De houding van Erdogan cs over Mosul laat niets over aan de fantasie: Turkije laat zich er niet buiten houden. Slecht nieuws, en levensgevaarlijk.

Dit weekend was op het NOS-journaal te zien hoe Erdogan de internationale pers toesprak over de Turkse bemoeienis in Noord-Irak. Dit is geen extra grensbewaking – Mosul ligt ruim 300 kilometer van de Turkse grens.

Alsof de Deense regering besluit in te grijpen bij ongeregeldheden in Friesland. Of andersom.

Daar voegt de redactie van imbeciel Nederland (NOS) dan opgewekt aan toe:

Turkije vreest dat het zijn invloed in de regio rond Mosul verliest als sjiieten daar de macht overnemen. Mosul is overwegend soennitisch en maakte eens deel uit van het Ottomaanse Rijk.

Dat was Syrië ook. Ik wil maar zeggen: dat is absoluut geen argument. Mosul is de grootste stad van Irak. Als Turkije er enige invloed heeft, is dat te wijten aan onzorgvuldigheid van de Amerikanen na de laatste Irak-oorlog. Het is eenvoudig een ongezond principe, en een recept voor een herschikking van het Midden Oosten die in niemands belang is – behalve in dat van Turkije. De omgeving van Mosul is immers rijk aan olie.

In Bagdad heeft de Amerikaanse minister Carter van Defensie met de Iraakse premier Abadi overlegd over de slag om Mosul. De Verenigde Staten willen dat Turkije wordt betrokken bij het offensief, maar Abadi wil geen Turkse hulp bij de strijd.
Turkije wil al langer een actieve rol bij de strijd om de IS-stad, maar Abadi herhaalde vandaag dat hij daar geen behoefte aan heeft, althans voorlopig. “Maar zodra we hulp nodig hebben, zullen we die inroepen van Turkije of andere landen in de buurt.”
Gisteren zei Carter nog dat de Turkse en Iraakse regering een principe-akkoord hadden gesloten over Turkse betrokkenheid. De soennitische Turken zijn bang dat de Koerdische strijders en sjiitische moslims in het machtsvacuüm springen dat ontstaat bij de bevrijding van Mosul.

Het geschipper van de USA laat zien hoe zwak de regering-Obama staat als het gaat om de Turkse bondgenoot. Het afgelopen jaar is Turkije al een aantal malen met Washington in aanvaring gekomen omdat haar politieke zetten de Amerikaanse politiek doorkruisen. Daarbij gaat het niet om kleine dingen: de invasie van Noord-Irak is een ernstig probleem dat op termijn kan leiden tot een grote confrontatie met door Rusland gesteund Syrië. Maar het verdrag over de Russische gasleiding door Turkije naar Europa zal Putin wel enige tijd rustig houden, moet men in Ankara hebben gedacht. Maar in de USA hoorde men het State Department tandenknarsen: deels was de Syrische burgeroorlog een gevolg van de Amerikaanse wens een gasleiding van Quatar naar de EU te trekken – om de EU minder afhankelijk te maken van Russisch gas.

Mosul is opnieuw zo’n voorbeeld van solistisch Turks optreden. Dat Erdogan daarbij aankondigt dat Turkije de soennieten in Mosul beschermen wil, zou alle alarmbellen hebben moeten doen afgaan. Er zitten soennieten in Mosul, en die lopen risico’s. Dat heeft te maken met de sjiitische milities, maar die zijn trouw aan Iran en de regering in Bagdad: en die wil Turkije uit Mosul houden. Het waarom vraagt geen uitleg, het verhaal is de uitleg zelf. Turkije kijkt al langer met een begerig oog naar Mosul, omdat het de meest logische manier is waarop Turkije terug zou kunnen keren in het MO.

Na de Eerste Wereldoorlog werd het Osmaanse Rijk ontbonden, en Turkije voelt zich de erfopvolger. De hernieuwde in bezit name van Mosul is de opmaat naar een proces waarop echt niemand zal zitten te wachten: een Turkse overheersing van Arabieren door Turken. Bij de ontbinding van het Osmaanse Rijk was dit nu juist een van de weinige zaken die goed werd opgelost. Een herhaling van de problematiek die leidde tot die ontbinding is in niemands belang, behalve die van de ‘Turkse sultan’.

Dat de NATO daardoor steeds dieper het Arabische moeras zal worden ingezogen is niets om blij mee te zijn: het is de hoogste tijd de Turken de NATO uit te zetten.