Het weerzinwekkende enthousiasme van de staatsomroep voor de vorm van inverse integratie die nu wordt gepropageerd zal niemand gelukkig maken.

Alleen is daar nog te weinig over nagedacht. Zodat we daar een kleine bijdrage aan willen geven. Aanleiding tot deze nieuwe vorm van dwingelandij, is dat men in veel gemeenten botweg weigerde nog ruimte te maken voor meer AZC’s: En omdat de druk van de instroom niet effectief wordt gestopt, moest er een list worden verzonnen. Dat is de inverse integratie die nu wordt gelanceerd:

In Oegstgeest opent binnenkort het eerste nieuwe type vluchtelingenopvang. Het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers gaat vluchtelingen op een andere manier dan nu het geval is huisvesten. Naast grote asielzoekerscentra (azc’s) komen er nu ook locaties waar niet alleen maar vluchtelingen wonen.

Zoals u begrijpen zult is inverse integratie een methode waarbij de reeds aanwezige bevolking zich moet aanpassen aan de nieuwe instroom. Je kunt het ook kolonialisme noemen, maar dat zal de overheid nooit gebruiken. Maar inverse integratie is echter precies hetzelfde: het wordt de maatschappelijke snelkookpan van mensen die nergens anders heen kunnen, en door gemeenten dan daar worden geparkeerd. In feite zien gemeenten dit als verzamelplekken voor maatschappelijke restjes, maar dan aantrekkelijker vertaald:

Al meer dan twee jaar vraagt de opvangorganisatie gemeenten om nieuwe opvanglocaties beschikbaar te stellen. Maar die willen daar nauwelijks aan meewerken, omdat er geen draagvlak voor is onder inwoners. Een kleiner centrum, met ook voordelen voor de lokale bevolking, maakt het voor gemeenten en COA aantrekkelijker om zo’n locatie toch te realiseren.

In feite zijn dit woningen voor groepen die men vroeger bij de dienstkeuring afkeurde onder de noemer: ‘niet plaatsbaar’. Voor de slachtoffers die er worden geplaatst zal het geen rustige tijd worden, zoveel is al wel duidelijk (mijn vet, H.):

Het andere voordeel van verschillende opvangsvormen is dat het makkelijker is om het aantal bedden voor asielzoekers sneller op en af te schalen. Tijdens de vluchtelingencrisis in 2015 waren er bijvoorbeeld ineens heel veel extra bedden nodig, nu is de instroom veel lager. De asielzoekerscentra zitten nog wel vol, maar dat komt doordat mensen die inmiddels een verblijfsvergunning hebben niet kunnen doorstromen naar een eigen woning: er zijn te weinig sociale huurwoningen beschikbaar.

Neem vooral nota van de wijze van redeneren die hier wordt toegepast. Dat de tekorten aan woningen met noodgrepen als deze wordt aangepakt is de schuld van een woningentekort. Dat men bij de NOS vindt dat de nieuwe instroom meer rechten kan doen gelden op een doorsnee woning dan al aanwezige Nederlanders is ook een schizofrene benadering, maar herkenbaar van bepaald type wereldbeeld. De wereld is van iedereen, behalve van mensen die dachten dat ze al rechten hebben. Hoewel er altijd mensen blijken te bestaan die beter in staat zijn hun rechten te verdedigen dan anderen dat kunnen:

Toch komen deze opvangcentra nieuwe stijl ook niet zonder rumoer op gang. In Oegstgeest wil het COA samen met de commerciële partner Divorce Housing onderdak bieden aan 175 statushouders en 80 mensen die met spoed een huis zoeken omdat ze zijn gescheiden. De lokale CDA-fractie wilde een aparte looproute voor de statushouders naar het winkelcentrum, zodat ze niet in de aangrenzende villawijk komen.

Nog een voorbeeld van ongelijke behandeling:

Het COA hoopt in het Gelderse Deelen, als de gesprekken met de gemeente goed verlopen, eind dit jaar in een voormalige locatie voor zorg te starten met huisvesting voor statushouders, ‘evident kansrijke asielzoekers’ en arbeidsmigranten. Er komt plek voor zo’n 350 arbeidsmigranten en 200 asielzoekers. De asielzoekers verblijven er maximaal 5 jaar.

Hieruit kun je alleen concluderen dat aanstaande bewoners met een migratieachtergrond voorrang zullen krijgen bij doorstromen. Zodat de bestaande verstopping van de woningmarkt verder zal worden uitgebreid.

En die gescheiden mensen maar herintegreren, continu en steeds opnieuw.

Dit laatste doet me me realiseren dat gescheiden mensen vaak gescheiden mannen zijn. Maar al te vaak vertrekt in geval van relationele onmin de man, er al dan niet door zijn vrouw uitgezet. Dat is sociaal gezien min of meer zo geaccepteerd geraakt in tijden dat een alternatieve woning relatief eenvoudig te bekomen was. Ik maak me sterk dat een man die door zijn vrouw buitengesloten wordt – goede kansen maakt de toegang tot zijn huis te herkrijgen indien hij dat bij de rechter eist. Ook hij was immers bewoner, en had rechten? Dat het usance werd dat de man vertrok is juridisch niet relevant.

Maar ik wens het vrouwen niet toe, zich in zo’n invers integratiepark te moeten vestigen. Of krijgen die dan ook een aparte looproute naar de supermarkt aangeboden? Want dat dit niet werken gaat weet men eigenlijk al:

De huisvestingsplannen van het COA zijn niet nieuw in Nederland, in 2015 ontstonden al soortgelijke initiatieven. In Katwijk werden asielzoekers gehuisvest samen met ouderen in een verzorgingshuis. In Leiden gingen asielzoekers, starters op de woningmarkt en mensen uit de maatschappelijke opvang samenwonen op een locatie. En in Amsterdam werden containers op elkaar gestapeld voor de huisvesting van jonge statushouders, studenten en jongeren uit die stad. Op alle locaties was het de bedoeling dat de bewoners elkaar zouden helpen.

En (Bwèrk!!). Niene Oepkes, oud-beleidsmedewerker van de gemeente Utrecht, bedacht zo’n gemengde woongemeenschap:

Oepkes is niet enthousiast over de manier waarop het COA de huisvesting nu wil aanpakken. “Er dreigen toch een soort afgezonderde kampen te ontstaan, zoals destijds ook met Molukkers gebeurde”, waarschuwt ze. Volgens Oepkes is het van belang veel meer verbinding te maken tussen de lokale inwoners en de bewoners van de COA-complexen.
Ook VluchtelingenWerk Nederland kijkt kritisch naar de COA-plannen om statushouders en andere kwetsbare personen gezamenlijk op locaties te huisvesten. De vluchtelingenorganisatie vreest dat dit plan een belemmering voor integratie zal gaan vormen.

Duidelijk, een sociaal experiment met Nederlandse inwoners als onvrijwillige matigende factor, is het idee.

---

Meer over integratie vindt u hier. Hoe inverse integratie in de praktijk moet uitpakken is daaruit eenvoudig te destilleren.