Volgens de wet zijn we baas in eigen land. Maar dat zijn onze eigen wetten maar.

Sinds onze grondwet per motie werd afgeschaft door Van Mierlo en andere goedbedoelers, die meer vertrouwen hebben in de internationale gemeenschap dan in ons eigen parlement, heeft ons eigen parlement zich via een ingewikkelde omweg afgeschaft. Maar een nepparlement mag je het niet noemen. Tot zover onze wetten en onafhankelijkheid.

Wij denken dus dat we moeten dansen naar het pijpen van andere landen, als het er maar genoeg zijn. Geen wonder dat de USA daar compleet maling aan heeft. Die zijn niet zo gek om zichzelf met huid en haar over te leveren aan de waan van de dag zoals die in de Verenigde Naties, de EU in Brussel en andere niet-gekozen betweterinstituten wordt geregeld. Die regelen alles zelf, en houden zich min of mer aan de eigen wetten.

Zodat als Donald Trump als president besluiten gaat dat de grens met Mexico dicht moet, en dat hij van de criminele Mexicanen er heel wat minder minder minder wil hebben – dan kan dat gewoon.

Als Nederland en de EU – die zich curieus genoeg ook wat gelegen liggen laat aan de VN, alhoewel dit wel eens een breekpunt zou kunnen worden – afspreken om met Turkije overeen te komen om ongewenste illegalen te deporteren, dan zou dat dus ineens niet kunnen. Volgens de een of andere VN-hotemetoot (zie rechts). Wat je binnenkrijgt, moet je houden? Natuurlijk, die overeenkomst met Turkije wordt toch nooit uitgevoerd, en was ongewenst bovendien. Maar waarom heeft de hele wereld wat over ons te zeggen, behalve wijzelf?

De simpele vraag doet zich voor: hoe lang moeten we nog doorgaan met deze gekkigheid?