Een van de meest interessante bewegingen in de USA vandaag de dag is wat er binnen de Democratische partij gebeurt.

Na het vertrek van president Obama die zijn constitutioneel maximale 8 jaar aan het roer van de USA had voltooid was Hillary Rodham Clinton (HRC) de door zowel Obama als het partij-establishment gewenste opvolger. Verdere voorzieningen werden niet getroffen, de enige tegenstander voor de Democratische nominatie in 2016 was Bernie Sanders, die ondanks een goede campagne en sterke steun uit de hoek van socialistische en collectivistische (MeToo, SJW’s, Antifa en de hele emo-caucus) sympathisanten nooit heel veel kans had die nominatie in de wacht te slepen. Teveel superdelegates hadden al besloten dat ze hun gewicht achter HRC zouden gooien, en hun stem zou op de Conventie altijd de doorslag geven.

Daarmee leek de verdeeldheid binnen de Democratische Partij in kaart te zijn.gebracht. De min of meer gematigde neoneocons waarop HRC dreef zouden haar het presidentschap bezorgen, en de linkervleugel van de partij zou weer – als onder de zelf vrij links staande Obama – amok kunnen maken en soms brokjes krijgen toegeworpen.

En toen werd Donald Trump ineens president van de USA. De ontreddering binnen de Democratische Partij was enorm, en zij wist twee jaar lang weinig anders te doen dan via de pers stampij maken. Dat lijkt ook het enige waarover de beide prominente vleugels van de Democratische Partij het eens konden worden. De eenheid leek in ieder geval bewaard te blijven in hun afkeer van de president, en wat hij vertegenwoordigt.

Desondanks kwam er geen herkenbare opvolger voor Hillary Clinton aan het roer. En de Democratische leiders in het Congres lopen allen naar de 80, en er wordt aan hun stoelpoten gezaagd. In New York werd een belangrijke kandidaat voor de opvolging van Huis-leidster namens de Democraten (fractievoorzitter zouden wij zeggen) Nancy Pelosi in de tweejaarlijkse primaries verslagen door een jonge socialiste die nauw verbonden is met Bernie Sanders. En de aandacht in de pers richtte zich daarom vervolgens op de opkomst van socialistische sentimenten binnen de Democratische Partij. En op de traditionele tweestrijd tussen twee vleugels om dominantie.

Daarmee vernauwde de blik teveel, en werd uit het oog verloren wat thans op de achtergrond gaande is: de Democratische Partij is niet verscheurd, maar uiteen aan het spatten. Omdat de traditionele gematigde middenkiezers niets meer van het gekrakeel moeten hebben:

Voor gematigde kiezers uit het midden zijn namelijk zowel de collectivisten rond Bernie Sanders als de neoneocons geen aantrekkelijke keuzes, en ze willen er niet langer mee worden geassocieerd. Afgelopen jaar vertrokken meer dan 172.000 van deze gematigde kiezers uit de Democratische Partij, en het begint een stampede te worden.

Make no mistake, the left has been greatly rattled by all this. The left’s treatment of the #WalkAway Campaign mirrors the way it reacted to the Tea Party movement. First, it ignored it, hoping it would go away. Then it moved on to minimizing and attempting ridicule, which it has done with #WalkAway. Steven Colbert and others claimed that the #WalkAway Campaign is just run by Russian bots.

De redenen zijn divers, maar de gemeenschappelijke deler is de afkeer van wat nu binnen de Democratische partij gebeurt:

Nearly every WalkAway has a unique reason for leaving the Democratic Party. Some of the most common reasons I’ve encountered are:

• The Democrat Party rejects Christian values.
• Liberal rhetoric on helping the poor does not match up with reality. For instance, Democrat-run Los Angeles now has 55,000 homeless people living on the streets.
• The left frequently denounces the armed services, law enforcement, and the American flag. Many military veterans are outraged by this.

But the wellspring of the #WalkAway movement has less to do with policy than with the realization that Democrats and the left invariably use despicable methods to achieve their goals, and without remorse. To the left, winning is all that matters.

In een ander dan een tweepartijensysteem zou dit een sterke middenpartij kunnen worden. Maar elk tweepartijen systeem neigt er toe uiteindelijk een equilibrium te vinden dat het land electoraal netjes in tweeën deelt.

Terzijde: dit is waarom landen soms linkser of rechtser zijn dan andere, ook als ze eenzelfde partijstructuur hebben.

Maar voor de korte termijn zullen deze mensen Donald Trump – die volgens traditionele politieke verdelingen redelijk nabij het politieke centrum bivakkeert – een sterke steun in de rug verlenen. Niet voor niets zijn de ratings van Trump veel hoger dan de logica en de berichtgeving in de pers zouden doen aannemen. De #WalkAways zijn zeker niet de nieuwe Republikeinen, maar ze willen in ieder geval Amerikanen zijn. En ze willen dat blijven. Wil de Democratische Partij overleven dan zal ze deze mensen moeten gaan navolgen, en de meer extreme vleugels terug hun hok in jagen. Het zal een paar jaar duren eer dat zijn beslag krijgt, maar deze beweging maakt de Democratische hysterie van dit moment op termijn een kansloos parcours.