Vrouwen en kinderen eerst
Vrouwen en kinderen zijn door media de eerstgenoemden bij berichtgeving over rampen en andere malheur. Vanwege ingevoeld meeleven, of als cynisch gereedschap?
De recente Palestijnse terreuraanval van 7 oktober geeft hierop het simpele antwoord: Van joodse slachtoffers werden de bekende jankcategorieën aanvankelijk slechts spaarzaam genoemd, maar van elke erop volgende aanval door het Israëlische leger op Gaza werd uitgebreid kond gedaan welke groepen erkende zieligerds tot de slachtoffers behoorden.
Ofwel: U kreeg impliciet te verstaan wat de MSM vinden dat uw mening moet zijn. Dat er onder de nog steeds gegijzelde Israëli’s een baby van 1 jaar oud is, is sindsdien bekend geworden omdat het kind in de tussentijd zijn eerste verjaardag in gevangenschap doorbracht. Hoe nadrukkelijk er schande van gesproken wordt? Liever tonen de MSM bij gelegenheid beelden van demonstranten in Amsterdam, die met Palestijnse vlaggen in het rond paraderen. Desgevraagd gaat de aandacht eerst naar de aantallen doden die de Palestijnen zelf bekend maken, waarbij deskundig wordt omzeild dat Hamas strijk en zet gebruik maakt van burgerschilden door zich in te graven in ziekenhuizen en woonwijken, en aldus dergelijke cijfers en feiten uitlokt:
Westers mediaal cynisme toont zich eveneens in de manier waarop voornoemde groepen zieligerds in het nieuws worden behandeld als de omstandigheden iets anders liggen dan men wenselijk acht. Zo zijn vrouwen als doelwit van religieus geïnspireerd allochtoon geweld vrijwel uit het nieuws verdwenen. Niet dat vrouwen geen doelwit meer zijn, maar berichtgeving er over speelt ‘politiek rechts’ maar in de kaart, zo blijken redacties te redeneren.
Hiermee zien we dus hetzelfde principe – maar omgekeerd – aan het werk. Pijnlijk is nog het meest dat dit gelijktijdig uitsluit dat er sprake is van toeval, of statistische pech. Je moet wel volslagen imbeciel zijn om niet door te hebben wat hier gebeurt – wat onder het oppervlak blijft is de omvang van het probleem. Deze door redacties gevoelde noodzaak van aanpassing van hun ‘natuurlijke’ gedrag om de zaken in hun volle omvang te bespreken doet sterk vermoeden dat het ernstiger is dan doorgaans al door de bevolking wordt vermoed.
Nóg pregnanter wordt het als je ziet dat in de MSM werkzame vrouwen slaafs aan deze politiek gemotiveerde berichtgeving deelnemen. Aangezien kinderen gewoonlijk nog niet werkzaam zijn, zou je van vrouwelijke journalisten enig tegengas mogen verwachten ter ondersteuning van de eigen groep. Maar nee, het tegendeel blijkt te diep ingesleten. Net als bij de woke-waanzin worden vrouwen als groep journalistiek voortdurend weggemoffeld als politiek belangrijker geachte groepen in beeld verschijnen.
Om met de vader van Dik Trom te spreken: het is droevig, en dat is het.
De MSM komen op Veren of Lood heel regelmatig ter sprake. Eerdere artikelen en benoemmomenten vindt u hier.
De enige vrouwen die er nog toe lijken te doen, zijn de Palestijnse en de zich ‘vrouw voelende’ mannen, al dan niet in transitie.
Blijf ontkennen in alle toonaarden, dan komt de waarheid straks onmiskenbaar naar boven drijven. Mogelijk als het al te laat is.
Wie gaat daar de rekening voor betalen? Niet hen die het hand boven houden over de schuldigen. Niet hen die zichzelf verrijken aan deze mensenhandel. Niet hen die wit- en bruingoed niet weten aan te slepen om deze nieuwe bewoners te voorzien van al hun noden (massa is kassa; het is dus slechts, met voorkennis, handel creëren); meer is het niet. Niet hen die niet uit geprocedeerd weten te geraken om op te komen voor de rechten van deze nieuwe medebewoners. Niet hen die maar politiek blijven kakelen hoe menselijk het is om meer van deze exoten op te nemen in onze beschaving, ver uit hun eigen buurt. Enzovoorts.
Feit blijft, het stopt niet totdat ze er zelf last van krijgen. Ziende blind (of willens en wetens ver weg kijkend), geen enkel begrip noch respect voor wat ze anderen aandoen. Willens en wetens. Want als ze iets zeker weten dan is het wel dat wat ze anderen opdringen niet in hun eigen buurt willen hebben. Echte “deugers” derhalve. Onderga wat ik zelf niet wil ondergaan. Definitie van “deugers”. Alles moet, maar niet in mijn eigen buurt.
Gooi dat soort buurten vol met wat ze anderen toewensen. Kijken hoe lang het duurt voordat ze hun hete aardappel inslikken.
Makkelijk he? Anderen de maat nemen voor wat jezelf niet in je eigen buurt tolereert.
Als je het werkelijk zo prachtig vindt allemaal, neem dan het voortouw, sta als eerste in de rij om dat allemaal te verwelkomen in jouw directe nabijheid; stel je eigen kinderen eraan bloot. In plaats van het een ver van je bed show te houden, en kijk mij eens deugen op comfortabele afstand.
If you talk the talk, walk the walk. En anders moet je je grote bek houden. Zo simpel is het.
Onderga zelf wat je anderen aandoet.
Bedankt voor deze verslaggeving.
Ik kijk al bijna 25 jaar geen TV meer, omdat ik anders met wat keukenmessen of mijn bijl naar Hilversum af reis om een en ander recht te zetten. Door deze berichtgeving, begrijp ik dat het voor mij nog steeds volstrekt onveilig is om TV te kijken.