Tegenwoordig is voor de meeste Nederlanders ‘De Oorlog’ iets van vroeger.

Ten onrechte denken velen dan vooral aan gevechten en bombardementen. Voor ons in Nederland betekende W.O. II echter primair vijf Bezettingsjaren en verlies van Vrijheid.

Er was bijvoorbeeld een avondklok, waarna alle Nederlanders huisarrest hadden. De vrije pers was verdwenen en theater en bijeenkomsten waren onderhevig aan censuur. We waren de facto rechteloos en voor van alles en nog wat kon men in de gevangenis belanden.

Velen ontgaat het dat het ook in vredestijd mis kan gaan  met onze vrijheid: thans zijn het ‘gewoon’ onze medeburgers die anderen censuur opleggen door een beroep te doen op on-Nederlandse waarden en normen en door het bedreigen van onze democratisch gekozen gezagsdragers.

Foute rechtsspraak
Na de oorlog was men er zich  nog meer dan voordien van bewust dat de burger beschermd dient te worden tegen de overheid. En zo kwamen er utopische verdragen zoals de Verklaring voor de Rechten van de Mens van de V.N., en de naäper het E.V.R.M. In de loop der tijd hebben de rechters van het Hof in Straatsburg op eigen houtje – buiten onze democratie om – die utopie sluipenderwijs gemaakt tot een extra stel wetten die niet alleen – zoals de opstellers beoogden – verticaal gelden om de burger te beschermen tegen de overheid, doch vooral ook horizontaal in de relatie tussen de burgers.

Willekeur
Door toedoen van dat Hof in Straatsburg is onze vrijheid van meningsuiting een speelbal is geworden van de willekeur van (nieuwe) medeburgers, die daarover aan niemand verantwoording hoeven af te leggen. Een bijzonder kwalijke uitholling van onze democratie. Bovendien is er daardoor minder uitwisseling van ideeën en zo wordt het innovatief vermogen van onze maatschappij getemperd.

Feminisering
Maar de afgelopen decennia veranderde er wel meer: net zoals in andere westerse landen faciliteerden allerlei uitvindingen een grotere participatie van vrouwen op de arbeidsmarkt en feminiseerde onze maatschappij terwijl invloedrijke sectoren zoals onderwijs en rechtspraak thans zelfs door vrouwen worden gedomineerd. Dat impliceert overall een meer pacifistische mentaliteit dan voordien.

Macho-cultuur
Haaks hierop staat de on-Nederlandse geïmporteerde macho cultuur van de migranten van de laatste decennia, met hun eigen visies. En dan is het geen wonder dat veel burgers zien dat onze wijze van leven via een soort salami-tactiek wordt beperkt en zelfs veranderd, doordat onze feminiene gezagsdragers en activistische journalisten kiezen voor de dialoog en de ‘Lieve Vrede’. Of misschien kiezen ze daar helemaal niet voor, en beseffen ze domweg niet dat het helemaal niet gaat om het sussen van onvrede, maar dat het gaat om het bewaken/ herstel van onze vrijheid, om veilig te stellen dat we ook in de toekomst kunnen leven zoals we dat gewend zijn/waren.

Sociale cohesie
Nederland heeft in het verleden grote groepen immigranten (tijdelijk) opgenomen, maar er waren grote verschillen met thans: nooit eerder ging het om een permanente influx, nooit eerder kwamen mensen uit zoveel verschillende culturen tegelijk hier naar toe, nooit eerder ging het om zoveel niet-christenen en  nooit eerder was er zo weinig werk beschikbaar in de primaire en secondaire sector.

Polderen
De beleidsmakers en burgers die allochtonen/nieuwkomers al polderend tegemoet (willen) komen, blijken vaak nogal generaliserend bezig te zijn. Ze lijken soms nog steeds verblind door betuttel-racisme en niet te beseffen dat  dat mensen uit andere landen ook hun trots hebben en nogal nationalistisch kunnen zijn en pal staan voor hun mores. Die haaks staan op de onze, die ze zelfs voor inferieur houden. Bovendien is het voor ons ook onmogelijk om ons te verdiepen in de ongeveer veertig buitenlandse culturen die onze steden inmiddels bevolken.  En het is dus ook onzin als de Amsterdamse politiechef meent dat er meer allochtonen moeten worden aangenomen. Want een Marokkaanse agent biedt niets extra’s aan bijvoorbeeld een Pool of een Turk, integendeel.

