Nu heb ik `uit de kast komen` altijd een onsmakelijke uitdrukking gevonden, maar dat anderen proberen je als een slak uit je veilige huisje te trekken beschouw ik als een vorm van mishandeling.

Zodat het verhaal dat dit weekend naar buiten kwam over een school in Gorinchem me werkelijk deed kotsen:

De Onderwijsinspectie gaat onderzoek doen naar de reformatorische Gomarus Scholengemeenschap in Gorinchem. Aanleiding is een artikel in NRC Handelsblad, waarin oud-leerlingen vertellen dat ze gedwongen zijn hun homoseksuele gevoelens ‘op te biechten’ aan hun ouders, terwijl ze daar zelf niet aan toe waren.

Hiermee is moreel zóveel mis, dat mijn eerste reactie was, toen ik ergens de vraag voorbij zag komen wat te doen met de mensen die hiervoor verantwoordelijk zijn: een uitgebreid beroepsverbod, met heel nadrukkelijk de aantekening dat deze mensen nooit meer met jonge mensen zouden mogen werken.

De oud-leerlingen zeggen in de krant dat ze de keuze kregen om het zelf aan hun ouders te vertellen, of dat de school dat zou doen. “Je ouders staan al bij de balie”, kregen ze te horen. Toen ze in paniek raakten en weg wilden, draaide de zorgcoördinator de deur van de kamer op slot.

Het zijn de pretenties voor anderen te zullen regelen waar mensen zelf nog over aarzelen die me het meest tegenstaat. Die houding van: ´wij weten beter wat goed voor je is in jouw situatie dan jijzelf´. Het is een herkenbare variant van: “later zul je ons er dankbaar voor zijn.” Het is dat soort paternalisme waar ik toch al allergisch voor ben, zeker als het gaat over een in religieuze kringen zo gevoelig persoonlijk onderwerp als seksuele oriëntatie. Je kinderen daarin begeleiden vraagt meer dan mensen vaak beseffen, is mijn eigen ervaring.

Wilde de school er op tijd bij zijn, zodat er nog een genezingstraject zou kunnen worden gestart? Het is het soort verdenkingen dat je krijgt als je er wat verder over doordenkt. Waar ik ook mee zat was de vraag: `hoe bepaalde de school of voor een leerling dit probleem een rol speelde´? Werkte men met lokhomo’s, onbetrouwbare vertrouwenspersonen of ging men af op kledingvoorkeuren, kapsels en keuze van vrienden? Dit laatste is geen vraag zonder belang, want het raakt aan wat men tegenwoordig moet doen om de eigen privacy te garanderen. Met welk signaal treedt je als adolescent voortaan de wereld tegemoet? Welke signalen wens je uit te zenden??

Het hele dwangmatig-klikkerige heeft een sterk 19-eeuwse spruitjesgeur om zich heen hangen. Dat de school de veiligheid van de omgeving van haar leerlingen hoger aansloeg (je weet nooit hoe gevaarlijk die homoseksueel gerichten voor hun naasten zijn, ‘homo’ is besmettelijk, zeggen sommigen) dan van die leerlingen zelf, is wat mij het idee ‘beroepsverbod’ aan de hand deed. Als je in zo’n positie niet beseft waar de prioriteiten liggen, en waar je loyaliteit geacht wordt te liggen, dan ben je daar niet op je plek, en moet je er weg. Waren ‘die Gedanken´ niet vrij? Niet in het bekrompen Gorkum anno 2021. `Niet veilig´, was de reactie van de politiek. Correct. De gang van zaken zoals de NOS die beschrijft is al van een even grote verwerpelijkheid, en beschaamd vertrouwen.

Twee van hen vertellen hoe ze in 2016 hun gevoelens deelden met een vertrouwenspersoon. Vervolgens moesten ze allebei apart bij de zorgcoördinator van de school komen. Die zei dat ze het aan hun ouders moesten vertellen. “Je kan kiezen: of jij vertelt het, of wij doen dat.”

Minder correct is dat een aantal politieke partijen dit prompt koppelt aan morrelen vaan de vrijheid van onderwijs:

Kamerlid Kuiken van de PvdA noemt het “intens verdrietig en traumatisch voor de leerlingen”. Haar partij wil al langer een herziening van artikel 23 van de Grondwet, dat de vrijheid van onderwijs regelt
“Dat we dit in 2021 nog accepteren is onacceptabel”, vindt Kuiken. Haar collega Kwint van de SP noemt het “door de overheid gesubsidieerde kindermishandeling”. Ook de SP vindt het tijd om de vrijheid van onderwijs tegen het licht te houden.

De staatsomroep presenteert dit al bijna net zo onbeschaamd als die zorgcoördinator van het Gomarus, die haar kans schoon zag haar eigen preoccupaties op anderen te projecteren. Ook dàt geeft een erg onveilig gevoel.