Dat het asielbeleid ten aanzien van immigranten tamelijk geschift is behoeft nauwelijks betoog. De paniek over nieuw beleid illustreert het voldoende.

De zorgen om het nieuwe asielbeleid laten perfect zien dat het al lang niet meer gaat om zielige vluchtelingen, die in rijen die voor de loketten voor asielvragers verschijnen. Het zijn immigranten, waarvan het gros nooit zou worden toegelaten als er geen zielig verhaal zou worden opgehangen. De familiehereniging met vooruit gestuurde minderjarigen is er een voorbeeld par example van, en dat is dan ook precies waar de schoen nu wringt, schrijft de NOS de NRC na:

Het probleem waarover men zich druk maakt is dat er efficiënt beleid is bedacht om enige van de ergste misstanden bij het immigratiebeleid preventief te ruimen. Dat daar enige al vooruitgestuurden slachtoffer van zouden worden was onvermijdelijk; maar dat ouders hun kinderen aan een dergelijk avontuur blootstellen vertelt al een heleboel over hun gedachtewereld. Tevens laat het zien dat de door onze hulpverleners veronderstelde familiebanden wel wat losser en minder diep zijn dan waarop we altijd ons beleid hebben gebaseerd.

Dit doet nog het meest denken aan de periode waarin zwangere vrouwen de grens over kwamen in de hoop hier te bevallen, en via de rechten van hun pasgeboren kind een verblijfsvergunning te regelen.

Het nieuwe asielbeleid neemt kennelijk echter in overweging dat wie normaliter binnen een extended familie wordt opgevoed, geen schreeuwende behoefte heeft aan natuurlijke ouders. Dàt is weer een schop in het kruis van de asielindustrie, en dat is waar we deze ophef vandaan zien komen. Het NRC-verhaal is dan ook herkenbaar aangezwengeld door mensen die met het nieuwe beleid bekend waren, eer het goed en wel in gang kwam.:

Door nieuw beleid van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) dreigen honderden asielkinderen in Nederland zonder hun ouders op te moeten groeien. Dat schrijft NRC op basis van IND-stukken die de krant heeft ingezien.

Het NRC heeft het over getroffenen:

Het nieuwe beleid heeft betrekking op de gezinshereniging van alleenstaande minderjarige vreemdelingen. Zij gelden sinds november niet langer als alleenstaand, wanneer ze na hun aankomst in Nederland door een ander familielid, zoals een tante of neef, zijn opgevangen. Ze hebben daarom sinds kort, als ze in Nederland mogen blijven, niet automatisch het recht op hereniging met hun ouders, broers en zussen. Volgens NRC worden nu al zo’n 200 kinderen door de regel getroffen.

En eigenlijk is het beleid sterk mosterd na de maaltijd:

Met de nieuwe regel moet een einde worden gemaakt aan het vooruitsturen van minderjarige kinderen door ouders, die zo hopen makkelijker asiel in Nederland te kunnen krijgen. De afgelopen jaren zijn vele duizenden kinderen voor dit doel ingezet, schrijft de krant. Wel daalde het aantal alleenstaande kinderen dat hier asiel aanvroeg de afgelopen jaren sterk: van 3860 in 2015, het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis, tot 985 vorig jaar.

Desondanks zien we dat er nu al spektakel wordt gemaakt over iets dat zijn functie nog bewijzen moet:

Bronnen melden tegen NRC dat demissionair staatssecretaris van Justitie Broekers-Knol de maatregel tegen het advies van de IND-top heeft doorgedrukt en dat juristen van de immigratiedienst grote twijfels hadden bij de juridische haalbaarheid ervan. De Tweede Kamer is niet over het nieuwe beleid geïnformeerd, schrijft de krant.
Asieladvocaat Corrien Ullersma heeft ook grote twijfels bij de juridische haalbaarheid van het beleid. “Het begrip alleenstaand staat ook vermeld in de gezinsherenigingsrichtlijn van het Europese recht. En daar is Nederland heel hard aan verbonden”, zegt ze in het NOS Radio 1 Journaal. “Ik verwacht niet dat een rechter ermee akkoord zal gaan.”

En waar, beste kijkbuiskindertjes, is het begrip vluchteling gebleven? Dat is ergens onderweg verzopen, want daar gaat het de bezorgde lawaaimakers niet om. Het gedoe om die alleenstaande kinders is slechts een afgeleide van slechte definities. Opportunisme pur sang: van de mensen die hun kinderen vooruit sturen, en eens te meer van de mensen die er hier een dik belegde boterham aan verdienen ze hier verder het land in te helpen.

Het gaat hierbij vooral om profiteurs, die slecht geformuleerde regels ten eigen bate aanwenden om mensen uit verre landen hier te helpen immigreren. Dat de staatssecretaris werkt aan het tegengaan hiervan met een aanpak die zorgvuldig werd gemaskeerd om een huiliehuilie-campagne voor te zijn, onderstreept hoe ziek deze bedrijfstak in elkaar steekt.

Mensen zouden er goed aan doen zich beter te realiseren dat een asielindustrie die zich sterk maakt voor zo’n soort asielbeleid een parasitaire ontwikkeling is, waar met oneigenlijke argumenten veel geld wordt verdiend, met maatschappelijk grote gevolgen (ontheemding, woningnood, etc).