Anderzijds zijn de immigranten uiteraard meestal geen sociologen en hebben dus vaak ook helemaal niet in de gaten dat wij niet alleen anders zijn in uiterlijkheden, maar ook in levensfilosofie.

Twee casus
Het vorig kwartaal werd het openbaar bestuur in Zaanstad en in Molenbeek (Brussel, België) uitgedaagd door respectievelijk een Turkse broodvlogger, en een Marokkaanse welzijnswerker met hun ‘gevolg’. Laatstgenoemden waren het niet eens met de inhoud van een boekje dat een schepen had geschreven voor beleidsmakers in haar thuisland.

Democratie
De overeenkomsten zijn frappant: Beiden kozen als doelwit een vrouwelijk gemeenteraadslid met buitenlandse en (cultuur-)christelijke roots, die zelf wel hun mannetje staan, maar nagenoeg compleet in de steek werden/ worden gelaten door hun gefeminiseerde politieke omgeving, zoals de Zaanse burgemeester, met een korte termijn horizon, die wel gaan voor de eigen carrière en de Lieve Vrede in plaats van hun werk te doen en pal te staan voor onze Vrijheid en op te komen voor onze bedreigde Democratie.

Openbaar bestuur
Want wie wil er nog in het openbaar bestuur als gemeentelijke politici ernstig worden bedreigd om futiliteiten? Wie wil er worden uitgescholden, wie wil in het normale dagelijkse leven worden gehinderd in de openbare ruimte?

Dit is een buitengewoon zorgelijke ontwikkeling.

Balletje balletje
Van waar komt dat – voor ons – claimende en agressieve gedrag? Wie wel onze cultuur wil beschermen en tegenspraak wil bieden en zich noodgedwongen wèl verdiept in een nieuwe cultuur raakt meestal verstrikt in een soort balletje-balletje, waarbij wij steeds aan het kortste eind trekken: want in die drie bekertjes zit òf hun cultuur waar wij weinig inzicht in hebben, òf het mohammedanisme dat zich regelmatig ten onrechte met succes beroept op godsdienstvrijheid, òf het neo-marxisme van de Frankfurter Schule, het intersectionisme en de uitspraken over discriminatie/ belediging van het hierboven genoemde EHRM.

Islam
Dat onaangename gedrag komt deels voort uit ieder van de vijf thema’s van de islam, die gelukkig door veel moslims slechts beperkt worden nageleefd.

1. Nummer één gaat over het spirituele, verticale geloof en de bijbehorende riten. Dat is enigszins vergelijkbaar met sommige andere geloven, maar helemaal niet met het Christendom, omdat het equivalent van de ‘Gouden Regel’ ontbreekt. De rest, dat is het overgrote deel, gaat niet over religie.
2. Nummer twee gaat over de omgang met de medemens: men dient zich een übermensch te wanen, want voor anders/ ongelovigen en homo’s is er geen plaats op aarde. Men dient dus ook bij voorkeur niet om te gaan met dat soort lieden zoals wij Nederlanders. Bovendien zijn vrouwen minderwaardig. Dat is dus een soort fascisme, en daarom hoort de bestudering van het mohammedanisme op de universiteit niet thuis bij de z.g. godsdienstwetenschappen, doch in de faculteit politicologie.
3. Drie is de jihad, de verplichte verbreiding van de islam zowel militair als stap voor stap door b.v. in ons land halal voedsel af te dwingen, op straat te bidden of steeds grotere moskeeën te bouwen. En sommige moslims zien het bereiken van een invloedrijke baan ook als een vorm van jihad.
4. Vier is de sharia met onder andere regels over staats- en strafrecht. En die regelgeving vindt ongeveer de helft van de moslims in Europa belangrijker dan onze wetten, waar men zich dus in hun visie niet aan hoeft te houden.
5. En vijf: dat is het meest kwalijke van alles, dat bedreigt mensen die zich niet aan het voorgaande houden met de dood, zodat ze de maffia-achtige islam-sekte niet kunnen verlaten.

Literalisme
Dat is bovendien de bron van het literalistisch denken, dat maakt dat men zelfs niet luchthartig kan omgaan met andere geschreven teksten, zoals over Darwin in de schoolboekjes, of zoals in de Belgische casus over de wijk waar men woont.

