Donald Trump kan vanavond door een overtuigende overwinning in Indiana de laatste twijfel over het behalen van de nominatie van de Republikeinse partij wegnemen.

Als Trump vanavond in Indiana wint – in een winner takes all primary – dan kunnen Cruz en Kasich definitief hun bullen pakken en thuis gaan uithuilen. Anders is het niet. Kasich staat formeel nog steeds op het stembiljet in Indiana, maar hij heeft er geen campagne gevoerd in een poging Cruz meer ruimte te geven ten einde Trump af te stoppen. Deze strategie lijkt eerder als een boemerang te werken, aangezien Trump sinds het bekend worden er van in de peilingen sterk steeg.

De tactiek om vooral campagne te voeren in staten waar ze zelf een redelijk epopulariteit genieten heeft Cruz en kasich geen goed gedaan. Niet als (onwaarschijnlijk) duo, maar ook niet lk voor zich. Trump stoomt steeds overtuigender door. Doordat Donald Trump de grens van 1000 gedelegeerden al is gepasseerd, en hij in de resterende staten (inclusief Californië waar men verwacht dat voldoende kiesmannen winnen zal) niet meer in de problemen zal komen, lijkt de race bij de republikeinen gelopen, en kan de partij zich gaan richten op de Partijconventie en de strijd met de Democratische nominee – hoogstwaarschijnlijk, maar nog steeds niet zeker Hillary Clinton.

Voor de Democraten zal dit een stevige tegenvaller zijn, omdat werd verwacht dat juist de Democraten hun voorverkiezingen eerder beslissend zouden afsluiten dan de Republikeinen. In de Amerikaanse context mag dat niet worden onderschat. Daar komt nog iets bij. Conventies worden geacht eenheid uit te stralen. Dat vinden kiezers belangrijk, en partijen doen er dan ook alles aan om dat beeld in de media over het voetlicht te krijgen. Als er in Cleveland (waar de Rep. Conventie dit jaar plaatsvindt) geen eenheid wordt uitgestraald, verliest de Republikeinse partij niet alleen hoogswaarschijnlijk de presidentsverkiezingen in november, maar is er een groot risico dat de partij in de nasleep van die verkiezingen uiteen gaat vallen.

Deze nominatierace heeft bij de Republikeinen diepe verdeeldheid aan het licht gebracht, niet in het minst doordat Donald Trump waarlijk een verschuiving in politieke doelen nastreeft die revolutionair is voor de Amerikaanse politiek van de afgelopen zestig jaar. Maar met de presidentskandidaat kiezen de Amerikanen nu eenmaal ook een programma – dat in de USA sterker aan de kandidaat gebonden is dan aan de partij waarop men uiteindelijk stemt. Dat is een consequentie van een systeem dat afwijkt van wat we in West-Europa gewend zijn, maar wat de kiezers meer ruitme voor een goede weloverwogen keus geeft dan wij vaak beseffen.