Het blijft een ietwat schizofrene campagne die de NPO thans begonnen is voor Sigrid Kaag. Want waarom is het nu plotsklaps tijd voor een vrouwelijke premier?

En dat in een tijd waarin linkse media van de daken schreeuwen dat de geslachten eigenlijk moeten worden beschouwd als afgeschaft.

Want onmiskenbaar hebben ze het bij de NPO hier over D66 en Sigrid Kaag. Niet over Mona Keizer die opnieuw een poging gaat doen CDA-lijsttrekker te worden, en voorzichtig maar slim lonkt naar het rechtsere deel van haar partij door het FvD niet direct uit te sluiten (dat kan ook altijd nog).

Evenmin spreekt men over Lilian Marijnissen die namens de SP het karretje op de zandweg trekken gaat en dat men bij de PvdD een traditie van vrouwelijke lijsttrekkers ontwikkelt interesseert al helemaal geen NPO’er. Want wie het moet worden is Sigrid Kaag, en niemand anders.

Onder het mom van een vraagstelling van algemene insteek  en een brede interesse campagne voeren voor een specifieke partij is inderdaad heel erg NPO. Lodewijk Asscher zal met lede ogen aanzien dat de publieke omroep zijn partij de afgelopen tien jaar is ontglipt.

Wat is objectief gezien het belangrijkste argument om nu te pleiten voor een vrouwelijke premier? Dat we die in Nederland nog nooit hebben gehad. Is dat een sterk argument? In geen geval. Ook het Ministerschap van Defensie – toch ooit het als meest mannelijk ervaren departement – wordt sinds jaar en dag geleid door secretaresses van niet al te hoog niveau. Mannelijkheid is derhalve al lang geen criterium meer in de Nederlandse politiek. Er is geen mannenbelangenclub die de vrouwen van de top weg houdt (al zou je wat dat betreft juist de PvdA eens onder de loep moeten leggen. komen we op terug), er zijn geen smoezen mogelijk over een slecht internationaal figuur slaan; er is eenvoudig niets op tegen.

Moet het dan ook maar gebeuren? Is het ‘tijd’?? Als we nu bij NL2021 geen vrouw tot premier verheffen, zijn we dan ‘te laat’??? Wat een onzin.

Politiek of geslacht?
Zoals mijn lijstje met concurrerende voorbeelden hierboven al liet zien is de vraag naar een vrouwelijke premier niet anders dan een schaamlap voor het ‘kiezen voor de juiste partij’. Men zou Sigrid Kaag mogelijk nog aanprijzen als ze na vier jaar kabinet toonde als een afgeleefde Labrador met een koekjessyndroom, mits deze maar trouwhartig in de kleuren van D66 kon worden geverfd..

Is dat een erg onaardige vergelijking? Was het maar waar. Zie bijvoorbeeld hoe de Amerikaanse Democraten – waarmee D66 zich sterk verwant voelt, inclusief antisemitische tendensen – een dementerende bejaarde tot presidentskandidaat kiezen. Deze NPO-campagne illustreert juist mijn gelijk dit aangaande.

Voorlopig blijkt uit de stemverhoudingen bij die NPO-troeltjes van Stand.nl geen dringend enthousiasme voor Sigrid K. Dat voor deze vraag bij het belangrijkste politieke kletsprogramma op de radio nog minder dan 300 stemmen zijn geteld wijst evenmin op veel betrokkenheid.

Vooralsnog vindt Nederland het dus maar niks. Net zo min als het D66 wat vindt, zou je er bijna aan toevoegen.