Minister van Sociale Zaken Koolmees van D66 heeft een wetsontwerp in petto om het vaderschapsverlof, dat in zogenaamd politiek correcte termen partnerverlof wordt genoemd, volgend jaar te verlengen naar 5 dagen en in 2020 tot maar liefst 5 weken.

De verlofganger zou dan grotendeels worden gecompenseerd voor het gemiste arbeidsloon – hij wordt dus een verliespost voor de werkgever, het UWV en de belastingbetalende Nederlander. Die werkgevers voeren momenteel hun gebruikelijke rituele dans uit door te mekkeren over de lasten voor het bedrijfsleven en ze trachten hun kosten af te schuiven op de overheid; dat zijn wij dus.

Maar hetzelfde VNO en MKB zeiden in een SER-advies:

“(…) partnerverlof stimuleert een evenwichtige verdeling van de zorgtaken tussen ouders. Hierdoor kan er ook meer tijd voor vrouwen vrijkomen om actief te zijn op de arbeidsmarkt (…). Verder staat in dat rapport: “Een andere doelstelling betreft de ontwikkeling van het jonge kind: verlof kan een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van kinderen door in het eerste levensjaar continuïteit en stabiliteit in de zorg te bieden.”

Waar dus en passant moeders en kinderopvang worden gediskwalificeerd. Zie ook het volledige advies (pdf).

Maar of men het al dan niet eens is met bovenstaande meningen en intenties, zoals bij ons in Nederland worden geformuleerd, in de EU – waar dit soort ideeën vandaan komen – is de achterliggende idee van het partnerverlof een geheel andere. De vraag is of Koolmees dat wel door heeft.

Het gaat er bij de Europese Commissie niet om om van mannen zorgzame moekes en feminiene huismannen te maken omdat dat past in het gefantaseerde wereldbeeld van feministische neo-marxisten; nee, het gaat om zuiver ouderwets marxisme:

Buitenland Commissaris Federica Mogherini verwoordde het in een interview met het GMF (ongeveer) zo :

“Zolang het nog rondspookt in de hoofden van mensen dat kinderen vooral een vrouwen ding zijn, zal een werkgever in de private sector, maar ook in de ambtenarij een vrouw kunnen zien als een risico; en daarom gaan we dat nadeel afschaffen door mannen evenveel ouderschapsverlof te geven als een vrouw.”

Dat is een puur marxistische redenering: de doctrine van de maakbare samenleving. Eerst het opdringen van een verzonnen ‘waarde’ zoals de bewering dat er geen wezenlijke verschillen zouden bestaan tussen mannen en vrouwen, en met dat verzinsel ‘rechtvaardigen’ dat kansen worden afgepakt om een schijn-gelijkheid te creëren. Het is hetzelfde basisprincipe als de verzonnen ‘waarde’ die middels de transfer-unie het ‘rijke’ Noordwest-Europa quasi verplicht de PIIGS te subsidiëren; net zo als het al sinds 1989 –  dus al bijna dertig jaar subsidiëren van de MOE landen –  het subsidiëren van een tiental landen die vroeger tot de Sovjet Unie behoorden en het hier te landen onderhouden van steeds meer economische migranten uit de Mena-regio, Afrika en Azië.

De Italiaanse socialiste Mogherini was in haar studententijd een militant van de Communistische jeugd en hopte na haar afstuderen uit opportunisme naar de Socialistische partij om zo haar kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Een identiek parcours doorliepen de huidige Franse EU-Commissaris voor Economische Zaken en Financiën Pierre Moscovici, en de vroegere Commissievoorzitter Emanuel Barroso uit Portugal.

Die communistische vossen blijken hun marxistische, trotskistische en maoïstische streken niet te verliezen.

Op Wikipedia staat een handig overzicht van ouderschapsverlof in nagenoeg de hele wereld. Het meest opvallend is dat de (ex) communistische landen zowel in Oost-Europa (waar men nota bene in de EU netto ontvanger is van ons belastinggeld), als in de voormalige Sovjet Unie (waar men ook al onze subsidies ontvangt), maar ook in het communistische Cuba men het meest riant bedeeld is met wat vroeger ‘prestatieverlof’ werd genoemd.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland