Vorige week verbaasde de FvD-fractie niet alleen tegenstanders, maar ook een aantal vrienden, door steun te geven aan een motie van DENK over betrekkingen met Turkije.

Elsevier kopte: Baudet verbaast Kamer met steun aan DENK-motie. Onder het stuk staan diverse reacties die suggereren dat hier wellicht sprake is van een beginnersfout van Baudet. Het is die mensen niet kwalijk te nemen, maar nee: hier is beslist geen sprake van een beginnersfout. Elsevier is wel wat kwalijk te nemen. In de lead van het stuk staat de suggestieve bewering dat de motie erop gericht was “om de banden met de Turkse president Recep Tayyip Erdogan aan te halen.”

Wat de motie letterlijk deed was de regering oproepen “zich ervoor in te zetten dat de bilaterale betrekkingen tussen Nederland en Turkije zo spoedig mogelijk worden hersteld“. Op het eerste gezicht lijkt dat misschien wat op het ‘aanhalen van banden’, maar het is echt een verdraaiing. Nederland onderhoudt bilaterale betrekkingen met bijna alle landen van de wereld.
‘Natuurlijk’, schrijf ik sarcastisch, zijn de betrekkingen met de Maldiven uitstekend. De band met Noord-Korea is wat minder strak aangehaald maar toch:

In 2011 stonden Nederland en Noord-Korea stil bij 10 jaar bilaterale diplomatieke betrekkingen. Ter gelegenheid hiervan werden in Pyongyang, de hoofdstad van de DPRK, 3 Nederlandse documentaires getoond over o.a. het Nederlandse watermanagement.

Ook met het verschrikkelijke Pakistan (“Nederland en Pakistan onderhouden goede betrekkingen met elkaar“), met Saoedi-Arabië (“Nederland zoekt, op basis van wederzijds begrip en respect, zowel bilateraal als in EU-verband de dialoog met Saoedi-Arabië op diverse terreinen. Hieronder vallen de vrijheid van meningsuiting, de doodstraf, gelijke rechten voor vrouwen en het conflict in Jemen“) of Het Vaticaan hebben we goede betrekkingen.

Nieuwswaardig
Overigens was de uitslag van de stemming over motie 21501-20-1220 wel opmerkelijk: Forum voor Democratie was de enige partij die meestemde met de motie van DENK. En dat terwijl je toch zou kunnen stellen dat op de oikofobie-schaal die twee partijen het verst van elkaar af staan in de Tweede Kamer. Dat de FvD-fractie vóór de motie stemde kan niet begrepen worden zonder het te hebben over de real-politiek van Forum tegenover de sentimentele insteek bij de andere fracties, soms regelrechte hippie-hysterie.

VVD woordvoerder voor buitenlandse zaken, Han ten Broeke, voelde dit haarfijn aan. Hij maakte Baudet uit voor ‘real-poseur’. Deze man is van mening dat je niet voor herstel van diplomatieke betrekkingen met Turkije moet pleiten indien je geen voorstander bent van EU-lidmaatschap van dat land! Ik hoop eigenlijk dat u mij niet gelooft: maar hij zegt dat dus echt in dit Zoom-in-clipje. Hij komt ook met die woorden die door Elsevier werden gebruikt: ‘aanhalen banden met Erdogan‘. Ten Broeke staat in sommige kringen bekend als ‘real-politiker’. Dat is volkomen ten onrechte. Dat hij nu zo wild om zich heen slaat, is gemakkelijk te begrijpen: de man is niet dom. Hij realiseert zich dat die door hem gekoesterde status van real-politiker razendsnel zal gaan verkruimelen, nu er een fractie in de Tweede Kamer is bijgekomen op wie dat label wèl van toepassing is.

