Het voorstel van president Trump om Obamacare op belangrijke punten te wijzigen werd vrijdag door hem teruggetrokken toen bleek dat er geen meerderheid voor zou zijn.

De nederlaag van president Trump in het Congres leek hem echter maar weinig te deren afgelopen weekend. Markeert dit een verandering van aanpak door het Witte Huis?

Het commentaar van Donald Trump was opmerkelijk vrolijk afgelopen vrijdag. Hij leek de nederlaag in het Congres van de herziening van Obamacare zelfs te verwelkomen. Zijn mededeling dat hij ook geen nieuwe herziening naar het Congres zal sturen tot de Democraten hem op hun knieën komen smeken om een compromis getuigde eerder van groot zelfvertrouwen dan van iemand die een hoeksteen onder zijn beleid zag wegslaan.

Obamacare staat volgens Trump op instorten, en die ineenstorting zullen de Democraten dan volledig op hun eigen conto moeten nemen. Bovendien: Trump had het over iets dat volgend jaar gebeuren zal. De traagheid van dergelijke processen in aanmerking genomen zou dat best eens twee tot drie jaar kunnen worden: precies op tijd voor president Trump om breeduit te kunnen uitventen in de campagne voor herverkiezing die eind 2018 al van start zal gaan. Als de Democraten door de omstandigheden gedwongen begin 2019 onder het presidentiële juk door moeten dan hebben zij weinig waarmee ze de kiezers het daarop volgende jaar zullen kunnen overtuigen.

Resteert de vraag hoe realistisch een dergelijk scenario is? Meer dan u wellicht denkt. Dat de Democraten deze herziening en bloc afwezen had tenslotte alles te maken met partijpolitiek. Ook binnen de Democratische partij bestaan grote reserves tegen de manier waarop Obamacare een gezicht heeft laten zien dat een groot deel van de Amerikanen slecht uitkomt of onsympathiek is. De gok om het in eerste instantie aan de Republikeinen over te laten zodat hen de uiteindelijke blaam zou treffen voor een slecht functionerende zorg komt nu terug als een boemerang. Niet alleen geeft Trump nu al aan dat de Democraten met de hoed in de hand netjes om zijn steun zullen moeten bedelen, maar bovendien wordt het daarmee een gezamenlijke politieke inspanning die beide partijen bevredigen moet.

Niet allen werken de Democraten dan noodgedwongen mee aan Trumpiaanse wetgeving, maar ze zullen dat bovendien moeten doen in de aanloop naar verkiezingen, een situatie die ze zich na alle hysterische heisa van de afgelopen 5 maanden niet kunnen veroorloven zonder opnieuw een oorwassing van de kiezer te krijgen.

Trump leunt achterover in de zekerheid dat hij weet dat de Democraten hem nodig zullen hebben het uiteindelijk goed te krijgen, vooral ook voor de kiezers die juist zij altijd zeggen te vertegenwoordigen. Optisch hebben de Democraten een slag gewonnen, maar zelfs Pyrrhus had beter geweten zich in een dergelijke situatie te laten manoeuvreren.