Omdat ook in Nederland het idee dat iemand anders het heeft gedaan terrein wint, wil men al  snel dat de overheid er wat aan doet. Waar heb je die overheid anders voor, nietwaar? Niet waar, maar enfin. Dus kwamen dinsdag de houders van duiven protesteren op het Binnenhof. Waar ze best een slechtvalk kunnen gebruiken, nu we het er toch over hebben.

Boze postduivenhouders hebben een petitie met bijna 6000 handtekeningen aangeboden aan de Tweede Kamer. Ze willen dat roofvogels niet langer worden beschermd, omdat die hun dieren uit de lucht zouden plukken.

Mijn liefje, mijn duifje, wat wil je nog meer? Minder, minder, minder? Waar hebben we dat vaker gehoord?

De duivenmelkers zeggen dat hun hobby, die deel uitmaakt van het Immaterieel Cultureel Erfgoed van Unesco, wordt bedreigd door sperwers, haviken en slechtvalken. Die zouden inmiddels duizenden postduiven hebben gedood of verjaagd.

Ik had het willen vermijden, maar dit roept herinneringen bij me wakker over het duivenmelkersgilde waar niemand blij van worden zal. Speciaal niet de mensen die onze nationale identiteit een goed hart toe dragen. In mijn jeugd zaten er in de buurt waar ik woonde best veel mensen die duiven hielden. Niet voor de postduivensport, maar gewoon voor de heb. Èn om een excuus te hebben om op het dak te gaan zitten als moeder de vrouw weer eens een hoofdpijn bezorgende bui aankondigde. Beter je duiven lokken dan je duifje, zeg maar.

Daarvan heb ik geleerd, dat de kunst van dat soort duivensport was om het beest naar binnen te krijgen.. Omdat hebben hebben is, en krijgen de kunst. Dus die duivengekken waren de hele tijd bezig elkaars duiven naar binnen te lokken. Hoe beter dat ging, hoe meer venijn over en weer. Tot op een dag de man bij ons aan de overkant op het dak zat een doffer bezat die het nogal goed bij de duivenvrouwtjes deed. Ze vlogen er allemaal recht naar binnen, tot grote woede van de concurrentie.

En wat ze om hun vrouwen nooit hadden gedaan, gebeurde die middag vanwege de duifjes: een van de meest getroffen duivenhouders probeerde met een bijl het huis aan de overkant binnen te komen om zijn geliefde diertjes terug te vorderen. Ging best, drie klappen en de deur viel weg. Daarna kreeg hij twee klappen van de vrouw des huizes, en werd prompt door de politie ingerekend (dat deed de politie toen nog wel eens – het is 40 jaar geleden). Nog diezelfde nacht woei het hele duivenhok tegenover ons naar beneden, op de auto Lada van weer een andere liefhebber. Met duiven kon je wel lachen, maar medelijden heb ik sindsdien niet veel meer met die vliegende poepfabriekjes.

Niet dat ik veel van de onvermijdelijke critici moet hebben overigens:

Critici vinden dat de duivenmelkers de zaken omdraaien. Ze zeggen op Twitter dat de duivensport zelf door menselijk handelen is ontstaan en dat die per definitie onnatuurlijk is. Ook stellen ze dat de meeste postduiven kwijtraken omdat ze uit koers raken, en niet doordat ze worden aangevallen door een roofvogel.

Enfin, ik hoop niet dat ik mijn ophaalbrug zal moeten optrekken als men er achter komt dat ik zelf geen tegenstander ben van een duifje op zijn tijd. Duiven houden is vanouds een edel tijdverdrijf (rechts).

Geroosterd of gevuld, maar in ieder geplukt en geplozen. Met arboriorijst, geweld in witte port met zwarte truffel gevuld, en heel licht gebraden: ik kan het u aanbevelen. De mijne komen overigens uit Bresse. Van die vliegende recyclingellende die u kent als postduif kun je hoogstens een ragoutje maken voor als je de arme tak van de familie op bezoek hebt. En wegspoelen met een stevige eau-de-vie, want voor de smaak hoef je het niet te doen.