TBS-kliniek – over gekken en gekkies
Nicolette Geveke ging ooit op cursus, en ontmoette daar mensen die gekken waren dan hun TBS-patiënten.
Chantal: “Gelukkig ken ik weinig angst, anders kon ik het werk niet doen wat ik nu doe. Willen jullie weten wat?
“Ik werk in Futurissimo; ja, in Futurissimo; ik werk met levensgevaarlijke mannen die een of meer vrouwen hebben verkracht, of mishandeld en soms zelfs iemand hebben vermoord. Of ik dat eng vind? Ja, in het begin wel. Dat soort mannen zijn vaak best gespierd, en meestal een stuk groter dan ik en mijn collega’s. Maar weet je wat het is: het geeft een fijn soort spanning: net zoals de achtbaan in de Efteling; ik vind het eigenlijk wel een beetje een prettig gevoel, dat het altijd mis zou kunnen gaan. Ja, wat jullie zeggen: een beetje verslaafd aan constante adrenaline shots, inderdaad. Niet anders dan een testpiloot of een Formule 1 coureur. Die balanceert ook iedere dag op het randje van de dood, en wil steeds de grenzen verleggen.
“Ik verleg mijn grenzen ook steeds: door de kerels die aan mij zijn toevertrouwd steeds wat meer vrijheid te geven. Inderdaad dat soort spanning: ik kan eigenlijk niet meer zonder. Of ik weleens bang ben dat er iets gebeurt? Ja, daar hou ik wel rekening mee; maar dat is precies die fijne spanning waar ik op doel.
“En of ik mij verantwoordelijk voel voor de veiligheid van de gewone mensen, zoals laatst toen Jan X. niet terug kwam van verlof voor een bezoek aan zijn zieke oma? Nou nee, want als er iets ‘gebeurt’ is er slechts één verantwoordelijk, en dat is de dader zelf.
“Maar nu jullie daar toch over beginnen, weet je wat ik ook zo interessant vind in mijn werk? Veel dingen waar we me bezig zijn, staan vroeg of laat in de krant. Ja, in die zin is ons werk te vergelijken met politie of brandweer. Wat zeggen jullie? Ben ik te vergelijken met een pyrománe brandweerman? Hoezo? Nee hoor, dat niet. Toch??”
(N.B. De beschreven scène dateert van 10 jaar geleden bij een coaching instituut voor mensen die van baan wilden wisselen in Amsterdam-Zuid; maar heb ik pas recent opgeschreven na de moord op Anne Faber in Den Dolder; de namen Chantal en Futurissimo zijn wel gefantaseerd).
Dit artikel verscheen eerder op Polderland
Prima artikel met veelzeggende inhoud:
De post=moderne, decadente yup, heeft geen gezond verstand meer; en wat
‘verantwoordelijkheid’ is, hebben ze totaal geen besef van.
Helaas ziet men dit in de hele samenleving ….
Vroeger had een medicijnfabrikant eens een zaal gehuurd voor een feestje voor doktoren waar ik meehielp aan de bar. Mijn ervaringen waren niet geheel positief. Toen ik over de allergekste arts navraag deed of hij psychiater was, bleek dat inderdaad het geval te zijn.
Ik beweer niet dat dit in zijn algemeenheid geldig is, maar er lopen verdwaasden tussen.
Yup. Toen Dennendal nog bestond (ook in Den Dolder) kwam mijn vader ooit terug van een bezoekje met de observatie dat hij het moeilijk vond de verplegers en de verpleegden uit elkaar te houden. Iets met pek en besmetting, vrees ik.
Die mensen zijn compleet gestoord zoals in dit verhaal beschreven. De moordenaar van Anne Faber moet de doodstraf krijgen maar dat is in dit stomme huichelland waar zware misdadigers gepamperd worden helaas (nog) niet mogelijk.