Caroline had het eerder deze week over Links, en dat Links niet zonder geweld kan. Daar valt eigenlijk nog wel wat meer over te zeggen.

Caroline’s stelling was dat links zich met geweld, of overheidsdwang, van het geld van mensen meester maken wil. En dat alles onder het mom van ‘eerlijk delen’, waarbij de dwingers zelf nooit meewerken aan het verwerven van de te delen welvaart.

Eigenlijk wil ik nog een stapje verder gaan, en betogen dat alle ideologieën waarbij een bevolking tot iets gedwongen wordt in de aard der zaak linkse en daarom totalitaire systemen zijn. De logische tegenwerpingen zijn dan ook
a) het fascisme
b) het liberalisme

Om met het liberalisme te beginnen: in essentie is het liberalisme geen systeem, maar het bepleiten van een bestaan met afwezigheid van systemen. Puur liberalisme is tegen systematische dwang. Dat betekent niet dat je er niet onder omstandigheden iets op af kunt dingen: liberaal verworven welvaart kan heel dwingend functioneren. Maar dat is in essentie geen logisch gevolg, aangezien het de begeerte naar deelhebben aan die bestaande welvaart is die leidt tot toegeven aan dwang. Dat socialisten vinden dat die dwang oneerlijk is omdat iemand er in is geslaagd zaken te verwerven die de rest niet realiseren kon doet niet ter zake, aangezien zonder die begaafde enkeling er voor niemand iets was geweest. Het is daarom geen wonder dat weinig socialistische systemen welvarend zijn, en dan ook nooit voor lang. Na uitputting van de bodemschatten (Hoi Venezuela, Hoi PvdA met Gronings gas) is het snel voorbij, vaak eerder al.

Het curieuze van fascisme is dat het een ideologie is die dwingend zaken oplegt om collectief dingen tot stand te brengen. Dat kan wel degelijk enige tijd werken, indien degene die aan de top staat weloverwogen om gaat met de gecreëerde welvaart. Veel feodale staten werden op die manier geregeerd, want het verschil tussen feodalisme en fascisme is weinig anders dan een persoonlijk titeltje dat stamt uit de mist der geschiedenis, en leunt op de conventie daarvoor eerbied te hebben.

Het grote verschil tussen fascisme en socialisme is dat in fascistische systemen mensen wordt wijs gemaakt dat ze zich laten afzetten voor het heil van een om hen heen zichtbare entiteit, ‘de staat’ geheten, en dat socialisten beweren dat de gecreëerde welvaart van iedereen is, maar dat niet iedereen er al gebruik van mag maken. Dat is voor later, en dat blijft het. Maar ook voor hen is de staat een onmisbaar instrument.

Fascistische systemen betalen hun gedwongen hulp meestal iets meer dan socialistische. Maar beiden vermommen zich bij voorkeur als democratische gelegitimeerd – wat in dit geval neer komt op de dictatuur van de meerderheid, als vervanging voor de dictatuur van het proletariaat, hetgeen u bekender zal voorkomen. In beide gevallen is er sprake van sociale dwang waar per saldo weinig tegenover staat. Dat is wat het in essentie totalitair maakt, omdat je je er op sociale gronden niet aan onttrekken kunt. Een totalitair systeem kan alleen bestaan door de dwang van hulpmiddelen en hulptroepen die het overeind houdt. Met democratie heeft dat weinig te maken, met vrijheid nog veel minder.

U begrijpt dat onze bestaande systematiek een fascistische dan wel socialistische totalitaire structuur als basis heeft. En dat ze elkaar per saldo weinig ontlopen. De staat in de huidige vorm is een totalitair systeem geworden. De EUSSR is er een overtreffende trap van.