Turkije en haar expansionisme -3- Griekenland, Cyprus, gas
Turkije is thans op veel fronten actief om territoriale uitbreiding te bewerkstelligen. Uitbreidingen waarvan president Erdogan vindt dat hiermee historisch onrecht wordt hersteld.
– Korte overzichtsserie om U up to date te houden –
Turkije probeert thans de haar toegewezen internationale zeegrenzen op te rekken, ten koste van Cyprus. Aangezien de EU te laf lijkt om zich er daadwerkelijk mee te willen bemoeien – er wordt gesproken over sancties, maar men laat de Cyprioten verder in hun hemd staan, moet Cyprus het in de praktijk zelf zien op te lossen. En dat terwijl Cyprus volgens de geldende regels als geheel lid van de EU wordt geacht te zijn..
Turkije heeft in 1974 het noorden van Cyprus bezet. Het land doet boringen in de zeebodem waar het volgens de EU en de regering van lidstaat Cyprus niet mag boren. Turkije stelt dat het naar gas boort in het Turkse continentale plat en bovendien de rechten van de Turkssprekende Cyprioten in het bezette noorden vertegenwoordigt.
Cyprus stapt daarom nu naar het internationaal gerechtshof vanwege de boringen door Turkije in het Cypriotische deel van het continentaal plat in de oostelijke Middellandse Zee. dat dat Hof Cyprus in het gelik zal stellen lijkt weinig twijfel te lijden – dat Turkije zich er niets van aan zal trekken is al vrijwel even zeker.
Nu heeft Turkije op Cyprus een voet aan de grond met de alleen door Ankara erkende Republiek Noord-Cyprus, hetgeen een toekomstige oplossing compliceren kan. Na de Turkse inval van 1974 heeft Turkije stelselmatig alle herenigingspogingen weten te frustreren, en nu er in het oostelijk deel van de Middellandse Zee gas in de zeebodem blijkt te zitten is een afscheid van Turkije verder weg dan ooit.
Niettemin is opvallend dat de Turkse boringen in de Zwarte Zee zoveel recenter zijn begonnen dan die rond Noord-Cyprus. Internationale tijdschriften voor politieke analyses schrijven daar bijvoorbeeld over:
Turkey is seeking to rewrite the rules in the Eastern Mediterranean. Last week, the Turkish government signed a maritime agreement with one of Libya’s two aspiring governments that strengthens Turkey’s position in the region. While legally ambiguous and fraught with logistical challenges, the deal represents Turkey’s latest effort to assert its dominance in the Eastern Mediterranean, to capitalize on the region’s energy resources and to restore the regional influence it lost over a century ago when the Ottoman Empire fell.
En:
Turkey has struggled to match its Mediterranean peers. Its seismic surveying vessels and deep-sea drills have cost Ankara over $1 billion in the past decade, and yet they have not yielded any oil or gas discoveries. Apparently devoid of such resources along its 994-mile (1,600-kilometer) Mediterranean coastline and with growing demand for and dependence on imported oil and gas, Turkey has been compelled to drill in waters that neighboring governments, namely Greece and Greek Cyprus, argue are part of their sovereign EEZ[1]s.
Wel is heel duidelijk wat de Turkse expansiedrang als volgende doelwit zal kiezen als de reactie uit Brussel even lauw blijft als nu. De bodem van de Egeïsche Zee wordt eveneens geacht olie- en gas rijk te zijn, en het Griekse bezit van de eilanden van de Ionische kust is Turkije al langer een doorn in het oog. De annexatie van enige van de grotere eilanden zou direct al de grenzen van de EEZ’s opnieuw trekken. Zoals ook het gevolg zou kunnen zijn van het omstreden zeeverdrag tussen de Ankara en de GNA-regering in Tripolis. Alleen – zoals u op de kaart hierboven ziet – trekt dat lijnen over eilanden waarvan het Griekse bezit wat de internationale gemeenschap betreft onomstreden is. In die Turks-Libische deal komen ook de Turkse energiebalnge en haar activiteiten in Libië samen
The agreement demarcates new, “equitable” maritime zones, on which both sides exercise sovereignty. The Turkish government hinted that the maritime deal would lead to lucrative oil and gas contracts off the Libyan coast, hydrocarbon exploration activities that would also support Libya’s economic recovery after its civil war, and even a Turkish base in western Libya to increase security cooperation
Waar de verhoudingen met Griekenland (dat haar etnisch-verbonden zusterstaat Cyprus helpt waar het kan) niet erger dan ijzig zijn, escaleert thans de situatie met (zee)buurland Egypte in Libië al. Hoe de EU er op reageren zal? Daarop kom ik nog terug bij de behandeling van de Turkse attitude tegenover de EU en haar kennelijke doelen in die richting. De ondertekening door Cyprus, Griekenland en Israël van een gezamenlijk transportverdrag van natuurlijk gas naar de EU is in Ankara dan ook niet goed gevallen.
Opvallend is ook dat de Amerikaanse regering Cypriotische militairen heeft opgenomen in een internationaal trainingsprogramma, tot grote woede van de regering Erdogan:
Turkey criticized the U.S. on July 8 for including Greek Cyprusin its International Military Education and Training Program.
Dat Griekenland binnen de EU weinig succesvol tegen Turkije ageert is een publiek geheim, hetgeen ook alles te maken heeft met het wederzijdse gevoel van erfvijandschap tussen Grieken en Turken. Wat recent in de Griekse politiek nog tot een nationalistische uitbarsting leidde toen bleek dat de regering-Mitsotakis in het geheim met Ankara onderhandelde.
- Exclusive Economic Zone
Nieuws over Turkije (hier) onder Erdogan op Veren of Lood vindt u hier. Meer delen van deze serie ‘Turkije en haar expansionisme’ vindt u hier. Over Cyprus en gas vindt u meer onder de links.
Wanneer je exploratie vaartuigen een militair escort (zie foto) nodig hebben zegt dat al genoeg.
Mooie update! – De Turken moeten wel ergens hun Lira’s vandaan krijgen. Waarschijnlijk zit naast gas ook een ander belangrijk potentieel aan delfstoffen (bauxiet, perliet). Dus uitbreiding van zeegebied van Turkije. Ook de openlijk vechtende troepen in Libië, Sirië, en Irak kosten Lira’s. Daarnaast is Turkije betrokken bij de ruzie Armenië en Azerbeidzjan over Nagorno-Karabach (In Azerbeidzjan spreken ze Turks en een groot deel van de bevolking is – net als in Turkije – moslim. En met de Armenen heeft Turkije niet zoveel op weten we). Zwijgende Nato en zwijgende EU. Wie zwijgt stemt toe….
Dat sterke machtsblok, wat we volgens de Eurofielen zo hard nodig hebben zwelgt weer eens in incompetentie en absoluut ontbreken van daadkracht als het gaat om de bescherming van lidstaten.