Hillary Clinton was op alles voorbereid, maar niet op het verliezen van de verkiezingen van USA2016.

Gisteravond rond half zes Nederlandse tijd hield ze hem dan eindelijk: de speech waarin Hillary Clinton haar nederlaag tegen Donald Trump erkende, en hem steun toezegde voor zijn taak van de komende vier jaar. Vanzelfsprekend was dat niet meer dan ritueel. Een ritueel met feodale boventonen. Feodaal, omdat het de formele verhoudingen tussen het staatshoofd voor de komende jaren en zijn tegenstreefster – die in het vervolg onderdaan zal zijn – erkende.

Voor de moderne tijd is dat niet het meest logische element om je op te focussen, maar de tijd dat het duurde eer Clinton in staat blek die woorden uit te spreken illustreert dat ze het zelf maar al te goed besefte, die onderliggende betekenis van een speech die van je verwacht wordt als je verliest.

Het duurde lang, erg lang. De feitelijke erkenning van de nederlaag was aan het eind van de verkiezingsavond al gekomen, toen Podesta de nog aanwezige aanhangers mededeelde dat Clinton haar speech pas de volgende dag zou uitspreken. Dat onder de Democraten enig oproer ontstond doordat Clinton de logische stap op dat moment weigerde, zal er in hebben geresulteerd dat naar CNN uitlekte dat ze Trump had gebeld om hem te feliciteren.

Wat je overigens als een laatste voorbeeld kunt zien dat ze Trump wel degelijk als van haar eigen klasse beschouwt, maar weigert het stemvee onder ogen te komen als de verliezer die voor zichzelf zeker was te zullen winnen. Het zegt eigenlijk alles over de vrouw die Hillary Rodham Clinton is – ambitieus, arrogant en hovaardig tegenover het Amerikaanse electoraat. Ze voelt zich boven hen verheven, en ze hebben haar laten vallen als een baksteen. De wraak van de ‘Deplorables’ zo u wilt.

De uitgestelde speech bevatte die arrogantie wel degelijk, maar was over het algemeen genomen keurig opgesteld met de juiste toon. Niet ingewikkeld als je denkt die woorden nooit te zullen uitspreken.

Het uitstel van die woorden tot gisteravond half zes, meer dan 12 uur nadat ze eigenlijk gesproken had moeten worden, bleek vooral te wijten aan iemand die er niet toe komen kon voor zichzelf te erkennen dat ze had verloren. Toen haar verschijning uitbleef, en steeds weer uitstel van weer tien minuutjes werd aangekondigd, dacht ik werkelijk dat ze een attack had gehad, en nu in de coulissen werd opgekalefaterd teneinde nog enigszins presentabel te zijn alvorens naar een instituut te worden afgevoerd. Het was niet meer dan haar gekwetste trots die een infarct had moeten ervaren, en als er iets is dat het hoofdstuk Clinton in de Amerikaanse politiek beter kon afsluiten kan ik het zo snel niet bedenken. Want het idee dat een dergelijk narcistisch personage de krachtigste democratie ter wereld leiden moet vind ik een angstwekkend idee, en dat zou iedereen die haar nederlaag betreurt eens moeten overwegen.