Zo net keek ik weer eens bij Renzo Verwer, en las er zijn stukje over Therapeutenangst. Goed gevonden, in een tijd waar idioterie hoogtij viert.

De eerste reden om vandaag bij Renzo te kijken was overigens dat ik vergeten was na te denken over een herdenkingsartikeltje over Theo van Gogh, die sinds gisteren 18 jaar dood is. Renzo vertelde over mensen die dat beter deden, uit overtuiging of omdat ze in Amsterdam wonen, dat ontging me enigszins.

Therapeutenangst was wel iets voor Theo van Gogh geweest, bedacht ik me al lezend – daar had hij ongetwijfeld van genoten. Ik zie zjin honende commentaar al voor me, als hem zou worden gevraagd: “Meneer Van Gogh, heeft u geen angst om op een bepaald moment bijvoorbeeld al lang dood te zijn, en vrijwel vergeten?” Waarop ik van Theo verwacht had dat hij in herinnering zou brengen hoe zeer hij mensen pijn had gedaan met zijn vileine fileren van hun zelfingenomen onbenul, gevolgd door de zelfvoldane conclusie: “Wie nog steeds slecht slaapt door wat ik ooit schreef, is mij nog niet vergeten“.

Dat mag zo zijn, maar ik heb daar mijn twijfels over. Je hoeft overigens ook niet dood te zijn om in het vergeetboek weg te kwijnen. Zou die griezelige Ernst Hirsch Ballin slechter slapen om wat hij de getalenteerde cartoonist Gregorius Nekschot aandeed met de bespottelijke arrestatie waarbij diens voordeur door een arrestatieteam werd ingebeukt? Gregorius is er nooit meer helemaal overheen gekomen, en EHB hangt nog steeds de gebraden haan uit ergens op de universiteit van Tilburg.. EHB zal niet vaak meer aan Gregorius of Theo van Gogh denken, en er nog minder slecht om slapen. Het is voor Jezuïeten van zijn soort nooit een probleem geweest, zij dekken zichzelf toe met de overtuiging dat God het uiteindelijk met hen eens zal blijken te zijn als ze ooit gaan hem hemelen.

En de ketters, zij brandden er lustig op los. Het bloed van de martelaren vloeit het hardst voor hen die het niet of nauwelijks waard zijn.

En via deze onaangename omweg zijn we weer terug bij ook mijn therapeutenangst. De meeste therapeuten die ik ooit meemaakte waren aardige mensen, maar tevens intellectuele lichtgewichten. Zo kunnen ze aardig blijven, want een therapeut die je een schop geeft om jezelf weer in beweging te zetten is een witte raaf. Bovendien vermoed ik dat het hem zijn baantje zou kosten – als het zo eenvoudig is zou hun gilde er slechter van worden, ze zijn immers met te velen, en bedoelen het toch zo goed. Dit als variant op: je leeft maar zo kort en je bent zo lang dood.

Ikzelf ben te arrogant voor therapeutenangst. Goede bedoelingen van halve zwakzinnigen zijn niets om angst voor te hebben. En dat de overheid ooit zo ver zou komen van hen resultaten te eisen? Dat lijkt me te vergezocht om slechter van te slapen. Dat ga ik gewoon niet meemaken. Zo blijft de cirkel rond.