Dit is een redelijk standaard bericht. Er lijkt niets vreemds aan, het recht moet zijn loop hebben. Maar de vrouw is 89, de man was 88. In onze rechtspraak is dit daarom iets dat me verbijsterde.

Het relatief uitgebreide bericht dat erover verscheen maakt de zaak eerder minder dan meer duidelijk. Er was door een vrouw alarm geslagen. De politie kwam. De politie constateerde dat het moordwapen in een afdruiprek in de keuken stond, maar de vrouw ontkent te hebben gestoken. Uitspraak: 4 jaar cel. Met de geruststellende toevoeging dat met de leeftijd van de vrouw rekening gehouden is, het was anders zeker hoger uitgevallen.

Waar het vreemd begon te worden was dit onderdeel van het bericht:

Uit het onderzoeksdossier bleek dat het echtpaar een teruggetrokken bestaan leidde. Door zijn slechte gezondheid was de man volledig aangewezen op zijn vrouw, die echter niet in staat was voldoende zorg te bieden.
Hoewel de vrouw bij de politie en op de terechtzitting nauwelijks emoties heeft getoond, heeft de gebeurtenis haar ongetwijfeld zeer aangegrepen. Samen met hun kinderen en kleinkinderen zal zij het sterkst lijden onder het gemis van het slachtoffer, die, na 68 jaar samen, een deel van haar leven was geworden.
Dit vormt echter geen reden om haar handelen onbestraft te laten, zo oordeelt de rechtbank. Uit niets blijkt dat het slachtoffer zijn leven als voltooid beschouwde of dat derden hem niet hadden kunnen verzorgen. Daarnaast blijkt uit onderzoek door een psycholoog en een psychiater dat de vrouw geestelijk normaal functioneert en helder nadenkt.

Volgens psycholoog en psychiater functioneert de vrouw ‘normaal’. Afgezien van het kennelijke doodsteken van haar man dan, wat ze ontkent. Terwijl geen enkele alternatieve verklaring serieus genomen worden kan, maar ook niet is aangevoerd. Er is een hint op een zorgprobleem, en impliciete wanhoop over de positie van het echtpaar bij de vrouw, maar het geheel van dit bericht is extreem onbevredigend. Er van uitgaand dat het een competent en waarheidsgetrouw verslag is, blijft de vraag: wat is er mee gediend om deze vrouw tot vier jaar cel te veroordelen, in plaats van tot een verzorgingstehuis voor langdurige observatie? Want een echte reden heeft men klaarblijkelijk niet uit haar kunnen krijgen. Hier is iets grondig mis.

• Is het recht gediend met deze uitspraak? Maar we hebben op deze site al vaker geconstateerd dat het recht in dergelijke zaken nauwelijks een doel op zich is bij de Nederlandse rechterlijke macht.
• Hoopt men wellicht dat deze vrouw in de gevangenis tot inkeer komen zal, en na vrijlating als een beter mens de gevangenis verlaten zal? U voelt de spot met deze gedachte.
• Houdt men een gevaarlijke moordenaar van de straat omdat er kans is op herhaling? Daar lijkt het niet op, tenzij ze nogmaals een stief aantal jaren huwelijk zou aangaan.

Ik houd er vooral het idee aan over dat justitie geen idee had wat ze hiermee aan moest, en daarom de letter van de wet heeft gevolgd. Over twee jaar mag ze weer naar huis – als dat huis er dan nog is. Wie weet overlijdt ze in de gevangenis, dat zou voor de rechterlijke macht en het OM veel oplossen. Maar gezien alle ophef over de onwenselijkheid van levenslange gevangenisstraf komt deze uitspraak op mij onvoorstelbaar weinig elegant over. Dit zal me nog wel een tijdje achtervolgen.