Ik prijs me gelukkig met het feit dat ik de PvdA-light opstelling van Ten Broeke een jaar geleden al fileerde: anders zou u kunnen denken dat ik het opneem voor Baudet en Hiddema omdat ik ook lid ben van hun partij. Een jaar geleden bestond de partij FvD echter nog niet. Mijn commentaar betrof een epistel van zijn hand (van meer dan 11000 woorden) in de Internationale Spectator met de bijzondere en pretentieuze titel: “10 vuistregels voor realistisch buitenlands beleid“. Mijn bespreking was een stuk korter maar ook nog vrij lang. Ik citeer het slot voor u:

Er staat nog heel wat meer wartaal in de stoere discussiebijdrage van de VVD-woordvoerder, maar ik sluit dit lange stuk af met een kanttekening bij de laatste paragraaf van het essay. Die begint met:

“Alleen als we in het kader van herstel van orde in de wereld allianties aangaan en versterken, kan een machtsevenwicht gehandhaafd blijven, waarbij de kwaadwillenden van deze wereld zoveel mogelijk worden beteugeld. Zonder een dergelijk evenwicht worden conflicten, migratiestromen en andere grensoverschrijdende uitdagingen namelijk onbeheersbaar.”

Er bestaat dus geen, of onvoldoende orde in de wereld: die moet hersteld worden. De daarvoor noodzakelijke activiteiten kunnen alleen worden ontplooid door het aangaan en versterken van – verder niet benoemde – allianties. En door die activiteiten handhaven we dan een machtsevenwicht. Niet hèt machtsevenwicht, want er heerst wanorde die hersteld moet worden. Wat voor machtsevenwicht? We weten het niet, maar kunnen er wel een beetje naar raden. Iets met terugverlangen naar de overzichtelijkheid van de Koude Oorlog en de vrede van de gematigde islam.

Nog laffer
Overigens noemde ik Ten Broeke in dat stuk nog een ‘witte raaf’. Door deze doorzichtige aanval op Baudet ben ik er inmiddels ook niet helemaal zeker meer van of die aanduiding wel juist is. Wel vrees ik dat een grote meerderheid van de leden van de Tweede Kamer daar nòg minder in thuis hoort dan hij. De meeste wekken de indruk dat ze van mening zijn dat buitenlandse politiek iets is voor fractievoorzitters en/of buitenlandspecialisten of – nog erger: iets voor ministers en EU- en VN-bureaucraten. En dan druk ik me eigenlijk nog vriendelijk uit.

Het blijft natuurlijk wrang. Na de onwezenlijk opgelopen spanningen tussen Nederland en Turkije was het het Erdowahn-regime dat de relaties opschortte, niet de Nederlandse regering. Dat de motie van DENK met overweldigende meerderheid verworpen werd, zal weinig bijdragen aan iets dat lijkt op een normalisatie van de betrekkingen. Maar dan: wanneer ook FvD niet voor deze motie had gestemd was de kans daarop nog een fractie kleiner geweest. Maar dat is voor mijn oordeel over de ‘schokkende keuze’ van de FvD fractie niet het meest wezenlijke.

Voor wat betreft de buitenlandse politiek in het algemeen is in Nederland prioriteit der prioriteiten dat we afkomen van de bespottelijk sentimentele insteek bij de andere fracties en de waanzin om EU en VN op te vatten als een soort voorafspiegeling van of zelfs eerste stap in de richting van een wereldregering.

Dit was een allereerste lesje; er zullen er nog veel volgen.

Persoonlijk vind ik de relatie met Turkije – ook om persoonlijke redenen – nog wranger dan die met bijvoorbeeld Saoedi-Arabië. Mijn extra grote weerzin tegen Erdowahn heeft te maken met mijn sympathie voor de Koerdische zaak. Los van de verhouding tussen Nederland en Turkije, heb ik bijzonder weinig hoop op een spoedige normalisering van de verhoudingen in Turkije zelf en tussen Turkije en de rest van het Midden-Oosten en Europa. Terwijl we moeten proberen de verhoudingen met andere landen, zelfs die met Turkije of Pakistan, zakelijk-realistisch te houden, moeten we niet wegkijken van de krachten die in vele landen vrijheid, vrouwenrechten, vrede en economische vooruitgang tegenwerken. In het geval van Turkije gaat het daarbij niet alleen om de manier waarop de leer van Mohammed politiek uitgebaat wordt, maar ook om de manier waarop Turken elke vorm van nationalisme een slechte naam bezorgden en bezorgen.