Het ‘vervolg’ op de zaak-Skripal, met de vergiftiging in Amesbury vorige week, zorgt dat ook wat betreft de eerste zaak steeds meer concrete vragen worden gesteld over de wijze waarop de Britse regering dit heeft aangepakt. Zèlfs in de Britse MSM.

Alles aan de zaak-Skripal kent zo zijn verbijsterende kanten, maar de hijgerigheid waarmee de Britse regering er van begin af aam op sprong verbaast ongetwijfeld het meest. Objectiviteit was ver te zoeken, en de anders zo kritisch naar de regering kijkende BBC ging er volledig in mee. Uit alles moest je concluderen dat het UK dit als een zaak van nationaal belang beschouwde. Redenen? Wellicht dat de zaak rond de polonium-vergiftiging van Litvinenko 12 jaar geleden nog veel oud zeer in de herinnering haalde, maar van een regering verwacht je meer volwassenheid dan dat. Bovendien waren de omstandigheden daarvan fundamenteel anders.

Intussen is een van de getroffenen uit de Amesbury-vergiftiging aan de gevolgen overleden. Dat weerhield de Britse Guardian deze week niet er een extreem kritisch artikel over te laten verschijnen dat voor de Britse MSM in deze zaak een doorbraak was. Columnist Simon Jenkins stelde zelfs: No one has a clue about the Wiltshire poisonings – though the most obvious motive is someone out to embarrass Vladimir Putin. Jenkins heeft kennelijk lang moeten wachten eer de Guardian hem toestond dit te publiceren, want het cynisme druipt er letterlijk van af:

I seem to be the only person alive with no clue as to who has poisoned four people in Wiltshire. I am told that only Russians have access to the poison, known as novichok – though the British research station of Porton Down, located ominously nearby, clearly knows a lot about it. Otherwise, I repeat, I have no clue. I suppose I can see why the Kremlin might want to kill an ex-spy such as Sergei Skripal and his daughter, so as to deter others from defecting. But why wait so long after he has fled, and why during the build-up to so highly politicised an event as a World Cup in Russia?

Ook al is dat hier en daar wellicht wat kort door de bocht, het slaat wel in veel andere opzichten de spijker genadeloos op de kop: ieder spoortje van bewijs ontbreekt, en het enige dat de zaak met Rusland verbindt zijn de geboorteplaats van Sergei Skripal en dat novitchok van oorsprong door de SovjetUnie werd ontwikkeld. Daarover heb ik al eerder kritisch geschreven (links onder dit artikel), en er zijn geen goede redenen die connectie als belangrijk te beschouwen.

Het gedraai van het Britse narratief wordt ook venijnig geanalyseerd door ex-geheim agent Craig Murray op zijn eigen blog. Murray concludeerde al eerder dat er veel rammelt, zoals ook anderen die de zaak al vroeg aan een kritische beschouwing onderwierpen veel vragen hebben.  Zo werd opgemerkt dat

• On the one hand, he states that the Russian government took a decision to deploy chemical weapons in Salisbury on 4th March, 2018. This is an emphatic declaration, and implies that the British Government possesses irrefutable evidence that this is so.
• Then in the next breath, he states that there is “no plausible alternative”. This is very much less than emphatic, and the word “plausible” implies that the British Government does not have irrefutable evidence to back up their claim.

This is not a subtle difference. It is the difference between suspecting something and knowing something. If you know something to be true, because you have the hard evidence to back it up, you don’t use equivocal phrases like “no plausible alternative”. You simply say, “here is the evidence to prove it beyond reasonable doubt.” On the other hand, if you do not possess irrefutable evidence of something, as the weasel phrase “no plausible alternative” suggests, then you have no right to pronounce definitively on the matter, as Mr Javid felt fit to do.

Auw. Maar dat is nog slechts een begin. Want Sergei Skripal is buiten het bereik van iedere kritische vraag die hem zou kunnen worden gesteld. Al ruim drie maanden nu. Even effectief van de wereld afgesloten alsof hij dood zij zijn geweest. En zijn dochter met hem. Dat maakt de navolgende vragen des te navranter:

But in the spirit of decency, let’s make it extremely easy for them (i.e. the British government, H.). Let’s not ask them any hard questions. Nothing like, “C’mon, tell us the names of the people wot did it,” for instance. No, let’s instead satisfy ourselves by asking them some remarkably simple questions that they – or at least the Metropolitan Police – must know the answers to if their narrative is correct, and for a very simple reason, as you will see. So here goes:

1. What were Mr Skripal’s and Yulia’s movements on the morning of 4th March?
2. Why were their phones switched off?
3. Did Mr Skripal see anyone or anything suspicious near his house that day?
4. According to witnesses in Zizzis, Mr Skripal appeared to be very agitated. Was this because he was feeling unwell?
5. According to witnesses in Zizzis, Mr Skripal appeared to be in a hurry to leave. Was this because he had an appointment to keep?
6. What did Mr Skripal do after he left Zizzis?
7. Can he confirm or deny that the couple seen on the CCTV camera in Market Walk, one of whom was carrying a large red bag, are him and Yulia?
8. Did either Sergei or Yulia have a large red bag with them that day?
9. What are his last memories before collapsing at the bench?
10. Is Mr Skripal prepared to make a public statement answering the above, and will members of the international media be free to ask him questions?

So why must they know the answers to these questions? Simple. Because all they have to do to get answers to them is ask Sergei Skripal. They know where he is, don’t they? They must have questioned him, haven’t they? And Mr Skripal must surely have been eager to answer them, since the answers he gives could prove vital in helping to find out who poisoned him and his daughter, mustn’t he?

De Britse pers weigerde de eerstgenoemde discrepantie in dit ZH-citaat al te benoemen, laat staan dat men over de vervolgstappen wilde nadenken. at leidt tot de vernietigende conclusie dat:

C’mon British Government. It really isn’t hard. Or at least it wouldn’t be if the case you’ve presented is true. Just ask Sergei. But in the continued absence of answers to these simple questions, it seems that there might well be no “plausible alternative” but to assume that your case simply does not stack up. Which is why the onus is on you, not those you accuse, to explain yourselves.

De Skripal-zaak stinkt. De dood van een nieuw slachtoffer vorige week onderstreepte de ernst van de zaak, en de wirwar van verklaringen waarin de Britse regering zichzelf heeft verstrikt rechtvaardigt eerder een parlementaire onderzoekscommissie dan een nieuwe ‘verklaring’. Maar de stilte is niet alleen omineus, het is ook de perfecte voedingsbodem voor myriaden complottheorién die er de komend ejaren alsnog rondom zullen verschijnen. Aanleiding en realistisch aan doende benaderingen genoeg. Hoe langer de familie-Skripal buiten beeld gehouden wordt, hoe erger dit worden zal. Waarbij je je ook nog dient af te vragen waarom het traditioneel roerige Britse parlement hierover zo dociel en rustig blijft? Het is een verdacht zaakje, en dat is het.

---

Alles over de Skripal-zaak op Veren of Lood vindt u hier.