Dreigend klonk het van uit de kringen van de gutmenschen afgelopen week, dat een vermindering van het budget voor ontwikkelingsgeld wel eens een tsunami van gelukszoekers kon ontketenen.  Een bijzondere gedachte.

Om te beginnen veronderstelt dat, dat de schatting die de Nederlandse burger jaarlijks overmaakt aan ontwikkelingslanden dermate groot is, dat het voldoende is om de potentiële vloedgolf van asprirant-migranten tegen te houden. Jantje Brinkers die zijn duim in de dijk houdt is een onder Amerikanen populair sprookje om hun kinderen uit te leggen hoe kwetsbaar ons land is voor een dijkdoorbraak, maar in verband met het tegenhouden van een migrantenstroom lijkt het vooral op een gênante zelfoverschatting te wijzen.

Voorts, als de Nederlandse bijdrage inderdaad van een dergelijke doorslaggevend belang zou blijken, is er toch wel iets heel vreemds aan de hand. Alsof de Nederlandse bijdrage wereldwijd in absolute zin zo enorm is. Bovendien, dat onder vorige kabinetten het aantal landen dat hulp ontvangt al drastisch is beperkt, zonder noemenswaardige extra effecten vanuit de landen waaruit we ons terugtrokken, ontkracht deze mythe eigenlijk al voldoende. Maar er is meer.

Àls er een stroom op gang komt, is het er een van ontwikkelingswerkers die huiswaarts moeten keren, omdat hun verblijf niet langer door ons gefinancierd wordt. Inderdaad heel treurig, als je jarenlang groeiende massa’s mensen heel idealistisch van voedsel hebt helpen voorzien, maar het is niet anders.

Maar dan die potentiële migranten zelf. Dat dezen via Turkije of per schip proberen naar Europa te komen heeft een eigen logica, maar dan verwacht je dat het gros aankomt op de kusten van de Middellandse Zee. Echter, hoe kwamen al die asielzoekers die jarenlang met vliegtuigen vol op Schiphol landden eigenlijk in Nederland terecht? Ook thans nog gaat het hierbij om vele duizenden per jaar.

Vliegtuigen en verstekelingen gaan slecht samen, de enkeling die het zo probeerde moest op onze nationale luchthaven vaak stijf bevroren uit het landingsgestel worden gehaald, en de verhalen over hen die zich bij het vertrek onvoldoende stevig vasthielden heb ik met gepaste afschuw tot mij genomen.

En niet alleen dat er zoveel met het vliegtuig komen, maar eenmaal aangekomen blijken zij uitstekend op de hoogte van de procedure, welke rechten zij hebben, en tot wie zich te wenden. Wie speelden hierbij voor touroperator? Heel vaak zijn juist diezelfde mensen, die als ontwikkelingswerker actief waren, hiervan de oorsprong. En dan niet na listig te zijn ondervraagd door de migrant in spé, maar op initiatief van onze zendelingen voor een beter leven zelf.

Wie hierover even nadenkt kan niet anders dan tot de conclusie komen dat een vermindering van de ontwikkelingssubsidiëring slechts kan leiden tot minder asielzoekers. Zo snijdt het mes aan twee kanten.

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.