tegenover elkaar. Het is een gevaarlijke misvatting te denken dat door het incorporeren van de Balkanlanden in EU en Navo hun vetes zullen verdwijnen. Redelijkheid en inschikkelijkheid zijn namelijk vooral deugden (of zo u wilt, kwalen) van de landen rond de Noordzee. En het lijkt alsof in de MOE-landen een golf van heimwee aan het ontstaan is naar de grenzen van voor 1939. En trouwens, zullen de Grieken willen vechten om Merkels Duitsland te redden? En hoe denken de andere PIGS daarover?

Turkije en Marokko
Verder zijn er landen in de Navo die geen haar beter zijn dan de potentiele ‘vijand’: Turkije voert al decennia een weinig verheffende strijd tegen de terroristische Koerden, het bezet bovendien al meer dan 40 jaar illegaal Noord-Cyprus, en toch lezen de Navo en de EU de Russen de les over de annexatie van de Krim en verordonneren een boycot die niets aan de staatkundige feiten zal veranderen. Dat doet afbreuk aan de geloofwaardigheid, zeker als een belangrijk nieuw strategisch partnerland als Marokko ook al 40 jaar illegaal de Westelijke Sahara bezet, dat 12 keer groter is dan de Krim.

Begrijpelijk is het wel: Turkije en Marokko hebben momenteel grote strategische waarde: ze liggen aan belangrijke zeestraten nl Gibraltar en de Bosporus, ze worden gezien als sleutelstukken in de internationale terrorisme bestrijding en zouden als buffer kunnen dienen tegen de ongewenste exodus uit de derde wereld. Maar wat als ze de hun toebedachte taken niet uitvoeren? Zullen onze politici de moed hebben daar wat van te zeggen wetende dat in de wijken in de West-Europese steden honderdduizenden van hun landgenoten wonen van wie zo’n driekwart vooral loyaal is aan het thuisland.

Het einde van de Koude Oorlog
Velen zijn het er momenteel over eens dat toen in 1981/1991 de Koude Oorlog voorbij was we de prooi werden van meer dan een decennium grenzeloze naïviteit. Er is vergeten dat er na een oorlog een vredesverdrag¹ moet worden gesloten, in plaats van stilzwijgend er van uit te gaan dat men er in de andere landen overal hetzelfde over denkt. Er had een duidelijke neutrale zone moeten worden afgesproken. Sommige westerse landen hebben dat wel goed begrepen: Oostenrijk, Zweden en Finland willen daarom (nog) geen lid zijn van de Navo.

Oost en Midden-Europa
Met de toelating van de MOE-landen hebben we evenwel het paard van Troje binnen gehaald. Men ging er vanuit dat mensen in andere landen net zo zijn als wij. Dat was wellicht vroeger het geval met de intellectuele vluchtelingen uit die landen, maar dat geldt niet voor de meerderheid vam wat nu binnenstroomt. Zo zitten we nu opgescheept met Oost-Europeanen met a. een grote Rusland haat die zich ook richt tegen de Russische minderheden in hun staten en met b. communistische, staatsdirigistische top down neigingen, en dat is goed te merken omdat de Oost-Europeanen inmiddels in alles wat in het internationale bubble rond de EU en de Navo rondhangt sterk zijn oververtegenwoordigd. Enerzijds omdat veel internationale organisaties leidinggevenden prefereren uit kleine machteloze staten en anderzijds omdat het werk daar voor MOE’ers relatief nog veel aantrekkelijker is dan voor West-Europeanen omdat de salarissen soms wel meer dan 10 x hoger zijn dan in hun thuisland.

Wie wil nog soldaat worden?
En dan het meest heikele punt: in een oorlog zijn soldaten nodig. Maar willen we nog wel ons eigen land verdedigen? Hoe velen zeggen niet overal in Europa: “dit is mijn land niet meer met al die buitenlanders en hun rare godsdienstige mores” . En omgekeerd, hoeveel van de immigranten willen sterven voor West-Europa, waarvan ze de cultuur verachten? Wat gaat er in onze binnensteden gebeuren, zijn daar vijfde colonnes, en gaan nieuwkomers steeds meer de vetes die ze uit hun thuisland zijn ontvlucht hier te lande uitvechten, zoals thans al het geval is in veel AZC’s?

Het is geen wonder dat in de VS de computergestuurde oorlogsvoering wordt uitgebouwd. Met een druk op de knop kan men tegenwoordig vaak meer bereiken dan met een landleger, en als het meezit vallen er alleen doden aan de overzijde. Als een soort extra griezelige variant op de experimenten van Milgram.

De ontkenning van de natiestaat
Een Amerikaanse diplomaat zei me eens:

“Wij Amerikanen wensten de EU als politieke poot van de Navo, we hebben het op allerlei wijzen gepromoot bijvoorbeeld met geld voor de Europese Beweging. Maar we hebben een gedrocht gecreëerd: een ‘staat’ die zich verzet tegen nationale identiteit, heeft niets om te verdedigen en straalt zwakte uit.

En de wens om de EU te verlaten, zoals bijvoorbeeld via Brexit, en de diverse politieke partijen die in het Europees parlement momenteel al meer zetels hebben dan de liberalen, bewijzen en vergroten die interne zwakte. Daarom is de EU geen valide gesprekspartner voor trotse landen met trotse leiders zoals Putin, Erdogan of Obama.”

En dus presteren de Chinezen het om te zeggen dat ze niet op diplomatiek niveau met de EU kunnen praten over militaire zaken vanwege het ontbreken van militaire attachees.

Europees leger
En dus gaan EU en Navo volgende maand het allang genomen besluit tot de oprichting van een Europees leger bekendmaken.  De EU is momenteel in zeventien landen militair actief. Sinds 2003 werden al 80.000 militairen, politieagenten en dergelijke uitgezonden. Nu wenst men een eigen militaire organisatie. Maar wat wil de EU precies: expedities zoals thans waar we ons overal in de wereld met van alles en nog wat bemoeien maar waar nog nooit een duidelijk positief resultaat is behaald, zelfs niet in de Balkan, waar de succesjes vooral te danken zijn aan oorlogsmoeheid bij de belligerenten?

Donald Tusk
Of komt er uit onverwachte hoek een kink in de kabel van de ever closer union? Want wat zei de voorzitter van de Europese Raad de Pool Donald Tusk op recente veertigste verjaardag van de EPP (waartoe ook CDA behoort): stop met dromen over.

“A utopia of Europe without nation states, a utopia of Europe without conflicting interests and ambitions, a utopia of Europe imposing its own values on the external world, a utopia of a Euro-Asian unity.”

Dat was vooral bedoeld tegen Merkel en de Duitse CDU, de grote promotors van een EU-leger, wat zoals we weten al in het klein is geïmplementeerd door de integratie van onze jongens en meisjes in het Duitse leger.

Samenvattend
Te vrezen valt dat als het tij niet snel wordt gekeerd, de Navo-verklaring van Warschau in de toekomst zal worden gezien als het begin van een hele nieuwe periode, waarin onze democratie, welvaart en welzijn het niet zullen redden.

---

1) Ook binnenslands werd er geen vrede gesloten: bijvoorbeeld de redactieleden van de communistische krant De Waarheid, toch een soort landverraders die ons vrije land hadden willen uitleveren aan de Sovjetdictatuur, konden gewoon verder, onder andere bij de toen nog zogenaamd liberale NRC.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland.