De verkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president was alleen al een genoegen door de draai die media wereldwijd om hun oren kregen. Maar laat ze zelf hun lessen trekken.

Wellicht het meest bizarre dat ik tot op heden heb vernomen over de Transitie (regerinsgoverdracht Obama-Trump) is de bijeenkomst die Donald Trump maandag in de Trump Tower had met de kopstukken van de Amerikaanse media. Je zou verwachten dat men er onder het genot van een goed glas – en de afgesproken geheimhouding – zou overleggen over de manier waarop men in de toekomst met elkaar om zou gaan. Na die bizarre campagne was daarvoor alle reden.

Zo werkt het niet bij Donald Trump, en ik kan niet zeggen dat ik dat er goed uit vind zien. Na zo’n overwinning als twee weken terug past slechts grootmoedigheid voor de verliezers, want je moet er weer mee samenwerken. In principe in ieder geval, want je beleid moet uiteindelijk ook publicitair worden verkocht. Trump liet de verzamelde mediabonzen maandag echter alle hoeken van de Trump Tower zien, een bijeenkomst die door een aanwezige werd omschreven als een ‘f—ing firing squad’. De verzamelde persmoguls werd op een vreselijke manier de les gelezen, en al was ik er graag bij geweest om het te zien: ik geloof niet dat dit handig is.

Wat wil president Trump doen de komende vier jaar? De pers verder compleet negeren en zijn beleid communiceren via Facebook en Twitter? Theoretisch kan het natuurlijk tegenwoordig, maar dat hij zich daarmee ook afhankelijk maken zou van de social media baasjes maakt het geen verstandig alternatief. Niet al je eieren in hetzelfde mandje leggen is een Engels spreekwoord dat hier van toepassing is.

Amerikaanse presidenten hebben altijd moeten leven met de pers, en Trump lijkt de traditionele verhoudingen te willen veranderen. Verstandig is anders vrees ik, alhoewel je je ook niet blind moet staren op deze bijeenkomst zolang je niet letterlijk weet wat er is gezegd. Heeft Trump de mediabazen de huid vol gescholden en hen de wacht aangezegd? Het zou kunnen dat dit hen in één klap de nieuwe verhoudingen duidelijk maakt. Dat de president liever niet exclusief via social media communiceert, maar dat hij daartoe zeker bereid is als ze hem er naar zijn oordeel toe dwingen.

Dit verhaal lekte gisteravond uit via de New York Post, een krant die Trump gedurende de hele campagne welgezind was en hem als een van de weinige Amerikaanse media vereerde met haar endorsement. Dat het ongeveer klopt lijkt zeker, en de resultaten moeten we afwachten. Maar dit is een fout die ik niet had verwacht, omdat Trump op het gebied van media bij uitstek deskundig is.

Al moet ook gezegd worden dat de voortgaande agitatie (geen ander woord voor) nog steeds door media lijkt te worden aangemoedigd. Als dit bedoeld was als laatste waarschuwing aan de zelfgenoegzame journalistiek dat men hen niet per sé nodig heeft, kan het goed uitpakken. De arrogantie van de zelfbenoemde bewakers van de democratische mores kon zeker nog wel een paar klappen gebruiken.