Hoe het Britse volk tijdens UK2019 wraak nam op Jeremy Corbyn hebben we afgelopen vrijdag pas goed geconstateerd bij de smeulende resten van het Labour-narratief.

Het meest opvallende aan de verkiezingen in Engeland is niet dat de zogeheten ‘rode muur’ van Labour in het volkse noorden werd gesloopt door de enorme zetelwinst van de Conservatieven daar. Maar wel dat de enige zetel die Labour op de Conservatieven wist te veroveren die van Putney was in Londen, waar je onder een miljoen pond geen huis koopt.

Labour is onder Corbyn geen partij meer van en voor de arbeider. Wel voor een woke middenklasse, die het belangrijk vindt dat scholieren geleerd wordt hun eigen land en vooral de geschiedenis ervan te verachten, en dat er een nieuw paspoort komt waar je ‘X’ bij geslacht kunt aankruisen. Om over ongelimiteerde immigratie nog maar te zwijgen. De politieke kloof in Engeland loopt niet langer tussen arm en rijk, tussen Labour-links en Tory-rechts, maar tussen een verharde, extreem linkse en intolerante grootstedelijke elite, en zo’n beetje de rest van het land.

Je ziet het aan wie nu de straat opgaat om te protesteren tegen de verkiezingsuitslag -op zich al een gevaarlijk concept. Studenten met ‘Kill Tories’ op hun jas geschilderd en hysterische vrouwen die gillen dat Boris Johnson een fascist is. Zo’n type werd daar nog bekend mee, nadat ze voor televisiecamera’s had verklaard dat ze ‘Boris Johnson een verschrikkelijke dood toewenst’. Een telg van de gegoede middenklasse, dat kon je horen en zien. “I plan to be a doctor;” zei ze. “I plan to actually care about people. Go fuck yourself Boris Johnson. Honestly. What a cunt.”

Fijn om aan je bed te krijgen als je niet heel links bent maar wel heel ziek…

Labour verloor vier verkiezingen op rij, de laatste twee onder Corbyn. In de aanvaardingsspeech voor zijn eigen zetel sloeg hij zich op de borst dat Labour zo netjes is gebleven tijdens de campagne, terwijl het tegendeel het geval was. Het gezicht van een andere kandidaat achter hem sprak boekdelen. Een paar zinnen later pakte hij alweer in stijl onbeschaamd uit over de Tories en Johnson, die zieken en kinderen laten verrekken en islamofoob zijn, alleen geïnteresseerd in de rijken. Alles kwam door Brexit, niet door hemzelf en zeker niet door zijn prachtige programma, dat volgens hem iedere burger verwezenlijkt wil zien, op wat fascisten na. Twee dagen later kwam hij toch nog met een halfslachtig mea culpa: hij ‘nam verantwoordelijkheid’, maar herhaalde dat zijn visie van een socialistische heilstaat precies is wat iedereen wil. Na zijn historische verlies van 60 zetels sprak hij de hilarische woorden: “Wij wonnen het debat, maar helaas hebben we dat niet omgezet in een meerderheid…”

Het was de grootste verkiezingsnederlaag sinds 1935, tegenover een Conservatieve partij die de afgelopen jaren weinig meer deed dan vechtend over de vloer rollen.

Het directief dat het politbureau van Labour meteen na de verkiezingen uitvaardigde aan al dan niet van hun zetel beroofde parlementsleden: als de media naar de oorzaak van de nederlaag vragen, moet Brexit worden genoemd, en onder geen beding het verkiezingsprogramma of de partijleiding, laat staan de persoon van Jeremy Corbyn. Deze richtlijn viel natuurlijk niet geheim te houden.

Overdreven om over een politbureau te praten? Dat bestaat en heet ‘Momentum’. Een ideologische club, door Corbyn de partij in gesluisd en gerund door fanatieke Marxistische intellectuelen, met een uiterst actieve tak voor propaganda op sociale en andere media. De partijdiscipline wordt strak afgedwongen en ieder dissident geluid uit eigen gelederen bestraft. Als dat geluid van parlementariërs komt, volgt ‘deselection’: bij de eerstkomende verkiezingen mag hij of zij geen kandidaat meer zijn.

Dit regime kraakt sinds de verkiezingen; er komt van alles naar buiten. Al tijdens de verkiezingsnacht luchtte Labour-politica Caroline Flint haar hart bij de BBC. Zij was zojuist haar zetel kwijtgeraakt, die ze al 22 jaar had.

“Ik moest op twee fronten vechten,” zei ze. “Als eerste dat zoveel van mijn kiezers het idee van Jeremy Corbyn als eerste minister niet konden verdragen.”

Als tweede noemde ze Brexit.

Anna Turley verloor haar zetel in de kustplaats Redcar in Noord-Engeland – waar voor het eerst een conservatief werd gekozen – en schreef een stuk in de Independent: “I lost my seat in Redcar thanks to Jeremy Corbyn and I’m furious.”

Zij had bij de mensen aan de deur te horen gekregen dat haar partij buiten de werkelijkheid stond en een zwakke leider had, met een budgettair onhaalbaar manifest. En dat Labour bovendien kwaadaardig was geworden.

