Treitervloggers en tuig
Gisteren heb ik voor het eerst een vlog van/over de Zaanse buurtstrijders en het Pauw-item met hen bekeken.
Ik had al over hen gelezen, maar op het hoogtepunt van de hype verkies ik er niet in te verzuipen. “Je maakt die mensen ook veel te belangrijk,” zo zou schaker Piet van der Weide zeggen… en dat blijkt. Ze leven op al die aandacht.
Het gedrag van de jongens is op het randje van de wet, soms erover. Het is vooral asociaal gedrag. Bijvoorbeeld op een fiets gaan zitten van iemand die boodschappen doet. Die persoon komt terug en wil dat jongen van de fiets afgaat. En toen liep het uit de hand. In dit Pauw-filmpje vinden die jongens het heel normaal op andermans fiets te gaan zitten. ‘Is maar een kleine jongen’, verklaren ze. Dat is een argument van niets. Typisch treitergedrag. Zij vinden dingen normaal die wij niet normaal vinden.
Dit is niet hetzelfde als Pownews-gedrag wat we in NRC konden lezen.
Ergens aan het einde bij Pauw geven de jongens toe dat hun gedrag niet helemaal klopt. Waarop Ismael, de vlogger, zegt dat hij begrijpt dat mensen zich geïntimideerd voelen, maar: “Waarom zouden wij iets doen als jij niets gedaan hebt?”.
Ergo: de schuld ligt bij degene die zich geïntimideerd voelt. Ze hebben totaal andere normen. Ze hebben het ook steeds over hun “positiviteit”, maar ze leven op negativiteit.
Is dit wat je AUTOMATISCH krijgt als in wijken bepaalde groepen allochtonen oververtegenwoordigd zijn (Poelenburg is voor meer dan 60% allochtoon)? Dat zal best een racistische vraag zijn, maar die deelt dan de politiek met mij – want veel politici willen bepaalde wijken gentrificeren ofwel: ontallochtoniseren. Daarmee worden problemen verschoven naar andere wijken/steden, maar ach, dat is iets voor je opvolgers, wie dan leeft, dan zorgt.
De jonge Zaanse ‘strijders’ keren zich af van de Nederlandse samenleving. Ze noemen zich elkaars broeders, strijders, soldaten. Ze willen niet bij “ons” horen en weten precies waar “onze” zwaktes liggen: onze angst te discrimineren, angst om hard op te treden, dat de wet weinig mogelijkheden biedt om ze echt te straffen. Daar genieten ze van. Ze spelen met de autoriteiten: politie, media, politici. Zulke groepjes Nederlandse jongeren bestaan ook, maar die worden dan doorgaans door hun omgeving (school, ouders, politie) gecorrigeerd. Deze jongens worden door helemaal niemand gehinderd. Ze zouden een pak slaag moeten krijgen van een stel Hells Angels of mariniers. En politie-agenten die niet met hen mee lachen, maar ingrijpen. Ismael zou dat moeten accepteren, immers, in zijn terminologie: “Waarom zouden zij mij slaan als ik niets gedaan heb?”
Dream on, Verwer.
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Renzo Verwer
Het gaat niet om allochtonen op zich, maar om 1400 jaar gekweekte achterlijkheid en barbarij. 1400 jaar waarin vriendelijkheid, gelijkwaardigheid en respect niet telt, maar alleen het gedrag van de brutaalste en respect alleen verdiend kan worden ten koste van een ander.
Je moet het zo zien: die jongens zijn voortdurend in een strijd verwikkeld wie het alfa-mannetje in de groep is. Een buitenstaander valt sowieso buiten de roedel, dus die moet met nog meer geweld en bluf komen dan de groep waar dat alfa-mannetje zijn status voortdurend moet bewijzen.
Dat heeft niets met autochtoon of allochtoon op zich te maken, dat is veel te algemeen en dus versluierend. Het gaat om een schaamte- en geweldscultuur die hier plotseling is binnengedrongen en die voort kan woekeren dankzij het wegkijken en goedpraten en bevoordelen door de overheid en de linkse zelfbenoemde ‘elite’ van de MSM.