Onder rechtse Vlaamse Twitteraars is nu (in juli) al wekenlang ophef. De ophef draait rond één persoon: Othman El Hammouchi.

De polemiek rond hem dreigt een splijtzwam te worden. Dit dreigt de prille groei van conservatieve online beweging te fnuiken. In deze blog wil ik beargumenteren waarom Othman dit niet waard is en we best Othman wegzetten als buiten de democratische consensus vallend. Ik pleit voor ééndracht in plaats van broedertwist en schande.

Inleiding
Er broeit iets in conservatief Vlaanderen. In januari had ik het al over de opgang van jonge conservatieven. Dit cumuleerde in het essay/manifest Wij zijn conservatief, geschreven door Philip Roose, een bekende rechtse Twitteraar en ondertekend door vele andere rechtse Twitteraars die ik volg en tot mijn volgers reken.

Onmiddellijk na de publicatie van het essay/manifest, gonsde het op Twitter. Het is niet dat er een heleboel linksen opeens ten strijde zijn getrokken. Nee, de discussie zat binnen rechts Vlaanderen. Velen rechtsen vielen namelijk over deze passage:

“Zolang er geen sprake is van schade aan anderen moet de persoonlijke vrijheid van mensen om een hoofddoek te dragen, zich te onthouden tot het huwelijk, moreel conservatieve opvattingen te koesteren en door te geven aan hun kinderen gevrijwaard worden, ook al gaan ze in tegen de persoonlijke ethische visie of de heersende tijdsgeest.”

Rechts Vlaanderen verzet zich zeer sterk tegen de groeiende invloed van de islam en vooral de impact die dit heeft op de gelijkheid van de man en vrouw. Dit is een terechte inhoudelijke kritiek, het is zeer moeilijk een positie in te nemen.

Enerzijds staan we voor grote demografische veranderingen. Tegen 2050 zal volgens het PEW Research Center het aandeel moslims in België volgens het scenario met gemiddelde immigratiestromen stijgen van 6% tot 15%. Gelet op de moeilijkheden met integratie, het jihadistisch terrorisme en de alsmaar groeiende groep van bv. Turken die de autocraat Erdogan steunen (75% van de Turkse stemmers kozen voor Erdogan) staan onze liberale democratie en de Vlaamse manier van leven hierdoor onder druk.

Anderzijds riskeren we door al te hard af te zetten tegen de islam ook onze vrijheid te verliezen. De gewetensvrijheid, de vrije meningsuiting en de vrijheid van gedachte staan meer en meer onder druk. Ad hoc wetgeving keert altijd als een boemerang terug. Zo is een regeling die een mogelijke blokkering van Brussel door meerderheid van Vlaams Blok gebruikt om de Vlaamse meerderheid buiten spel te zetten. Wetgeving die de vrijheid van gedachte inperkt kan ook gebruikt worden tegen rechtse ideeën.

Ik ga als een tsjeef klinken, maar het toont wel aan dat er geen éénvoudige oplossingen zijn. De oppositie tegen deze passage zou niet zo sterk zijn als één van de ondertekenaars Othman El Hammouchi niet zou zijn. Sommigen zien zijn hand in deze passage, of een knieval van conservatief rechts voor hem. Ann Moela is iemand die zeer sterk zich verzet tegen de ideeën van Othman.

Ik vind het jammer dat wat een mooie opstart van een tegenbeweging moest worden in de startblokken blijft steken door broedertwist, en dat omwille van één persoon. Daarom wil ik deze blog wijden aan het gedachtegoed van Othman El Hammouchi.

Abortus
Othman El Hammouchi is zeer vocaal in zijn oppositie tegen abortus. In een eerdere blog heeft hij abortus al moreel bankroet verklaard, en in een repliekblog heeft hij het zelfs moreel verwerpelijk genoemd.

Conservatisme is meer een praxis dan een dogma, en deze praxis wordt vertolkt door de klassiekde deugd Prudentia, vrij vertaald omzichtigheid. Een conservatief is een pragmatist eerder dan een pilaarbijter. Othman El Hammouchi toont met zijn blogs niet de attitude van een conservatief aan.

Zo rust het hele argument van Othman op de morele equivalentie van de foetus en een volwassen mens. Othman is zeer rigoureus in zijn denken, maar zeer slordig in zijn gebruik van terminologie. Zo wordt een ongeboren kind voor negen weken na de laatste menstruatie de terminologie van “embryo” genomen. De embryogenese (de naam van die periode) wordt gezien als een zeer kritische periode, alle organen worden gevormd en/of de basis worden gelegd. Fouten in die periode leidt tot een miskraam of zeer zware abnormaliteiten.

De embryogenese is geen gefixeerde periode. Er zit altijd wat variatie tussen personen en de datering van de embryo heeft altijd een foutenmarge van twee weken. Wat zeker is, is dat tegen het einde van het eerste trimester (week 14) we zeker van een foetus kunnen spreken.

