De verstoring van de Dodenherdenking in Vught door “terreurverdachten” toont opnieuw – voor de zoveelste keer – dat de Nederlandse overheid de islam niet begrijpen wil.

De Dodenherdenking in Vught is gisteravond verstoord door acht terreurverdachten. Dat zegt minister Dekker voor Rechtsbescherming. Vanuit de gevangenis in het voormalige Kamp Vught riepen ze “Allahoe akbar” door de twee minuten stilte.

Dat de staatsomroep de kroon spant met de betiteling van veroordeelde terroristen als ‘terreurverdachten’ (of erger nog: deed de minister dat???) is een niet geheel onverwacht dieptepunt, maar lang het enige niet. Het stukje dat er op de website van de NOS over verscheen toonde er meer.

Maar het getoonde onbegrip lijkt vooral een gebrek aan besef van wat hier gaande is. Zoals hier:

Dekker zegt dat alle gedetineerden die vermoedelijk hebben deelgenomen in de isoleercel zijn geplaatst voor maximaal 14 dagen. “Dat gedetineerden juist dit moment verstoren met kwetsende leuzen is respectloos en onacceptabel.”

Het doet mij een beetje teveel denken aan een soort “Colditz”. Èn dat de gevangen zittende terroristen dat zelf ook zo zien. Maar Nederland wil dat niet weten. Dus noemen we het moreel verwerpelijk, waarmee we hopen te voorkomen dat een discussie zou kunnen ontstaan waarom deze mensen dat zelf zo niet zien? Want daarachter zit een ander wereldbeeld, met bijbehorend verschillende normen en waarden, die echter wel degelijk een coherent geheel vormen. Dat dat het onze niet is betekent niet dat dit ‘verwarde mensen’ zijn, zoals men ons zo graag wil doen geloven. Maar in de ogen zien dat we hier te maken ebben met mensen met een totaal ander wereldbeeld die onze maatschappij bovendien vijandig gezind zijn is een te moeilijke stap voor Hunne Gezapigheden Rutte & Dekker. Willen ze gewoon niet weten. En inderdaad:

“Het was een hard, aanhoudend gejoel van veel mensen”, zegt CDA-Kamerlid Madeleine van Toorenburg, die bij de herdenking aanwezig was om er een krans te leggen. Volgens haar werd er gegild door de roosters. “Het moet een gecoördineerde actie zijn geweest.”
Van Toorenburg vindt het schrijnend dat mensen in een rolstoel, met medailles opgespeld, die duidelijk de oorlog hebben meegemaakt, dit over zich heen krijgen. “Het is altijd een waardige herdenking, omdat er niet wordt gesproken. Niemand spreekt, er is een stille tocht en er zijn alleen de trommels en het trompetsignaal. Dat maakt het extra storend.”
Van Toorenburg heeft schriftelijke Kamervragen gesteld aan minister Dekker over het incident.

Madeleine van Toorenburg begrijpt er niets van. En dat wil ze ook niet, want als ze het begrijpen zou dan slaapt ze een hele tijd slecht.

In dat verband is het feit dat het mógelijk was dat deze verstoring plaatsvond van dezelfde orde als dat zij werd uitgevoerd – kon worden uitgevoerd. Waarom wil je strijders voor een andere moraal – een andere levensfilosofie – aanwezig hebben bij een herdenking die heel specifiek de visie van de westerse maatschappij belichaamt? Het was vragen om moeilijkheden. Die er dan ook kwamen.

Maar mijn punt is: verontwaardiging over deze terroristen gaf geen pas. Zij deden wat van hen verwacht kon worden, wat de medegelovigen in hun ideologie wellicht zelfs verwachtten. Als je weet dat honden gaan blaffen, en honden mogen bij een bepaalde gelegenheid niet blaffen, dan muilkorf je ze of sluit je ze op. Dat deze terroristen nu voor twee weken in een isoleercel worden opgesloten omdat ze blaften op een moment dat wij dat onwenselijk vinden, is een soort dierenmishandeling, of een gevolg van uitlokking. Dat iets vanuit een ander perspectief gebeurt, maakt het nog niet per se onredelijk. Er zo wèl naar kijken is pas een gevalletje culturele superioriteitswaan. Het blijft opvallend dat niemand dat zien wil.

Gaat Van Toorenburg hier over nadenken? Ze kijkt wel linker uit. En daarmee is ook de schuldvraag van dit incident beantwoord.