Een verblijfsvergunning blijkt onmogelijk om te zetten tot tuigverwijdering. Zelfs als er nauwelijks juridische belemmeringen zijn.

De Telegraaf heeft vanmorgen een zeer lezenswaardig artikeltje over het uitzetten van een Marokkaanse asociaal die hier in Nederland al veertig jaar lang de boel bederft voor iedereen die met hem te maken heeft. Ondanks een saldo van 19,5 jaar cel op een totaal van die veertig jaar verblijf blijkt de Nederlandse overheid enorme moeite te hebben de man krijt te raken. Ook al heeft hij alleen de Marokkaanse nationaliteit.

Deze 47-jarige man – die ook nog als bijzonder agressief te boek staat – leidt sinds 1985 het leven van een zwaarverslaafde junk.

„Met zijn handelwijze heeft hij de maatschappij veel schade berokkend en buiten twijfel is dat hij de slachtoffers van zijn geweldsfeiten leed en angst heeft aangedaan. Van enige nuttige bijdrage aan de Nederlandse samenleving is niets gebleken”, aldus de rechtbank in Den Haag in een vrijdag gepubliceerd vonnis. Daarmee wees de rechtbank het bezwaar tegen het intrekken van zijn ’verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd’, zoals het papiertje officieel heet, naar de prullenmand.

Heel fijn, maar waarom kon di zo lang duren?

Omdat nooit werd gecheckt of iemand in aanmerking komen kon voor uitzetting is daarop het simpele antwoord. En dit is heel tekenend voor de manierwaarop bij justitie sinds jaar en dag met criminelen wordt omgegaan: die zijn meer hulpbehoevend dan bestraffenswaardig. Ik kan althans geen beter argument vinden voor het stelselmatige negeren van de juridische mogelijkheden de maatschappij te beschermen tegen dit soor uitschot.

Ook was er geen automatische koppeling tussen justitie en de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Het ministerie van Veiligheid en Justitie (ai!) zegt dat die er nu wel is. Als een vreemdeling onherroepelijk veroordeeld wordt, krijgt de IND daar nu informatie van. Het zou fijn zijn als V&J dan ook nog zou weten waar de benodigde foirmulieren zich bevinden – het zijn net bonnetjes, nietwaar?

Dit geheel lijkt weer te berusten op het eeuwige zieligheidsargument – en de hoop dat iemand ooit nog het licht zal zien. De eeuwige aandrang iedereen te kunnen redden dient een ministerieals V&J eenvoudig niet als leidraad te hebben. Als men daar zo ver van de wereld af staat is het de hoogste tijd het te vervangen door een groep mensen die er meer ervaring mee heeft.