Ook parlementsleden die wel werden herkozen vinden dat Corbyn op moet krassen. Zoals Peter Kyle uit de regio Brighton. Hij had al veel eerder kritiek op de partijleider en in de leiderschapsverkiezingen van 2016 stemde hij voor een ander. Momentum had hem nog niet kaltgestellt, waarschijnlijk vanwege de enorme meerderheid die hij geniet in zijn district.

Hij tweette: “In het hele land werd onvrede over onze leiders en hun incompetentie veel en veel vaker genoemd door kiezers dan Brexit. Dit was hetzelfde in Remain en Leave kiesdistricten. To blame Brexit is to miss the point. There would be no Brexit if Labour had had credible leadership in the 2016 referendum…”

En dan Ian Murray, de enige van de zeven Labour parlementariërs in Schotland die zijn zetel niet verloor: “Mijn team en ik klopten bij 11.000 mensen aan, en overal begonnen ze over Corbyn. Nergens over Brexit. For the sake of the Labour party, but more importantly for the sake of the country, not only does the person (Corbyn) have to go, but the policy and the ideology has to go as well.”

Corbyn is een gevaarlijke extremist, bevriend met terroristen over de hele wereld die hij steevast als ‘vrijheidsstrijders’ ziet: “zonder de IRA geen vrede”. Fan van kwalijke regimes zoals die van Venezuela en Iran. Samen met de zo mogelijk nog gevaarlijkere extremisten om hem heen heeft hij de Labourpartij om zeep geholpen, of althans bijna. En dan is hij ook nog eens een bijzonder onaangenaam mens. Iedere Engelsman weet wat je bedoelt als je vinnig tegen hem zegt ‘can I finish?’ Dat is wat Corbyn journalisten toebijt die het wagen hem in de rede te vallen als zijn antwoord te lang is, of geen antwoord op de gestelde vraag.

Hij heeft met zijn trawanten als rattenvangers geprobeerd het volk te lokken naar een radicale en tot mislukken gedoemde versie van socialisme, vooral door gouden bergen

te beloven. Dat bleek een grove onderschatting van de kiezer en ontplofte in zijn gezicht. De man van de straat heeft wraak genomen. Na meer dan drie jaar voor domoor en racist te zijn uitgemaakt, niet alleen vanwege Brexit, maar ook omdat hij vraagtekens zet bij zaken als immigratie, terrorisme, het ontkennen van geslachten, enzovoort. De Britse columnist Brendan O’Neill spreekt over ‘the revenge of democracy’. En dit was de kop van de Daily Mail zaterdag: “De Corbynites verloren omdat ze werkend Engeland haten, en dat gevoel is wederkerig.”

Terwijl veel van zijn eigen parlementariërs hem niet moeten, werd Jeremy Corbyn door gelijkgestemde politici over de hele wereld toegejuicht als een veelbelovende leider van Groot-Brittannië. Bijvoorbeeld door Bernie Sanders en Nancy Pelosi, die meer dan eens overkwam om hem een hart onder de riem te steken…

De extreem linkse dorpsgek van de Franse politiek, Jean-Luc Mélenchon, is ook een enorme fan van Corbyn. Hij schreef dat niet alleen de opperrabbijn van Engeland – die aanraadde niet op Labour te stemmen – maar ook de Israëlische politieke partij Likoed schuldig zijn aan Corbyn’s nederlaag. Het kan altijd nog gekker…

Afgelopen zondag verklaarde Frans Timmermans bij Buitenhof dat hij had gehoopt op een overwinning van Corbyn. Misschien omdat het Brexit-referendum het enige referendum ooit over de EU dreigt te worden, dat de EU niet kon terugdraaien of negeren? Of over kon laten doen omdat het resultaat Brussel niet bevalt…

Iedere andere Labourleider die een flinke verkiezingsnederlaag leed, stapte de dag daarna op. Zo niet Corbyn. Hij beloofde wel vóór de volgende verkiezingen zijn biezen te pakken, maar wil voor onbestemde tijd aanblijven – waarschijnlijk om zijn extreme gedachtegoed voorgoed in de partij te beitelen. Dat zou dan definitief het einde van Labour zijn.

Met Corbyn lijdt de harde kern van Labour aan cognitieve dissonantie: ze zijn er zo van overtuigd dat iedereen hetzelfde wil als zij -omdat dat het enige juiste is, dat ze zelfs na deze uitslag nog niet willen accepteren dat de werkelijkheid anders is… Als het volk jou niet wil kiezen, moet jij een ander volk kiezen – om Bertold Brecht te parafraseren. Vandaar misschien dat hameren op onbeperkte immigratie, dat we ook van andere landen kennen…

Er blijkt een Corbyn street in Engeland te bestaan, in het stadje Dudley, een kiesdistrict dat Labour verspeelde. De straat haalde al in verschillende landen het nieuws, omdat bewoners van die naam afwillen. “House prices in this area are already struggling,” zei één van hen. “The last thing we need is potential buyers being put off by the street name. Because when you think Corbyn, you think of racism and failure.”

---

Alexander van der Meer is correspondent van onder andere Veren of Lood in Frankrijk.

Meer over Labour op Veren of Lood vindt U hier.