Het verzet tegen het presidentschap van Donald Trump begint tekenen van metaalmoeheid te vertonen. Ook door een verstandige koerswijziging.

Donald Trump heeft afgelopen maand een kleine koerscorrectie toegepast die niet iedereen ontgaan is, en elke gedachte aan verzet vanuit Amerikaanse en westerse militaire kringen heeft gesmoord. Hij heeft zijn commentaar op NATO gematigd. Overigens zonder de basis daaronder, dat de Europeanen best wat meer mogen bijdragen, te verminderen. gezien de historisch gegroeide situatie kan dat moeilijk worden tegengesproken, en een criticus als De Hoop Scheffer roept nu op eendrachtig achter Trump te gaan staan. Dat is belangrijk, want het is een teken van acceptatie van een veranderde win uit Washington. Ongetwijfeld hoopt men hem tot verdere koerswijzigingen te kunnen verleiden, maar voor het moment is men gerustgesteld.

Andere dwaze beschuldigingen, als zou Trump antisemitische tendensen ondersteunen, werden al eerder ontzenuwd – dat een deel van zijn eigen familie joods is zou afdoende moeten zijn geweest voor verstandige mensen, maar er zat een mechanisme achter: de linkse kerk heeft wereldwijd excuses nodig, en antisemitisme wordt traditioneel met ‘rechts’ vereenzelvigd. Dit wijst op een Europese link met deze waanzin, die door de Britse Times-columniste Melanie Phillips eerder deze week vernietigend werd ontleed.

Wat resteert is de hysterie die door de Democratische idiotarians wordt aangezwengeld, onder andere in het Amerikaanse Congres. Hier wordt de Democratische hysterie beschamend. Dat Sessions als senator met de Russen sprak is niet vreemd, bovendien werd de ontmoeting geregeld via de regering-Obama.En dat hij er tijdens de ondervraging in het Congres die aan benoemingen vooraf gaat niet op die manier op in ging is ongelukkig maar niet bijzonder. Dat Poetin in de ogen van veel Amerikaanse politici intussen tot wereldwijde Satan en poppenspeler is verheven zegt meer over de eigen onzekerheid dan over de werkelijkheid. De mededeling van Sessions dat hij zich volledig buiten ieder verder onderzoek waarbij Rusland een rol zou kunnen spelen houden zal is netjes, en giet olie op de golven. Maar was dit echt nodig? Normaal gesproken niet.

De voor velen onverwachte nederlaag van Clinton in november speelt hierbij nog steeds een hoofdrol. De oproepen aan Sessions om af te treden echo’en vooral de framing tijdens zijn benoeming, dat hij een racist zou zijn. Sessions is een doelwit, en vermoedelijk zal hij dat blijven. Ook dat zegt meer over de Democratische politieke armoede van het moment dan over de realiteit (zoals deze screenshots van Teletext alles zeggen over het trauma van de NOS).

Uit alles blijkt dat de Democratische partij totaal niet is voorbereid op de politieke werkelijkheid van dit moment, en ook niet bereid is daar energie in te steken. Voor de USA is dat een slechte zaak; elk land wordt beter van een krachtige oppositie met gezonde ideeën. De rustige constructieve speech die Trump deze week voor het verzamelde Congres hield was een fraai staaltje handreiken, maar de Democraten lijken niet in staat daar al mee om te gaan. Daarmee ridiculiseert de partij zich. En dat wordt versterkt door de grassroots-beweging die men nu over het hele land met Soros-geld probeert op te zetten, in navolging van de Republikeinse Tea party.

Moet je daar als Democratisch prominent in mee gaan? Die vraag wordt nog te weinig gesteld, en dat is een signaal dat binnen de Democraten te weinig wordt beseft dat het tijd is voor een wisseling van de wacht. Voortgaand verzet is niet alleen zinloos, het is een blokkade tegen vooruitgang en een gezond dualisme. De Democratische nederlagen tegen Nixon werden gevolgd door een zeker realiteitsbesef, al was de verkiezing van Jimmy Carter daarvan geen al te best voorbeeld. Maar vasthouden aan de Clinton-dynastie is het domste wat men in de USA nu doen kan. Een Democraat die daartegen in opstand komt en de partij daar achter weet te krijgen zal het nog ver brengen, maar een dergelijk persoon is nog niet in zicht. Het wordt afwachten hoe lang de Democraten nodig hebben om weer bij zinnen te raken; de voortekenen daarvoor zijn helaas niet gunstig.