Als je er wat langer over nadenkt is gelijkheid eisen zonder mankeren de opmaat naar het benadrukken van verschillen en derhalve naar racisme.

De basis van het probleem is dat de nuance bij vrijwel elke eis tot gelijkheid verdwijnt. Niet langer wenst men gelijkwaardigheid te voelen, maar als gelijk te worden beschouwd. Dat is inderdaad niet hetzelfde, maar waar het eerste zaken hanteerbaar maakt, is het tweede een recept richting doffe ellende.

In die eis tot gelijkheid ligt namelijk besloten de verplichte ontkenning van de waarheid dat niet iedereen hetzelfde of gelijk is. Gelijkwaardigheid is een middel natuurlijke verschillen te verzachten, maar kan het meer zijn dan dat? Die vraag wordt door de eisers van gelijkheid nooit gesteld, want zij voelt als bedreigend. In plaats daarvan keren zij de rollen om, poneren de verplichting tot gelijkheid en vallen iedereen aan die hùn waarheid weigert te erkennen.

Geschift? Alleen rationele mensen zien in hoe geschift dit is. En het spijt me het te constateren, maar mensen die voor de lieve vrede net doen alsof het waard is dit soort gelijkheid te overdenken of er lippendienst aan te bewijzen, zijn minstens zo geschift als degenen die dergelijke uit de lucht gegrepen statements werkelijk geloven.

Dan hebben we het in de eerste plaats over de mensen die worden betaald om dit soort mentale aberraties tegen te spreken, uit te leggen hoe het wel werkt en hoe men er mee om kan gaan om de eigen ziel van enige balsem te voorzien. Daarvoor, met andere woorden, hebben we universiteiten, studierichtingen met sociaal onderzoek en hoogleraren die daaraan richting moeten geven.

Horen we die in het publieke debat? Nee. Op hun best duiken ze weg – in de hoop dat het hun tijd wel duren zal. Deze dapperen zijn mensen die in ieder geval voor het uitbreken van deze sociale oorlog bereid zijn te collaboreren, tijdens die oorlog hun hoofd onder het maaiveld zullen houden en ons na afloop zullen proberen wijs te maken dat ze weten hoe het beter kon om de fouten uit het verleden niet te hoeven herhalen.

Gelijkheid eisen kan maar op twee manieren eindigen: door de eisen weg te lachen en te benoemen voor wat ze zijn, of middels werktuigen om ons allemaal gelijk te maken. Letterlijk, naar ik vrees. Wie de waarheid te lang laat rotten, zal moeten toezien hoe zij onherroepelijk verloren gaat.

Het stapje naar racisme kunt u zelf maken – veel raciale verschillen zijn absoluut niet te ontkennen. Dat staat gelijkwaardigheid op basis van persoonlijke kwaliteiten niet in de weg, maar wel als absolute gelijkheid eisen er een onderdeel van wordt. Elke afwijking van die geëiste gelijkheid zal prompt als affront en beledigend worden ervaren. Zodat je een neger geen neger meer noemen mag, en een blanke wit moet noemen om ‘terug’ te pesten. Allemaal zaken die gelijkwaardigheid feitelijk ontkennen door gelijkheid als verplicht te postuleren.