Er wordt altijd gezegd dat de grens van de termijn voor abortus arbitrair is. Niets is minder waar, abortus tijdens de embryogenese is vanuit medisch oogpunt veel makkelijker te induceren en vergt daardoor ook veel minder invasieve methoden. Tot 7 weken is er de abortuspil.

Wel geeft dit aan dat men een zeer conservatieve termijn (9 weken) en een zeer liberale termijn (14 weken) kan kiezen. In België is het laatste gekozen. Die overgang tussen embryo en foetus is niet alleen biologisch significant, maar ook moreel. Een foetus draagt alle kenmerken van een mens en het zou niet meer dan logisch zijn dat de foetus vanaf dan de bescherming geniet van het recht op leven. In bepaalde zeer uitzonderlijke gevallen, zoals bij gevaar voor de moeder of een beperking, zou kunnen geopteerd worden tot abortus. Dit gaat over uitzonderingen.

Doch ligt momenteel een voorstel op tafel om de abortustermijn te verlengen tot 16 weken, of zelfs 22 weken. Op 24 weken heeft de foetus een overlevingskans van 50% wanneer deze geboren wordt. Je begrijpt dat zulke radicale voorstellen flirten met moord. Natuurlijk triggert dit juist de meest radicalen onder de pro-life mensen.

Wat jammer is, is dat de pro-choice mensen zelf het nalaten om de zaak voor abortus goed te onderbouwen. Zo resulteert het altijd in een vorm van zelfbeschikkingsfundamentalisme, waarbij de vrouw onbeperkt mag kiezen wat er gebeurt met haar lichaam. Dit is gebaseerd op de misvatting dat het kind een onderdeel is van haar lichaam (wat niet is, ook al lijkt de placenta daar wel op) of dat de fysieke impact groot kan zijn (het termineren van een leven is qua impact oneindig veel groter). Slimme filosofen als Othman kunnen zulke objecties altijd makkelijk neutraliseren.

Het is een feit dat de huidige wetgeving een pragmatisch compromis is, dat zowel het zelfbeschikkingsrecht van de moeder als het recht op leven van het kind correct afweegt. Het is niet fashionable om compromissen te verdedigen, maar dat zal ik blijven doen zowel tegen radicale vrijzinnigen als radicale conservatieven als Othman.

Israël
Je kan zeggen dat het standpunt van Othman, hoe radicaal deze ook klinkt in deze liberale samenleving, nog binnen de bandbreedte van het democratisch meningsverschil past. Zijn opmerkingen over blanke superioriteit deed al de wenkbrauwen fronsen. Anders is zijn standpunt met betrekking tot het Israël-Palestinaconflict. Hiermee overschrijdt Othman een grens.

Ik heb eind vorig jaar een aanvaring gehad met Othman over Israël. Het is en blijft mijn mening dat dit conflict zeer complex is en dat dialoog eerder dan geweld een oplossing is. Othman is daarentegen resoluut: met bezetters valt niet te praten. Bezetters is een terminologie die volgens Othman van toepassing is op alle Joden in Israël, de volledige 6,5 miljoen. Zijn oplossing: allen deporteren naar Oost-Europa, of een schadevergoeding betalen voor het feit van de bezetting. Israël dient volgens hem afgeschaft te worden als staat.

Screenshot van de Twitter-conversatie

Volgens de paus is de oppositie tegen het bestaan van de Israëlische staat een vorm van antisemitisme. De tijd dat de paus als morele autoriteit geldt, is voorbij. Niettegenstaande is wat hij zegt, correct. Mocht Israël ophouden te bestaan, is de veiligheid van de Joden niet zeker. Vele Arabieren in de regio zijn antisemitisch en zouden niet liever willen dan alle Joden in zee te drijven. Het bestaan van Israël is uit levensnoodzaak en antizionisten zoals Othman die deze willen afschaffen pleiten onrechtstreeks voor massamoord.

Nu, Othman is niet zo extreem als vele antisemieten. Hij wil geen massamoord, hij wil een eindoplossing, een Endlösung zo u wil. Zijn oplossing is de massa-deportatie van miljoenen Joden naar Oost-Europa. Hand in hand terug naar eigen land, om het met een oude Vlaams Blok slogan te zeggen. Wederom zijn de implicaties gruwelijk. Als Othman denkt dat miljoenen mensen hun koffers (la valise) zullen pakken zonder slag of stoot (ou la cercuil), dan is hij verkeerd. De etnische zuivering van dat gebied zal gepaard gaan met bloedvergieten, of erger.

Bovendien heeft Othman bijzonder etnisch dubieuze gedachten over de Joden. Ja, er zijn veel Ashkenazi Joden in Israël, maar er zijn ook veel Sefardische Joden in Israël. Deze Sefardische Joden zijn de nakomelingen van de Joden die na de oprichting van Israël zijn verdreven uit het Midden-Oosten. Al 70 jaar voltrekt zich een proces van ontjoodsing in het Midden-Oosten. Het antisemitisme is nog nooit zo hoog geweest in het Midden-Oosten, het is simpelweg niet veilig om als Jood te leven in een islamitisch land. Othman wuift dit weg, dat zijn ook allemaal zionisten. Maar hij weet ook dat hun eigen land niet in Oost-Europa ligt, maar dat is gewoon een ongemakkelijk feit. Het Midden-Oosten moet en zal Judenrein worden.

