Wellicht het meest onbevredigende aan groepsverkrachtingen is dat er nauwelijks straffen op staan. In de praktijk.

Hoe het onderwerp wordt weggehouden werd me gistermiddag gedemonstreerd toen ik op Google zocht naar een afbeelding met de zoekterm mass rape. Je verwacht een overvloed aan plaatjes over Rotherham en vergelijkbare zaken in het UK, maar nee. Kijkt u zelf maar wat je krijgt als je mass rape intoetst. Nadat ik mass rape by immigrants gebruikte kreeg ik een totaal ander beeld voor mijn neus. Overlap met de vorige zoekopdracht is er niet, iets dat geen toeval kan zijn. Dit is geen foutje; als het maar even kan, wordt wie men weg kan houden hier van buitengesloten. Censuur? Welnee, men wil het u besparen – het is allemaal goed bedoeld.

Dit is een extra reden voor verbittering als je iets schrijven wilt over de problematiek die ik hieronder ga aansnijden. Het is al op voorhand een indicatie dat dit onderwerp ongewenst is, en de verspreiding op social media tegengewerkt zal worden. Het zij zo.

Het is een verhaal van peilloze treurigheid. Het is het verhaal van kinderen die zonder moraal of enige effectieve opvoeding zijn opgegroeid, in een uitermate troosteloze omgeving (de betrokken wijken ken ik bijzonder goed) waar de oorspronkelijke middenklasse vijftig jaar terug al begon te vertrekken. Hoe het sindsdien verder afzakte weet iedereen die oud genoeg is een dergelijk proces te zien plaatsvinden. De instanties praten nu over voorlichting, maar dat is het verkeerde woord in dit verband:

Ook onderzoeker Saskia de Jong van hulporganisatie Terre des Hommes ziet dat het steeds vaker voorkomt. “Minderjarigen zien zichzelf niet meer als slachtoffer. Ze zien bepaalde handelingen niet meer als seksueel overschrijdend gedrag.”
De Jong constateert ook dat ouders en scholen de signalen vaak niet herkennen. “Er wordt op scholen te weinig voorlichting gegeven over seksueel overschrijdend gedrag.”

Tja. Dat de betrokken ouders geen benul hebben van moraal en welk soort grenzen dan ook blijft zoals u ziet buiten beschouwing. Daar maken de lokale roofdiertjes gebruik van, en wie er wat van zegt kan een knal krijgen. Uit naam van respect voor hun cultuur heeft iedereen nu van hen de handen afgetrokken. De manier waarop de NOS dit brengt signaleert dat men geen idee heeft wat er onder het oppervlak plaatsvindt en wat het probleem is:

Zedenrechercheur Lansbergen hoopt dat zich nu meer getuigen en slachtoffers melden. “We hebben veel geruchten gehoord. Dit is het topje van de ijsberg.”

Ik help het Lansbergen hopen, maar veel reden tot optimisme zie ik niet. Dat ook de school het niet weten wil valt uit de gestandaardiseerde reactie af te leiden:

Het Lentiz Life College zegt in een reactie geschrokken te zijn van het nieuws. De school hoopt dat meer meisjes nu aangifte durven te doen.
Verder benadrukt de school veel te doen aan de sociale veiligheid van de leerlingen. Daarbij wordt nauw samengewerkt met onder anderen jongerenwerkers en wijkagenten.

Politici zijn in zo’n geval ‘geschokt’,  scholen zijn ‘geschrokken’. Allemaal hopen ze dat er wat gebeurt, en het beter wordt. Plannen heeft niemand en geld is er ook niet voor. Er gaan miljarden naar de klimaathoax, maar het land verloedert.

Als we ergens een Deltaplan voor zouden moeten starten is dat voor het drama dat zich nu opbouwt in wijken als deze. Want niet alleen is wat hier ontstaat maatschappelijk gevaarlijk – iets waarop we niet zijn voorbereid – maar het zal dankzij de massaimmigratie eerder groeien dan verminderen. Ook dit is de ‘legacy’ van ruim dertig jaar wegkijken. Als niet wordt ingegrepen in deze cultuur, zal zij onstuitbaar voortwoekeren.