Dat literalisme maakt ook dat veel moslims menen dat alles geoorloofd is wat niet verboden is. En dus wordt er voor je voeten gespuugd, en worden vrouwen verbaal lastiggevallen.  Überhaupt doen onze omgangsvormen en etiquette-regels die het leven vereenvoudigen en veraangenamen niet mee: ‘dames gaan voor’ is vaak veranderd in mannen hebben recht op voorrang. En het verdelen van de openbare ruimte is voor hun ook geen issue. Zo meent de broodvlogger ten onrechte dat hij het recht zou hebben om zich al filmend als een wesp rond een gemeenteraadslid te bewegen.

Groepscultuur
Immigranten hebben net zoals jongeren overal in de wereld de neiging bij elkaar te klitten, een effect dat wordt versterkt als men niet zoals wij uit een individualistische cultuur komt, doch uit een groepscultuur bestaande uit clanleden. Als men dan ook nog het mohammedanisme aanhangt dan wordt dat gedrag nog versterkt door het übermensch principe, dat een opstapje kan zijn tot maffia-gedrag. En dan wordt in de Molenbeekse casus niet alleen zeggenschap over het territorium geclaimd – zoals geïnteresseerde toeristen en journalisten tot hun schrik hebben ervaren –  maar ook zeggenschap over wat erover die wijk wordt geschreven. Kortom een attitude die ons sprakeloos maakt. Want waar blijft de reactie op een paladijn van die Zaanse broodvlogger: “wij zijn beschermers, wij beschermen de buurt (…) mensen doen wat verkeerds en dan worden ze terug keihard aangepakt (…) ik ben een strijder van Erdogan” (resp. 2:21, 3:00, 1:38 ).  Dit zijn uitspraken die niet ter plekke worden bedacht, doch bon ton zijn in hun subcultuur.

Neo-Marxisme
En als men er wel tegenin gaat, wordt net zo als in beide casus de derde troefkaart getrokken: nl. beschuldigingen van racisme, kolonialisme, discriminatie en dreigen met juridische consequenties. En merkwaardigerwijs vaak ook allerlei verwijten waarmee men zichzelf in onze ogen nodeloos kleineert, en wegzet als lui en de ouders als incompetent. Het is namelijk niet de schuld van ons Nederlanders en onze de overheid als een (jong)volwassene zijn school niet heeft afgemaakt. Het is primair de schuld van de eigen ouders, en verder gewoon de eigen verantwoordelijkheid. Er is bovendien allerlei tweede kans onderwijs. En internet staat tegenwoordig vol met gratis cursussen waarmee men goede sier kan maken bij een sollicitatie. Dat geldt evenzeer voor het verbeteren van de kennis van de Nederlandse taal. Op you-tube staat inmiddels voor meer dan een jaar gratis Nederlandse les op allerlei niveaus.

Dictatuur van de minderheid
De grote vraag is natuurlijk: vanwaar die overdreven tolerantie en op een voetstuk plaatsen van een minderheid. Wat bezielt ons om op kantoor alleen nog vegetarisch te eten omdat een collegaatje dat als hobby heeft? Er is toch een duidelijk verschil tussen rekening houden met een minderheid en doen wat een minderheid wil?

Cultuurrelativisme
Zou het te maken kunnen hebben met het willen ‘pleasen’, toen na de universitaire rellen van 1968 werd bedacht dat niet de hoogleraren de cijfers moesten toekennen, doch de medestudenten. Niemand wilde toen vijanden maken, en dus werd ieder werkstuk of spreekbeurt beloond met een voldoende. Met ander woorden hebben we toen een mentaliteit gekregen: dat alles goed is? En was dat een mede wegbereider van het cultuurrelativisme? Maar ook  de eerdergenoemde feminisering van onze maatschappij is een grote boosdoener.

Leitkultur
Zolang we  ten onrechte prioriteit geven aan de Lieve Vrede, in plaats van aan ònze Waarden, Normen en Vrijheid staat er iedere keer dat we ongewenst gedrag dat onze Leitkultur ondermijnt, laten gebeuren,  weer een  pion minder op het schaakbord.

Neville Chamberlain zei het al:   “Peace for our time”.

---

Dit essay verscheen eerder op Polderland