De verkiezingen zijn dan nipt gewonnen door de VVD, de PvdA voelt zich ook winnaar. En dat zullen we weten ook.

Je vraagt je als keurig net mens momenteel af, of je je meer zorgen moet maken over de plannen die de losgaande PvdA-politici in het openbaar ventileren, of welke zij slinks in achterkamertjes voorbereiden. Ik denk bij dat laatste dan vooral aan dat prachtige voorbeeld van menslievendheid: het Kinderpardon. Horen we niks over, en dat vind ik heel verontrustend. Bij het Generaal Pardon dat in 2006 door de Tweede Kamer werd afgekondigd, nog voor er zelfs maar een kabinet geformeerd was, werd prompt na de verkiezingsdag een groot offensief ontketend. Dat we er nu niets over horen suggereert dat het ditmaal in stilte wordt geregeld, of dat men er zeker van is het bij de kabinetsformatie te kunnen binnenslepen.

Heel verontrustend.

Al voor 12 september zeiden verstandige lieden, dat als je op Diederik Samsom stemde, je er de PvdA gratis bijkreeg. Gistermorgen werd dat nog maar eens gedemonstreerd door wethouder Duivesteijn van Almere. Op de radio verkondigde hij als zijn weloverwogen mening, dat het stadium dat de multiculturele samenleving nu heeft bereikt eigenlijk schreeuwt om een allochtone voorzitter van de Tweede Kamer. Zoals bijvoorbeeld zijn partijgenote Khadija Arib:

‘Ik kan me voorstellen dat we nu ook eens eindelijk een allochtone voorzitter krijgen.’

Eindelijk.

In de commentaren die ik hier vervolgens over las, overheerste de mening dat Duivesteijn zijn partijgenote met zijn uitspraak geen dienst bewezen had. Niet alleen verkleinde hij haar kansen (in geval ze inderdaad de ambitie had, wat geen openbare kennis is) hiermee eerder, maar bovendien werd het ook gekenschetst als beledigend. Waaraan ik nog zou willen toevoegen, dat zoals de heer Duivesteijn het dienstig achtte mevrouw Arib een openbare aansporing te geven dat op mij zacht gezegd nogal paternalistisch overkomt.

Ongetwijfeld goed bedoeld allemaal, maar de enige die zich mogelijk het recht zou kunnen aanmeten zich hier op deze wijze mee te bemoeien is de fractievoorzitter van de PvdA. Maar: Didi heeft er niets over gezegd. Wel is het tijd dat Didi wethouder D. duidelijk maakt, dat als deze echt in het kabinet wil komen, hij over dit soort dingen zijn smoel moet houden.

Wat mij vooral opvalt aan de baantjes die progressieve politici hun multiculturele protegés toespelen, is dat ze een hoge symbolische waarde hebben, maar weinig praktische macht. Op dat gebied wacht ons trouwens nog een drukke tijd, want aangezien de stadsdelen in Amsterdam worden opgeheven, moeten binnenkort een paar cohorten Amsterdamse volkswijkbestuurders nog aan een baantje worden geholpen. Tegen een sub-Balkenende-norm Plus!-beloningspakket, dat spreekt. Het is maar een gedachtesprong.

Is iemand bekend met een allochtone PvdA-politicus die men een mooie baan toeschoof waarin deze werkelijk macht en invloed heeft? Een ministerspost of zo minimaal? Ik niet. Kamerlid valt sowieso niet onder deze definitie, daarvoor zorgt de fractiediscipline wel. Daar is Nehabat Albayrak de afgelopen jaren wel achter gekomen. Albayrak stond in 2006 2e op de kieslijst van de PvdA, maar toen de formatie aan de poppetjes toe was, kreeg poppetje Albayrak slechts een post als staatssecretaris.

Dat van de zeven PvdA-ministers de vrouwen vooral van buiten de fractie werden gehaald was natuurlijk al pijnlijk genoeg, maar dat een paar lager staande mannen het wel tot minister schopten vond ik plaatsvervangend gênant. Niet dat ik vond dat ze geschikt was als minister, maar waarom dan op plaats twee gezet? Precies, meer dan een uithangbord was ze niet, en is ze ook nooit geworden. De afgelopen jaren schitterde ze vooral door met boos gekef bij politieke praatprogramma’s aan te schuiven. Bij de leiderschapsverkiezing van de PvdA dit voorjaar haalde ze – heel illustratief – slechts 3% van de stemmen. Zielig, eigenlijk.

Nog zo’n uithangbord is de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb. Keurige, vriendelijke man. Wethouder in Amsterdam geweest, daarna een jaartje staatssecretaris (!) van Sociale Zaken omdat Wouter Bos het niet aandurfde hem een ministerschap toe te vertrouwen. Vervolgens echter wilde de PvdA een statement maken, en werd hij fluks verheven tot burgemeester van Rotterdam, waarvoor hij eigenlijk te weinig ervaring had om er voor in aanmerking te komen. Maar is hij meer dan een uithangbord? Als u in Rotterdam iets regelen wilt, dan moet u bij het raadslid Peter van Heemst zijn. Abou zetelt in het stadhuis, en tekent wat hem wordt voorgelegd.

En nu wil die Duivesteijn dus dat een vrouwelijke allochtoon wordt verheven tot voorzitster van de Tweede Kamer. Want dat staat zo leuk, fleurig en zo. Wat niet wegneemt dat het vooral een signaalfunctie is, want echte macht is er vrijwel niet aan verbonden. Het zal je maar gebeuren, dat iemand je voordraagt als uithangbord, om een beetje erbij te hangen en te klapperen in de aanwakkerende tegenwind voor het multiculturalisme.

Ik zou het niet nemen, mevrouw Arib!! Trek uw meest puntige laarzen aan, en schop … Ahum, u begrijpt het neem ik aan. Als u geen respect krijgt, wil afdwingen op een manier die oud-Schilderswijker Adri Duivesteijn beter begrijpt misschien wèl helpen. Al was het alleen maar om te demonstreren dat u geen schaapachtig voorzitster zou zijn die zich zo maar door een uit Den Haag verbannen straatschoffie laat koeioneren.

Go!

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.