Vorig jaar las ik een stukje over feminisme en hoe het als vrouw eigenlijk onmogelijk is géén feministe te zijn. Ik haalde mijn schouders op en slingerde het in mijn archief. Vandaag vond ik het terug, en het is tijd er op in te gaan.

Zoals te doen gebruikelijk was het begin direct hoogdravend:

De wereld wordt overspoeld door een vierde feministische golf. Waar het bij de vorige drie draaide om zaken als stemrecht, economische zelfstandigheid, seksuele bevrijding en zelfontplooiing, richt de moderne feminist haar pijlen op de manier waarop we in de praktijk met vrouwen omgaan. Social media zijn de nieuwe barricaden.

De zelfingenomenheid spatte er van af:

Vraag Anne Ardon, een van de bekendste en tevens grappigste feministen op Twitter, naar haar mening over dit activisme-vraagstuk en je hebt meteen je quote. “Ik kan ook met een bordje in een weiland gaan staan, maar dan heb ik toch een minder grote kans dat ik word geïnterviewd door de Metro”, aldus de 23-jarige cybersecurity-consultant en oprichter van het feministische platform Stellingdames. “Toen er nog geen internet was, was het heel handig om op een plein te gaan staan, een straat af te sluiten en op de barricades te klimmen. Je wilt protesteren waar het effect heeft. Nu is dat op social media.”

En vervolgens wordt uitgebreid opgegeven van de verworvenheden van het Twitterfeminisme anno 2018: de #Metoo-kipjes on tour.

Wettelijk zijn mannen en vrouwen heel erg gelijk”, licht Ardon toe. “Maar wij weten allebei dat dat nog niet wil zeggen dat dat in werkelijkheid ook zo is.

Hier zien we een eerste stap naar de schizofrenie van dit moderne feminisme. De wettelijke kaders zijn er, maar die moet je afdwingen. Prachtig, prachtig; het logische vervolg is dat je voor jezelf opkomt als aan je wettelijke rechten tekort worden gedaan. Maar nee, in plaats daarvan stuurt men aan op ontkenning van het vrouw zijn an sich:

Moderne feministen willen niet alleen afrekenen met seksualisering van vrouwen op de werkvloer, waar het bij #metoo vooral over gaat, maar ook met de algehele manier waarop er al heel lang naar het vrouwenlichaam wordt gekeken.

Ook dat is nog niet genoeg. Er is meer, het moderne feminisme is een alles en iedereen omvattende beweging. Dat vrouwen zichzelf daar buiten plaatsen is voor de #metoo-kipjes onvoorstelbaar, bijna obsceen. En hoe werken ze dat dan uit, uiteindelijk? Met de intersectioneel-feministische aanpak:

“Bij intersectioneel feminisme, zoals dat heet, gaat het ook over genderidentiteit, sociale klasse en etniciteit; blanke vrouwen verdienen meer dan donkere vrouwen, die weer meer verdienen dan Marokkaanse vrouwen. En ook andere ongelijkheden worden meegenomen in de strijd, zoals discriminatie op basis van seksuele identiteit en geaardheid.”

De logische stap is dan – denk je in je onschuld – dat ook de niet-westerse man er aan geloven moet. Juist de mannen die zich in weinig of niets hebben herkend in wat de eerdere feministische golven hebben losgemaakt moeten nu hervormd worden. Toch? De culturen waar verkrachting binnen het huwelijk als normaal – nee, een recht van de man – wordt gevonden zouden het doelwit moeten zijn. Niets is minder waar. Terwijl een verkrachting in zekere zin de overtreffende trap van het plaatsen van je geurvlag als man is, wordt dit door de intersectionaliteit voor de niet-westerse man primair geëxcuseerd als compensatie voor culturele achterstelling door de westerse maatschappij. Vanuit een perspectief waarvan je verwachten mocht dat feministen de belangrijkste voorvechters van de moderne westerse beschaving zouden zijn – aangezien alleen die beschaving mogelijk heeft kunnen maken waar we maatschappelijk nu zijn beland – neemt men nu een zijsprong. Westerse vrouwen moeten volgens deze redenatie mede de prijs betalen voor hun lidmaatschap van die westerse maatschappij. De niet-westerse man is ook een slachtoffer, en zijn rechten gaan die van de westerse vrouw te boven.

Uiteindelijk blijkt opnieuw de reeds gedomesticeerde westerse man het ultieme doelwit.

Dat de #metoo-beweging thans op sterven na dood is door de onmatige hoeveelheid geschreeuw over eigen verledens, waarin men plotseling eigen ongemakken herkende, die eerder vaak juist werden beschouwd als complimenteuze aandacht, is niet meer dan een symptoom. De basis van het probleem blijft dat moderne feministen een obsessie hebben met de overname van de positie van de man. Het patriarchaat moet niet alleen kapot; het moet vervangen worden door een zoveel benevolenter matriarchaat. En dan komt alles goed? Logica en feminisme zijn ergens van elkaar losgeraakt, en een grote kans op een nieuw samen zijn zie ik niet. Dat zou immers discriminatie van de niet-westerse mens impliceren? Het idee is hen te zeer een gruwel om zelfs maar te overwegen.

En ik altijd maar denken dat de huidige maatschappij bedreigd wordt door verwarde mannen.