Wereldwijd beginnen moslims terug te krabbelen van de groep IS, die zichzelf islamitische Staat noemt. Waarom? Dat is eenvoudig: binnen de Islam geldt de doctrine dat wie wint, gelijk heeft.

Nu het er naar uitziet dat zowel het Westen als Rusland en China hebben besloten dat IS van de kaart moet worden geveegd, is hun inschatting dat IS het niet redden zal. Dus voor nu moet even worden gered wat er te redden valt. En dan vooral wat betreft hun persoonlijke reputatie in de landelijke media.

De meest opvallende exponent van deze gedachtenlijn in de pers was Yassin Elforkani gisterochtend in De Telegraaf. Elforkani lijkt tot de conclusie gekomen dat het masker nu wel afgevallen is, ongeacht de kretologie die men in het NRC zo lief heeft:

,,De keiharde realiteit is dat de aanslagplegers hun daden theologisch legitimeren. We kunnen er niet omheen. We kunnen niet blijven zeggen: dit heeft niets met de islam te maken.”

Deskundigen zeggen dit al twintig jaar, maar nu er een jongerenwerker het openlijk zegt, zou het ineens waar zijn? Best mogelijk dat Elforkani de naïviteit, om niet te zeggen de wil tot naïviteit, van westerse opiniemakers onderschat, maar zijn vlucht naar voren is niet onverstandig voor zijn eigen positie. Al zal daardoor de vraag waarom hij hier niet eerder mee gekomen is daarom ook niet worden gesteld: hij kwam er immers vrijwillig mee naar buiten? Dat hij nochtans gewoon doorgaat met contacten met geloofsgenoten die een hardere lijn voorstaan zal hij wel als vanzelfsprekend beschouwen, hoewel dat in volledige tegenspraak lijkt met het volgende punt waarover De Telegraaf ook berichtte. Dat punt is de eerstvolgende verdedigingslinie van imams:

Elforkani roept in de Volkskrant de moslimgemeenschap op de IS-interpretatie van de koran ,,keihard te bestrijden”. ,,Vooral ook in kleine kring, als je als ouders met je kinderen spreekt over het geloof, of tijdens gesprekken onderling in koffie- en theehuizen.”

Het praatje klinkt fraai, maar het verhaaltje deugt niet. Elforkani weet dat. Deskundigen weten dat. Maar de mensen die zo krampachtig willen geloven dat de islam in de grond toch echt een redelijke godsdienst is, willen dàt niet weten. En dat geldt voor zo goed als àlle opiniemakers die nog net voldoende salonfähig zijn om in landelijke media een stem hebben. Waarbij het niets uitmaakt of dat in De Telegraaf is of bij de notoire wegkijkers van het NRC, voor wie elke religie sowieso als een verdwazing geldt. En aan alle verdwazing komen ooit een einde nietwaar? Dat dat ook voor hun eigen verdwazing zou moeten gelden, blijkt dan ineens niet op te gaan, maar we dwalen af.

Want even voor de goede orde: er is grosso modo maar één geldige interpretatie van de islam waar we mee te maken hebben. De enige nuance zit in de mate waarin individuen er naar leven. Vanuit de islamitische geloofsoptiek zijn er goede moslims en slechte moslims, waarbij de mensen die wij beschouwen als gematigd automatisch slecht zijn. Dat is geen bewering die ik hier verzin, het is een axioma van de gelovigen zelf. Hoe daarmee wordt omgegaan was (zoals gewoonlijk) gisteravond bij #Pauw weer eens te zien – zo snel mogelijk de mond snoeren als iemand daarover leeg lijkt te gaan lopen. Als Pauw zelf stiekem moslim geworden zou zijn had hij het niet beter kunnen volvoeren.

De naamsverandering van IS in Daesh is onderdeel hiervan, en een die moslims, overheid èn media heel goed uitkomt, zij het om verschillende redenen. De media zijn zo volstrekt overtuigd van hun eigen visie op de wereld dat zij niets anders meer herkennen kunnen, en hun begripshorizon ligt zo mogelijk nog dichter bij hun neus dan die van politici. De moslims weten dat een volledig besef van de aard der islam niet in hun voordeel is, en zullen die dus blijven proberen te maskeren. En de overheid wil geen mot: zolang er geen onrust lijkt te zijn, wil de overheid niets weten van potentiële problemen. Zodra iets langer dan drie jaar weg lijkt te kunnen worden gehouden, vindt de moderne regent dat de rest een zaak is voor zijn opvolgers. Zaken waarmee direct kan worden gescoord zijn volgens deze redeneerkunstenaars veel belangrijker dan het welzijn van de samenleving over een jaar of vijf. Dat dat het ultieme verraad is aan hun recht om te regeren deert niet: wie dan leeft, moet dan maar zorgen.

Ondertussen wachten de beroepsmoslims op de volgende golf terroristen. Ook na de vernietiging van IS zal die onvermijdelijk komen, en ze weten het. En opnieuw zullen zij in dienst daarvan als maar weer lippendienst bewijzen aan de westerse idealen, onderwijl hun gelovigen op temperatuur houdend. Want het westen, dat zijn de media. Laf, lief en met een intern geheugen waarmee elke vergelijkbare computer vijftien jaar terug de schroothoop niet langer wist te ontlopen. En terecht.