De koning kreeg vandaag wat nieuwe versierselen. Niets nieuws, want ook zijn moeder had ze al. En hij had al drie jaar geleden toegezegd ze te zullen ontvangen, maar vandaag was het dan zo ver.

Een koning zonder versierselen, dat is net zoiets als Prins Carnaval zonder Raad van Elf. Dus dat hij uit de aard van zijn professie allerlei stigmata verzamelt die bij zijn vak behoren is logisch. Denk ik. Want plotseling moest ik denken aan Sir Mick Jagger, die een aantal jaren terug de Britse Majesteit in Buckingham Palace liet weten dat hij nog wel zou laten weten wanneer hij in de buurt was om zijn pluimen op te halen, die behoren bij zijn aanstelling tot ridder. Maar dat hij voorlopig geen plannen had om naar Groot-Brittannië terug te keren. Terwijl Sir Mick naar het schijnt twee maal per jaar de Herengracht bezoekt om braaf alles in orde te maken voor de transfer van alle financiële emolumenten die behoren bij het directeurschap ener Nederlandse BV die volgepropt zit met muziekrechten.

Wat het zwaarste is moet het zwaarste wegen.

De pluimen van WA zijn niet wereldschokkend, maar ongetwijfeld aardig om zo nu en dan eens om te doen als hij op bezoek gaat bij de nederige nazaten van politieke tegenstanders van zijn familie uit de 18e eeuw. De Telegraaf meldde dat het gebruik van de ridderschap terugging tot de 11e eeuw. Of zoiets. Nu ook weer niet heel bijzonder voor iemand wiens familielijn terug gaat tot circa 900 – waarmee hij stamt uit een familie die diepe wortel heeft. Al zitten er nogal wat vreemde kronkels in, dat moet gezegd. Want het Huis van Oranje-Nassau is de rechtsopvolger van het Huis van Oranje-Nassau, dat in 1702 uitstierf in rechte lijn. Bastaardlijnen waren er nog genoeg, en ook latere aangetrouwden hebben zich op dat gebied niet onbetuigd gelaten.

Maar die brengen het nooit verder dan Prins Carnaval.