Wanneer is genoeg genoeg om er ook daadwerkelijk mee te stoppen? Het klinkt als een obligate vraag, met activistische boventonen. Want we zijn gewend dit net zo te horen uit de mond van klimaatactivisten et cetera.

Waar ik het hier over heb, is de asielmigratie. Onbeperkt lijkt het te moeten doorgaan, alle tegenwerpingen worden geframed als extreem-rechtse agitatie, en als dat niet voldoende overtuigt wordt de PVV er weer bijgesleept. Geert Wilders is mogelijk het beste wat links idiotarian Nederland ooit is overkomen. Heel handig, zo’n zondebok voor dag en nacht.

Veel weldenkende mensen zullen ongeveer op dit punt van het betoog afhaken, want daar komt weer zoiets waarover men niet denken wil. Dat klopt. Dat is ook precies waarover de video hieronder eigenlijk gaat.

De titel: The rape of Sweden doet de inhoud recht.

Maar er is nog iets dat in me opkwam terwijl ik er naar keek. En dat is dat voor de postmoderne mens geweld een kennelijke voorwaarde is om een werkelijke koerswijziging te overwegen. En NEE, lieve treurbuiskindertjes, ik roep niet op tot geweld. Maar ik constateer dat het enige dat nog lijkt te kunnen helpen is, jullie met je neus door jullie eigen stront te vegen. Zodanig, dat er geen ontsnappen aan is. En dat zullen we niet hoeven verwachten van de mensen van wie jullie zo onrustig worden, die Jeroen Pauw uitnodigt om te kijk te zetten als potentieel gevaarlijk, maar naar wie U dus vooral niet luisteren moet. Vindt deze hogepriester van de Nederlandse wegkijkkerk.

En inderdaad luistert niemand naar de uitgenodigde jokers – terecht ook, want ze zijn niet serieus te nemen. Nederlanders zijn trouwens sowieso eenvoudig te beschaafd geworden voor geweld. Dus wat Pauw doet is slechts voorgekookte hysterie, waaraan jullie je met graagte overgeven om niet te hoeven overdenken wat er aan zou kunnen komen.

Maar.

Het geweld dat jullie met je eigen daden confronteren zal, is het geweld van de asielmigranten zelf. Nu al, pas een paar weken nadat deze mensen de grens passeerden, is het geregeld hommeles in de opvangcentra. Men (zij dus) stelt eisen alsof we hun bedienden zijn – subtiliteit is dit volk nu eenmaal vreemd. En het had allemaal gisteren al geregeld moeten zijn, zo wordt hen luidkeels bijgebracht door een industrie van gesubsidieerde zelfvernietigers, die er van uitgaat – vermoedelijk geheel terecht – op deze wijze als laatste aan de beurt te zijn om door de krokodillen te worden verslonden. Het is heel wel mogelijk dat geweld nog enige tijd aan uw deur voorbij zal gaan. Maar dat soort geluk kan niet aanhouden.

Daarmee kom ik terug op de titel van dit stukje: hoeveel, hoe hoog geplaatst, en hoe ernstig toegetakeld moeten de aanstaande slachtoffers van de asielmigratie zijn voordat U de ogen open gaan? Het wordt de hoogste tijd dat voor Uzelf te bepalen.

Want over iets anders gaat de discussie over de asielmigratie al lang niet meer.