Verraad. Het is een woord dat steeds gemakkelijker valt als we het hebben over moslims en hun ‘Drang nach IS-Osten’. Toch lijkt dat me onterecht.

Om iets te kunnen verraden, moet je er eerst deel van hebben uitgemaakt. En daar zit in een notedop het probleem. Maar al te veel immigrerende moslims in de jaren zestig besloten hun kinderen op te voeden op en wijze die in overeenstemming was met de gebruiken van het land van herkomst, meestal Marokko en Turkije. Of ze besloten niets, en groeiden hun kinderen op straat op, vaak tussen vriendjes die hetzelfde taaltje spraken als zijzelf. Hoezeer taal mensen uit elkaar kan houden is iets voor een ander blog, maar het moèt hier vermeld worden, omdat het als verdelende factor meer onderschat wordt dan verstandig is.

Om iets te kunnen verraden, moet je eerst zelf het gevoel hebben te horen bij wat je verraden gaat. Bovendien is vereist dat de mensen die je verraadt daar hetzelfde over denken. De archetypische verrader binnen de westerse cultuur, Judas Iskariot, was niet voor niets één van de discipelen. One of the boys. Pontius Pilatus een verrader noemen? Natuurlijk niet, hij was van de andere partij. Net zoals overigens de priesters in de tempel – de rest van het Bijbelverhaal laat ik graag aan wie er beter mee op de hoogte is, maar U heeft het begrepen neem ik aan.

Salah Abdeslam, de Molenbeekse terrorist, is uit de aard der zaak geen verrader. Hij is voor de westerse cultuur een onbetrouwbaar sujet natuurlijk, maar hij heeft er nooit bij gehoord. Dat hij deel uitmaakte van onze maatschappij is een frame dat media ons proberen in te stampen, en door hem een verrader te noemen ga je daar in mee. Hoe fanatieker de moslim met exotische wortels, hoe minder Europees ze zich voelen. Bij voortduring bevestigen ze dat, tegengesproken en bijgestuurd door maatschappelijk werkers die beseffen wat de consequenties van zo’n afwijzing zijn, en daarom de redenen niet willen horen. Vooral niet dat het een uiting is van een diep sentiment dat niet door een paar gratis centen en een cursus deradicalisering kan worden gewijzigd.

Het èchte verraad zit in de mensen die beweren dat mensen als Abdeslam onlosmakelijk met ons verbonden zijn. O, ik wil best geloven dat het allemaal met de beste bedoelingen is ontstaan. Ook, dat het ontzettend moeilijk is om het eigen ongelijk te erkennen. Weinigen zijn daartoe in staat, en ondertussen is het onheil geschiedt. Deze mensen veranderen zal niet lukken, ze zullen boos mompelend over gemiste kansen naar hun graf gaan.

Het echte verraad zijn degenen die het maatschappelijk bestuur in het westen op zich namen, en oeverloos en tegen beter weten in bleven roepen dat we tijdelijke concessies aan onze normen en waarden moesten doen om aan de nieuwkomers te wennen. Niet alleen ontnamen ze de nieuwkomers daarmee de drang om aan òns, de meerderheidscultuur, te wennen. Maar evenzeer werd een subcultuur gekweekt waarbij het zichzelf uitbetaalde om altijd en eeuwig de kaart van het zielige en verongelijkte te trekken. Wie eenmaal een bepaald pad is opgestuurd en daaruit een effectief verdienmodel heeft ontwikkeld, zal nooit meer op die schreden terugkeren.

Dàt is pas verraad – aan onszelf èn aan de mensen die zo werden behandeld. Zachte heelmeesters maken niet alleen stinkende wonden: zachte opvoeders maken onhandelbare kinderen. Als helderheid niet langer voorop staat, alle problemen worden weggelachen onder het mom dat dat moet kunnen en alles vanzelf goed komt, is dat sociaal destructief. Wie dat denkt snapt het niet. Die heeft een mentaliteit die slechts geschikt is voor een bejaardentehuis voor terminale patiënten. Zonder toekomst, maar vrolijk zingend het einde tegemoet. Dat toepassen op een normale maatschappij is verraad. Uiteindelijk is verraad altijd een onderonsje.