Othman geeft de Joden een keuze: vertrekken of dokken. Vele Joden in Israël zijn geboren in Israël en als zij willen blijven in hun geboorteland, moeten zij betalen. Hun bestaan is te beschadigend voor de teergevoelige Palestijn. Othman introduceert hier het concept van de aflaat, waarmee Joden hun erfzonde van de bezetting mee kunnen afkopen. Dit is al even sinister als de deportatie. Het is een vorm van collectieve intergenerationele schuld. Hun misdaad? Joods zijn. Ook Joden die kritisch zijn voor Israël, vallen onder deze schadevergoeding. De belastingbasis is etniciteit. Gezien Othman vindt dat Palestijnen hun fiat moeten geven (en dit niet zal gebeuren), ligt etnische zuivering nog steeds op tafel.

Doch beweert Othman dat hij geen antisemiet is. Israëlische Arabieren die ook de staat Israël steunen, wachten volgens Othman hetzelfde lot als hun Joodse landgenoten. Dus de zuivering is niet alleen etnisch, maar ook politiek. Wat een troost! Een Palestijn die pro-Israël is, is in de ogen van Othman een landverrader.

De Joden hebben Israël een desolate woestijn waar enkele bedoeïenen leefden omgebouwd tot een economisch welvarend land en een land met een liberale democratie die naam waardig. Ja, Israël mag kritiek krijgen voor de behandeling van de Palestijnen in de Palestijnse gebieden. Othman is resoluut: de bezetting is onvergefelijk en hij heeft liever dat de Arabieren arm en miserabel leven dan met één Joodse buur. Antisemitisme of antizionisme? I rest my case.

Philip Roose, schrijver van Wij zijn conservatief en een vriend van Othman, heeft mij op Twitter gemutet omdat ik hem confronteerde met de gedachtegang van zijn vriend. Othman is slechts een antizionist en mijn categorisering als antisemitisme is volgens hem lasterlijk. Zelfs al zou ik hem gelijk geven op dat punt, het extremisme van de standpunten van Othman is alsnog voldoende reden om het niet meer als zomaar een mening te zien.

Conclusie
Othman El Hammouchi is radicaal in zijn denken. Hij is niet mainstream in zijn ethisch conservatisme. Kwalijker is zijn standpunt om alle Joden uit Israël te deporteren. Dit bezoedelt het essay dat geschreven is als standpunt van conservatief Vlaanderen.

De nazi’s hadden ook eerst het idee om alle Joden te deporteren (de ironie is: naar Israël!) maar de grootmoefti van Jeruzalem was resoluut: de Joden zijn niet welkom. De enige oplossing die restte was de vernietiging van het Joodse ras. Hebben we dan niets geleerd uit de Holocaust?

Van mensen aan de rechterzijde die spreken over de massa-deportatie van etnische groepen is er maar één ding te doen: ze identificeren en in een cordon buiten de democratische consensus plaatsten. Nee, dan ga je te ver en daar moeten we niet mee in debat gaan. Dat is het criterium van Jordan B. Peterson en ik hou mij daaraan.

Abou Jahjah is als columnist ontslagen door De Standaard toen zijn extremisme duidelijk werd. Daar wist Philip Roose raad mee: ranzig, weg ermee. Dezelfde morele standaard hanteert hij niet voor Othman. Philip Roose is verblind door de myside bias: dit ziet medestanders door een rode bril en ziet uitspattingen door de vingers.

Als conservatieven kunnen we een figuur als Othman in onze middens niet veroorloven. Nu al rollen we over de vloer door hem. Wat als de gedachten van Othman in de pers terechtkomen? Wat als hij publiekelijk een nog discutabele uitspraak maakt?  Wat als helden van rechts, Bart De Wever en Theo Francken, zich beginnen roeren tegen Othman? [1] Wat gaat Philip Roose dan doen? Is het dan nog waard om deze veelbelovende maar spijtig van het pad afgeraakte rechtse jongeman te blijven verdedigen? Of zal hij alsnog moeten inbinden?

Maar vooraleer hij dit gaat doen, zal Othman de rechtse online beweging hebben kapotgemaakt, net zoals de Vlaamse Beweging is kapotgegaan door vergoelijkers van de collaboratie. Maak niet dezelfde fout als het verleden: er is geen plaats in het mainstream conservatisme voor extreme antizionisten of antisemieten.

---

1. Bij het publiceren van deze blog heeft Othman El Hammouchi net op Twitter verklaard dat mocht zijn hypothetische dochter de islam zou verlaten, hij haar niet alleen op straat zou zetten maar ook zou afstoten. Dezelfde Othman El Hammouchi dweept met de vrijheid van godsdienst, behalve als het gaat over zijn eigen bloed. Dit heeft onder andere de Belgische staatssecretaris Theo Francken scherp doen reageren.

Ik haat het om gelijk te krijgen.

---

Dit essay verscheen eerder op het Blog van de Mondige